‘Meteen 3 nieuwe afspraken maken!’, beveelt mijn vriendin bijna. Ik zit op een datingsite, net een kleine maand en vind het drie keer niks. Dacht dat ik contact had met een leuke vent, zegt dat ie graag wil afspreken maar dat ie het druk heeft en zich binnenkort weer meldt. Het gaat richting einde maand en ik was van plan mijn abonnement op te zeggen maar zijn antwoord en dus mijn abonnement loopt over naar de volgende maand.
En dan mailt ie dat ie er toch vanaf ziet. Grrrrr…, ik ben er zo klaar mee!

Drie nieuwe afspraken dus

De reactie van mijn vriendin blijft rondgaan in mijn hoofd. Ik weet het niet, het past me niet. Vind één tegelijk meer dan zat. En ben er eigenlijk klaar mee. Dan geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zoek de chat op. ‘Heb je nog interesse?’, vraag ik iemand die eerder op mij had gereageerd maar aan wie ik had aangegeven dat ik met iemand anders in contact was en dat het niet goed voelde om meerdere lijntjes te gelijk te hebben lopen. Dat heeft ie. We maken een afspraak voor zaterdag.

Wat een leukie!

Afspraak is nog niet gemaakt – zaterdag gaan we wandelen – of ik zit in de tuin en open uit verveling de datingsite app. Ik zie iemand anders langskomen. Wat een leukie!! O, hij heeft kinderen (telefoonapp kan dat niet uitfilteren, computer wel). ‘Dochter 18 jaar’, staat er. O, dat valt mee. 18. Nog een meid ook. Vroeg volwassen dus. Ik kijk weer naar zijn foto’s, lees zijn profiel nog een keer.
Zal ik… nee…, heb al afspraak…, of…
Ik wik en weeg er onrustig op los. Denkend aan het ‘bevel’ van mijn vriendin denk ik, ach, kan mij wat en ik reageer. Leukie reageert leuk terug, blijkt stage te hebben gelopen bij het bedrijf waar ik heb gewerkt en het contact is meteen goed. Voelt toch een beetje dubbel dat ik ook al in contact ben met iemand anders maar we spreken af. Voor zondag. Maar eerst de date van zaterdag. Ahum.

Zaterdag

Ik zie ‘m aan komen rijden want ik ben er al. Ik volg zijn auto, hij stapt uit en ik denk: o, nee!! Dit wordt ‘m niet. Ik zie en voel het meteen. Ondanks dat ie perfect op zijn foto’s lijkt dus dat is het niet. We zouden gaan wandelen. Wat nu? Ach, wie weet vergis ik me, denk ik. Dus niet. Aan het einde van de wandeling bedank ik hem voor zijn tijd en geef aan dat ik verder niet geïnteresseerd ben. Met een zucht stap ik de auto weer in.

Ik app vriendin. ‘Het was drie keer niks. Ben er eigenlijk klaar mee maar kijk toch ook wel uit naar morgen. Leukie lijkt me veel leuker!’ Vervolgens bekijk ik keer op keer zijn foto’s (heb foto’s gemaakt van zijn profiel, dan valt het niet zo op dat ik ‘m steeds zit te bekijken… ?). Wat een leukie! Zal ie in ’t echt…?

Zondag

In de verte zie ik iemand aan komen lopen en ik vraag me af of ’t ‘m is. Hij steekt zijn hand op. Laag. Wat grappig. Het is ‘m dus toch. Leuk! We stellen ons voor en gaan wandelen. We kletsen lekker weg en wat me opvalt is dat ie voor zich kijkt en niet zo zeer naar mij. Dat kan 1001 redenen hebben en ik neem me voor om daar verandering in te brengen. Alsof het de meest logische stap is die je maar kan zetten lopen we zonder dat we het benoemen naar het terras. Hij bestelt iets te drinken en we gaan zitten. Tegenover elkaar, daar zorg ik wel voor (goed gedaan As!) want dan kan ik ‘m in zijn ogen kijken. En hij mij.

We kletsen vrolijk verder maar dan zegt ie:
‘Eh…, ik zit lekker met je te kletsen…’
– o, shit, nee toch? –
‘…maar mijn dochter weet niet waar ik ben dus ik wil zo meteen wel naar huis…’
Meent ie het of is dit een soepele manier om van me af te komen…
‘…maar het lijkt me leuk om nog een keer af te spreken…’
Dat klinkt goed. Wil ik ook. Ik voel nog geen kriebels maar hij is zeker leuk! Dus wat niet is…

Mag ik je even vasthouden?

Als een echte heer loopt ie mee naar mijn fiets (bonuspunten!). We geven elkaar drie zoenen op de wang. Handen zijn ergens op schouders en heupen. Denk ik.
‘Eh…’, zeg ik, ‘mag ik je even vasthouden? Ik wil effe voelen hoe je voelt…’
Hij antwoordt door me stevig vast te pakken.
En dan… KNAL! BOEM! BANG! Cupido schiet in één keer al zijn opgespaarde pijlen op me leeg.

En ik maar denken dat ie was uitgestorven…

En nu ik

Wil je ook meer doen wat goed is voor jou en je hart volgen en kenbaar maken wat je wilt?

Op dinsdagavond 10 september aanstaande geef ik weer een gratis Workshop. En nu ík; doen wat goed is voor jóu.’. Ook jij bent van harte welkom.

Dinsdagavond 10 september – 19.30 uur – Het Behouden Huis – Dorpsstraat 850 – Oudkarspel

Laat je even weten dat je komt?

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt. 

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

Sta jij op de automatische piloot? Loop je achter de feiten aan en laat je je dag bepalen door alles wat er gebeurt of neem je het heft in eigen hand en bepaal je zelf wat je wel en wat je niet doet?

Druk, druk, druk

Valt je dat ook op wanneer je aan mensen vraagt hoe het met ze is, dat ze zeggen ‘druk!’? Maar dat is eigenlijk niet wat je vraagt toch? Ik betrap mezelf ook wel eens op deze reactie. Vreemd antwoord eigenlijk.

Eigenlijk wil ik niks meer doen vanavond, maar ik moet nog…

Je hebt hard gewerkt, een drukke dag gehad, er is veel van je gevraagd en je hebt veel van je laten vragen en bent daar ook nog eens naar gaan handelen. Je bent op en je snakt naar een avondje languit in de tuin, een strandwandeling of iets anders ontspannends. Even lekker niks! Maar ja… er is nog zoveel te doen! (zong Toontje Lager daar jaren geleden al niet over?).

Wat doe je dan?

Kan je eenvoudig de boel de boel laten en denken: ‘morgen weer een dag!’ of ga je toch eerst de was doen, de kamer opruimen, die-en-die nog even helpen en nog even wat betalingen doen?

Hoe is jouw verhouding?

Hoe vaak volg jij je neiging en handel je volgens je patroon? En hoe verhoudt zich dat tot je werkelijke behoefte? Tot hoe je je voelt en wat je voelt en wat je eigenlijk zou willen? Is het je neiging om huishoudelijke klusjes te doen (want het is zo lekker als het klaar is) maar put je jezelf uit omdat je niet luistert naar je hart die even snakt naar rust? En mopper je vervolgens dat je het zo druk hebt en moe bent? En dat niet alleen, ik weet niet hoe het bij jou is, maar als ik een lijstje klusjes helemaal heb afgevinkt (inderdaad, een heeeeeeerlijk gevoel), komt er uit het niets weer een nieuw lijstje met klusjes. Die er niet was geweest als ik dat andere lijstje niet had afgehandeld! Beetje krom niet?

Goed voor je zelf zorgen is zo ontzettend belangrijk

Je hebt wederom een drukke dag gehad (herkenbaar?) en je hebt een afspraak en je hebt he-le-maal geen zin. Ga je dan toch heen? Waarom dan? Omdat het van je wordt verwacht? Omdat het onbeleefd is om af te zeggen? Omdat je bang bent dat ze je niet aardig meer vinden en niet meer uitnodigen? Maar, even gesteld dat je dus toch naar die afspraak gaat, ben je er dan wel echt of ben je lijfelijk weliswaar aanwezig maar lig je geestelijk al lang in bed? Heeft het dan wel nut? Begrijp me goed, ik weet ook heel goed dat soms jezelf een schop onder je kont geven en gewoon gaan ook heel leuk kan zijn en dat je juist energie kan krijgen van de afspraak. Maar als je merkt dat het niet zo is, wat doe je dan? Voel je je vrij om weer op tijd weg te gaan of vind je dat je dat niet kan maken en móet blijven? Hoe lang blijf je dan? Totdat de eerste weggaat want dan durf jij ook? Maar wat nou als iedereen op de eerste zit te wachten?

Batterijtje opladen

Eén van de vragen die altijd terugkomt in mijn trainingen is: hoe laad jij je batterijtje op? Er komen altijd verschillende antwoorden: lezen, wandelen, sporten, bankhangen, koppie thee/koffie nemen, muziek luisteren, tv-kijken, slapen, afspreken met vrienden, uit eten, enz. Soms rolt het er zo uit, maar soms duurt het ook even en moet er eerst diep in het geheugen gegraven worden voordat de antwoorden komen. Zonder goed of fout, want daar gaat het niet om, maar is dit niet één van de belangrijkste dingen om te weten?

Nog even terug naar neiging en behoefte

Je neiging is misschien om te doen wat hoort en wat je denkt dat er van je wordt verwacht. Maar waar heb je behoefte aan? Wat kost het om daar niet naar te luisteren? Wat geeft je lijf aan? Wat zegt je hart? Wel zinnetje dat start met ‘Oh, ik zou vanavond zoooo graag lekker…’ is meerdere keren langsgekomen maar heb je de mond gesnoerd? Wat nou als je het niet de mond snoert maar uit laat spreken? Dan hoor je je werkelijke behoefte.

Bewustwording

Alles start met bewustwording, met de check: hoe doe ik het, hoe handel ik, is dat handig of is dat niet handig? Geeft het me energie of kost het energie? En ook met de bewustwording van de excuses om dat waar je behoefte aan hebt niet te doen. Want daar stikt het mogelijk van. Maar hou je dan jezelf niet voor de gek? Hoe kan je jezelf nog beter leren kennen en nog beter naar je zelf luisteren?
Ik help je graag met bewustworden en doen wat goed is voor jou. Op 25 september start de volgende NLP in een notendop 1. Er zijn op dit moment nog 2 plaatsen vrij. Ben je er bij? Of zegt je behoefte van wel maar is het je neiging om nog even uit te stellen (heb ik laatst ook een blog over geschreven)? Want je hebt het druk? Het komt niet uit? Wilt wel maar nu even niet? Hoopt dat het vanzelf beter wordt? Als dat het geval is, hoop ik in ieder geval dat je je daar bewust van bent. ?

Wat je ook doet, ik gun je dat je gehoor geeft aan je behoefte en lekker van het heerlijke weer geniet. Want wat worden we verwend zeg!

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt. 

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

Bij mezelf blijven. Het gaat me vaak goed af. En soms duikt even de twijfel op. Omdat ik het gevoel heb dat mijn kijk op sommige dingen anders is dan die van de meeste mensen. Maar ik weet als ik mijn hart niet volg dat ik de voor mij belangrijkste persoon op aarde in de steek laat: mezelf.

Daklozenkrant

Ik zie de mensen die deze krant verkopen vaak staan; bij de ingang van de supermarkt, bij het winkelcentrum. Noem maar op. Ik groet ze altijd. Maar een krant kopen doe ik niet. Waarom niet? Ik heb geen idee waar dat geld naar toe gaat en of het wel goed terecht komt.

Kan ik iets voor je meenemen?

Als ik mijn fiets heb neergezet, zie ik weer iemand staan met een daklozenkrant. Ik groet hem en loop naar hem toe. ‘Ik ga zo boodschappen doen. Kan ik iets voor je meenemen?’ Ik zie maaltijdsalades voor me, lekker vers fruit of een heerlijke fruitsalade en ben benieuwd wat ie zegt. Hij lacht zijn gehavende tanden bloot, knikt van dankbaarheid, buigt een beetje en zegt: ‘Redbull alstublieft’. Ik ben een tikkeltje verbaasd maar weet ook dat we allemaal anders zijn, dus Redbull it is. Het is in de supermarkt even zoeken naar dat spul maar als ik het later buiten aan de man geef, word ik in gebrekkig Nederlands bedankt. Met een paar buigingen er achteraan. ‘Graag gedaan’, zeg ik en fiets tevreden weer naar huis.

Sponsoring

Dan een mailtje van een vriend van me. Hij gaat voor een goed doel fietsen tegen een bepaalde ziekte. Hij heeft lieverds verloren aan deze ziekte. Dat weet ik. Of ik hem wil sponsoren? Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik heb geen goed gevoel bij dit goede doel. Heb mijn twijfels of het geld goed terechtkomt. Zet me liever in vóór gezondheid dan tegen ziekte. Maar wil hem wel steunen en leef wel mee met zijn verdriet.

Hoe kan ik hem toch helpen?

Ik laat het bezinken en stuur hem later een mail:

Hoi ******,

Wat een gaaf initiatief! Wat top dat je 6 keer die berg op gaat fietsen. Het is je geraden dat het je gaat lukken want ik ga niet dat hele end met je meelopen om je aan te moedigen ?.

Even ter info voor dit blog: ik ben een aantal jaren mee geweest met de mannen toen ze in Frankrijk gingen fietsen. Ik reed met de auto vooruit en er achteraan voor de koek en zopie en de kleding enzo en vond het prachtig. Deze betreffende vriend had toen een keer moeite met de laatste kilometers van de Alpe d’Huez en wilde opgeven. Hij was gestopt bij een bushokje. Dit is wat ik tegen hem zei: ‘Kom op, ******! Hier heb je het hele jaar voor getraind. Ik weet dat het laatste stukje niet meevalt maar je bent er bijna. Dit is wat je wou toch? Dan ga je nu toch niet opgeven?’
Ik ben een stukje met hem mee gaan rennen. ‘
Goed zo, weer een paar meter verder. Zie je dat. Kom op, ik weet dat je het kan. Je bent er al bijna.’ Dit soort dingen tegen hem zeggend ben ik voor de finish voor hem uitgerend en heb hem geroepen. Kom op! Effies nog! Je bent er bijna!!!’ Toen ie over de finish kwam, helemaal ‘pan pizza’ zoals we dan zeggen, had ik de tranen in mijn ogen staan. Hij heeft het gered! Het ontroerde me tot in mijn tenen. Zelfs als ik dit typ, voel ik wat ik toen voelde. En moment van goud!

Oké, nu weer verder met de mail die ik aan hem stuurde:

Ik heb even gewacht met reageren op je mail omdat ik over bepaalde zaken wat anders denk dan jij . Ik deel absoluut je bezorgdheid over gezondheid en gun iedereen een gezond, fit en vitaal lijf. Sterker nog; volgens mij is dat ons geboorterecht. Zelf ben ik alleen niet zo van de reguliere geneeskunde maar wel van de ‘alternatieve’. En, laat dat maar even bij mij, ik heb mijn twijfels over de intenties van sommige goede doelen. Maar dat staat volledig los van jouw inzet en het verlies van jouw lieverds! Ik ben van mening dat we alleen aan ouderdom zouden mogen overlijden, en aan niets anders. Dus dat we allemaal gezond en wel een jaartje of negentig worden, of honderd.
Net als jij gun ik anderen dat ziektes, leed, noem maar op kunnen worden voorkomen. Hoe kan ik daar bij helpen en toch trouw aan mezelf blijven? Dat was de vraag die door mijn koppie ging en daarom had ik nog niet gereageerd. Maar ik heb een oplossing! ? Mocht iemand in jouw omgeving (wie dan ook) ziek worden (wat voor klacht dan ook) en net als ik liever niet voor de reguliere gezondheidszorg kiest maar voor de ‘alternatieve’, dan wil ik diegene helpen door 100,– te betalen voor een consult bij iemand in het alternatieve circuit van wie ik weet dat die ontzettend veel goeds doet voor mensen met allerlei ziektes en gezondheidsklachten. Zo weet ik dat het geld in mijn ogen goed terechtkomt en ben ik er zelf het beste van overtuigd dat diegene voor een weg kiest die hem of haar verder gaat helpen. En nogmaals, als je er anders over denkt, laat dat maar lekker bij mij.

Ik wens jou giga veel plezier en ben er 100 % van overtuigd dat je broer en je vader trots op je zijn en samen vanaf een wolk meegenieten met jou. Ik krijg er kippenvel van als ik dit opschrijf.

Go for it ******!
Knuffel, Astrid

Vraag ik me toch af hoe ie er op zal reageren

Over het algemeen maakt het me niet uit hoe iemand over mij of dat wat ik doe denkt. En, ik merk dat dat hiermee toch een tikkeltje anders is. Hoe komt dat? Ik spreek hem weinig, als we elkaar spreken is het op een verjaardag of iets en is het vaak koetjes en kalfjes-niveau. Ook gezellig, daar niet van. Maar om nou te zeggen dat we elkaar echt kennen… Niet echt. Blijkbaar speelt dat mee. Bovendien weet ik niet goed wat nou mijn plek is in die groep en ben ik ergens toch een tikkeltje bang dat hij tegen anderen gaat zeggen: ‘Jezus hé, die Astrid, wat een zeur! Wat een raar mens!’ Zoiets is het. Bang om een aantal contacten kwijt te raken. Maar ik weet ook, dat als ik er in mee ga, ik mezelf kwijt raak. En die prijs is te allen tijde te hoog.

Zijn antwoord

Een paar dagen later komt er een mail van hem:

Dankjewel lieverd, ik respecteer jouw keuze en ik bewonder je voor jouw oprechtheid!

Reken maar dat ik je weet te vinden als ik die 100,00 euro nodig heb voor iemand ? en wie weet denk ik nog effe aan je als ik een bushokje voorbij rij….

Ik lees het met een glimlach en ben wederom blij dat ik bij mezelf ben gebleven.

Heeft u iets over voor de kindjes in Afrika?

Ze zit aan een tafel bij het fietsenrek van de supermarkt. Voor haar allemaal mappen met foto’s. Ik laad mijn fietstassen vol terwijl ik haar steeds dezelfde vraag hoor stellen aan de mensen die komen en gaan. En denk heel even: jeetje, word ik niet lastig gevallen per mail, telefoon of post, staat er in mijn vrije weekend op straat die ook weer wat van me wil. Ik heb boodschappen gehaald voor de cursisten: fruit, snoep, koek, noem maar op. En hoor haar tegen anderen mensen nogmaals dezelfde vraag stellen: ‘Heeft u iets over voor de kindjes in Afrika?’ Stuk voor stuk krijgt ze nee op het rekest. Mensen lopen snel door. Ik aanschouw het vanuit mijn ooghoek terwijl ik de boodschappen in de fietstassen doe. Allemaal lekkere dingen voor mensen die het niet per se nodig hebben en thuis ook genoeg te eten hebben schat ik zo in. ‘Heeft u nog iets over voor de kindjes in Afrika?’ hoor ik haar weer zeggen.

Wat een passie

Ik zet mijn kar weg en ook dan stelt ze dezelfde vraag aan mij. Ik loop naar haar toe. Beleefdheid en contact voor alles. ‘Hallo’, zeg ik. ‘Ja, ik heb zeker wat over voor de kindjes maar ik twijfel zo enorm of het wel goed terecht komt.’ ‘Dat snap ik’, zegt ze en pakt een fotoboek. Even heb ik het gevoel alsof ik op het punt sta ergens in te tuinen.

Ze laat foto’s zien maar ik zie ze eigenlijk niet. In plaats daarvan vraag ik haar: ‘Wat maakt dat u hier nu bent en zich hier voor inzet?’ Ze vertelt over hoe ze in 2005 Afrika is geweest. Hoe ze zich het welzijn van de kinderen aantrekt. Wat ze er sindsdien aan doet. Ze straalt. Ik voel de bezieling, de betrokkenheid. ‘Ik ga er zelf heen, ik breng het geld er zelf heen, ik zorg er zelf voor dat het goed terechtkomt.’
Ze raakt me in mijn hart. Dan bekijk ik de foto’s en zie ik nu wel wat er op staat. Ik zie haar. Met Afrikanen, jong en oud. Ze vertelt verder. Van hart tot hart. Ik ben overtuigd. ‘Hier doe ik graag aan mee’, zeg ik en doe een grote donatie. Ik groet haar en stap op mijn overvolle fiets. Ik hoop dat mijn donatie groot genoeg is om alle ‘nee’s’ van andere mensen en mensen die zonder iets te zeggen doorlopen te vervagen.

Gaat u maar door met uw mooie werk mooie, lieve mevrouw. Als u het mij vraagt heeft u een groot hart.

Hoe blijf jij trouw aan jezelf?

Drie voorvallen: de daklozenkrant-verkoper, de vriend en de dame. Bij de dame weet ik niet of het geld goed terechtkomt. Maar waar het mij omgaat is dat ik het gevoel heb van wel. En dat ik trouw ben gebleven aan mezelf en toch mensen steun. Op mijn manier.

Hoe doe jij dat? Ik ben heel nieuwsgierig wat je hierover op gaat schrijven bij Plaats een reactie. Enne…, als je je naam niet wilt noemen kan je die achterwege laten (of een andere naam invullen).

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt. 

Een kijkje in de keuken: Ik verspreek me, zeg eh…, haper, weet even niet meer waar ik het over heb, denk na, ga weer verder. Enz.
Wat ik aan het doen ben? Filmpjes aan het opnemen voor op mijn site, voor op You Tube, voor de cursisten enz.

Voorheen was het niet goed genoeg en moest het over

Ik sta voor de camera (mijn telefoon ?) en vertel over Groepstraining, NLP 1 op 1-training, Individuele coaching, Bedrijfstraining enzovoorts. Dit komt op mijn site en op You Tube. De meeste filmpjes staan er in één keer op. Niet allemaal, ik zeg ook wel eens iets onhandigs (of mijn standaard valt op tijdens het opnemen ?), maar goed is goed genoeg. Anders blijf ik aan de gang.

Voor de cursisten neem ik filmpjes op waarbij ik de training samenvat. NLP in een notendop 1 duurt een minuut of 20. De insteek was om in één keer een samenvatting te geven van 15 dagen NLP maar toen ik de teller op 15 minuten zag staan en ik nog maar bij dag 4 was, besloot ik toch maar per training een filmpje te maken. Al doende leert men! NLP in een notendop 2 duurt zo’n 25 minuten dus 15 dagen NLP samengevat in één filmpje was ook een hele hap geweest in één keer denk ik. Om te kijken dan bedoel ik.

Progressie voor perfectie

Eén van mijn coaches, Veronique Prins, zegt altijd: progressie voor perfectie. En ik ben het helemaal met haar eens. Tuurlijk, wanneer ik de filmpjes terugkijk, denk ik: ik ben dit vergeten te zeggen, ik zeg dat te snel, ik had dit en dat beter even op de flipover kunnen zetten, noem maar op. Verbeteringen genoeg! En, ik weet inmiddels ook, als ik het opnieuw opneem, is de spontaniteit eraf. Dan wordt het min of meer een herhaling van het eerdere filmpje, maar dan minder leuk. Eigenlijk eerder gemaakt, niet echt. En denk je dat ik dan wel alles heb gezegd en heb gedaan zoals ik van tevoren vond dat het moest? Wel nee, ook dan ben ik weer (andere) dingen vergeten is er wel weer ergens iets anders op aan te merken.

Het is dus altijd de beste versie!

De filmpjes zoals ik ze nu heb gemaakt zijn de beste voor dit moment. Past het op een gegeven moment niet meer bij me? Is het niet meer actueel? Wil ik er nog wat bij? Dan maak ik dan toch weer nieuwe?
Hoe denk jij hierover? Laat je het onderin dit blog even weten?

Voorheen had ik hier buikpijn van gehad

Mijn ‘oude ik’ had gemopperd, had gevonden dat het over moest (en wéér, en wéér, en wéér), was daar flink chagrijnig van geworden en had zich afgevraagd wat jan en alleman er van zou vinden, om maar niet te denken aan mijn collegatrainers (stel je voor dat ik iets zeg wat niet klopt), want zij zien het mogelijk ook. Dit had er waarschijnlijk ook nog eens voor gezorgd dat ik, na er zo ontzettend veel tijd in gestoken te hebben, besloten zou hebben om er maar helemaal mee te stoppen. En dan had ik daar weer een rot gevoel aan over gehouden.

Mislukking bestaat niet, alleen feedback

Het maakt me niet uit hoe anderen naar de kijken. Ik hoop natuurlijk wel dat het waardevol is en iets toevoegt, daarom doe ik het, maar of een ander vindt dat het anders moet of iets dergelijks maakt me niet meer uit. Want NLP is zo ontzettend waardevol dat ik er zelf ook dagelijks profijt van heb. Mislukking bestaat niet, alleen feedback: je kan het niet fout doen. Pakt het anders uit? Weer wat geleerd!
Ik heb ook geleerd, zoals ik hierboven al omschreef, om me niet meer bezig te houden met wat een ander er van vindt. Hé, het is míjn bedrijf, míjn blog, míjn verhaal en dus zijn het míjn filmpjes. En vooral: Dit ben ik en zo ben ik! Op dit moment dan. Ook ik groei en leer natuurlijk. ?

Het is te leren!

Wil je je ook minder aantrekken van wat een ander zegt en ben je er klaar mee dat het steeds maar perfect moet? Op 30 mei start de 4-daagse training NLP in een notendop 1; er zijn momenteel nog een paar stoelen vrij. Meer informatie over de NLP in een notendop 1-training.

Heb je ergens anders dan bij Astrid Entius Training & Coaching NLP gehad maar wil je t.z.t. ook de filmpjes met de samenvattingen ontvangen? Dat kan hoor! Klik op de button hieronder.

Als je bij mij training(en) hebt gevolgd, krijg je ze t.z.t. automatisch. Hoef je niks voor te doen.

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt.

‘Dit is mijn muur; ik zit er achter en hier is het veilig. Punt!’ Ik voel zijn irritatie. En zijn muur, die ook. Die is hoog opgetrokken. De spanning en afstand is overduidelijk voelbaar.

Het raakt me

Hij is net als ik verzot op persoonlijke groei en ontwikkeling en heeft o.a. dezelfde 50 dagen aan NLP achter de rug als ik (en in zijn lijf en zijn onbewuste). Hij zou als geen ander moeten weten dat die muur niet nodig is. Dat er uitgangen zijn. Ik voel me machteloos. Gefrustreerd. Ik grom van binnen.

‘Je doet jezelf tekort’

Dat is wat ik tegen hem zeg. ‘Dat verdien je niet. Ik snap niet waarom je dit jezelf aan doet. Je verdient beter. Echt. Je bent zo’n mooie vent!’ Ik zucht. Weet niet meer wat ik moet zeggen. Hij is me dierbaar. Het doet me zeer als iemand een muurtje nodig denkt te hebben om zich achter te verschuilen. Dat kan toch de bedoeling niet zijn?

Neee-heee!!!

Ik stel hem een vraag. Een vraag die hij heel goed kent. Want geleerd tijdens die 50 dagen. ‘Neee-heee!!!’, zegt ie. Ik snap wat ie bedoelt. Ik ben hem aan het coachen. Onbedoeld. Hij heeft er geen zin in. En dat is zijn goed recht. ‘Sorry!!!’, zeg ik op dezelfde toon.

Voorzichtig een beetje cement degraderen tot stof

Ik zou zo graag een heel klein kiertje in zijn muurtje willen maken. Om hem wat lucht te geven. En uitzicht. En zachtheid. Een liefdevolle aai over zijn bol. Hem laten zien dat de wereld niet zo hard is als hij denkt. Toegang geven tot al het moois dat er achter zit. Of er voor bedoel ik eigenlijk. Al is dat wat er achter zit ook heel mooi natuurlijk ?.

Ik weet eigenlijk niet hoe het gesprek verder gaat

Want ik ben op zoek naar antwoorden. Wil hem helpen. Maar waarom eigenlijk? Hij zegt zelf dat het lekker zit achter zijn muurtje. Ik geloof het niet maar als dit is wat hij zegt is als hij daar wil blijven is het zijn goed recht toch? Ja. Maar hij verdient beter dreint het door in mijn hoofd. Dit is de discussie die ik in mezelf voer. De frustratie blijft. Maar ik weet dat ik met mijn tengels van het cement en zijn muurtje af moet blijven. Want hij vraagt me niet om hulp. Eerder om een extra laag bakstenen.

Wat is er echt aan de hand Assie?

De frustratie die ik voel zegt iets over mezelf. Elke reactie, stemming, emotie die we ergens bij voelen is immers informatie over onszelf. Dus wat is er echt aan de hand As? vraag ik mezelf af. Waarom raakt dit me zo?

1. Ik vind hem léuk!
   Dat wist ik al. En die verdomde muur zorgt er mede voor dat ik er niks mee kan. ‘Ik zou meer met je willen’, zei ik tegen hem. In datzelfde gesprek. Vóór de muur en frustratie en de proppen kwamen. Maar vanachter zijn muur schudt ie nee. ‘Dat wil ik niet’ en dan vertelt ie over zijn muur.

   “Een houten hart, de dames voor u hebben ‘m alvast verzwaard”

   Zong Van Dikhout niet zoiets? Of waren het de Poema’s? In ieder geval zingen ze ook zoiets van: “stelen lijkt me niet de moeite waard”. Nee? Nou, dit hart wil ik wel stelen hoor. Maar met dank aan ‘de dames voor u’, zit dat er niet in. En bedankt!

2. Ik sta aan de kant van het gevolg oftewel in de slachtofferrol
   Want ik leg het neer bij ‘de dames voor u’. Als zij er niet waren geweest… Wat onzin is natuurlijk. Want wie zegt dat hij zonder zijn muur wel meer met me zou willen? Maar ik kan het niet laten me af te vragen hoe het zou zijn zonder muur.
3. Alles wat je triggert zegt iets over jóu. En niets over die ander.
   Oké As, terug naar jezelf. Wat is er aan de hand? Wat is de spiegel die hij me laat zien? Ik krijg hier niet direct antwoord op. Maar…, de vraag is gesteld en mijn onbewuste is er mee aan de slag gegaan. En komt met een paar herinneringen op de proppen.
4. ‘Je komt heel sterk over.’
   Ruim een half jaar geleden heb ik een numeroloog op bezoek. Hij zei: ‘Jij komt heel sterk over. Als man denk ik: hier heb ik niks aan toe te voegen. Sterker nog: ik kán er niets aan toevoegen. Ik heb hier niks te zoeken. Jij hebt je zaakjes zo ontzettend goed voor elkaar wat heb ik dan nog te doen? Ik blijf op afstand. Ik ben geen partij.’ Dat is de indruk die ik wek zegt ie. O.
   Ik check die uitspraak een aantal keer
   Dit doe ik bij totaal onbekende mannen. Ik ben uit, ben met ze in gesprek en vraag ze hoe ik overkom. Ze zeggen min of meer hetzelfde als de numeroloog. Ik kom sterk over. Schep daarmee een afstand. Dit zeggen wildvreemde mannen over en tegen mij. Woorden genoemd in een split second. O.
   Dan, een vriend van de eigenaar van de muur
   Die ik voor het eerst ontmoet en spreek en dus ook totaal niet ken. Hij zegt hetzelfde. Uit zichzelf! Ongevraagd! O.
   Ik bespreek mijn ervaringen met een vriendin
   ‘Dat is ook zo, je komt ook heel zelfstandig en sterk over. Maar zo ben je’, zegt ze met een vanzelfsprekendheid alsof ik haar vraag of de Paus katholiek is. Ik ben verbaasd over het feit dat het voor veel mensen blijkbaar zo klaar als een klontje blijkt te zijn, behalve voor mij. Al weet ik natuurlijk heel goed dat ik blinde vlekken heb. Maar dat deze voor anderen zo overduidelijk waren wist ik niet.

Sterk overkomen…,
sterk zijn…,
afstand houden…,
wanneer doe je dit?

Ik kauw een tijdje op deze vraag. Het duurt een paar dagen. En dan komt mijn onbewuste met een suggestie:

Zoals je je gedraagt…
als je je verschuilt…
achter een muurtje…?

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt. 

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?