Hij verschuilt zich achter zijn muur. Zóóó frustrerend!

‘Dit is mijn muur; ik zit er achter en hier is het veilig. Punt!’ Ik voel zijn irritatie. En zijn muur, die ook. Die is hoog opgetrokken. De spanning en afstand is overduidelijk voelbaar.

Het raakt me

Hij is net als ik verzot op persoonlijke groei en ontwikkeling en heeft o.a. dezelfde 50 dagen aan NLP achter de rug als ik (en in zijn lijf en zijn onbewuste). Hij zou als geen ander moeten weten dat die muur niet nodig is. Dat er uitgangen zijn. Ik voel me machteloos. Gefrustreerd. Ik grom van binnen.

‘Je doet jezelf tekort’

Dat is wat ik tegen hem zeg. ‘Dat verdien je niet. Ik snap niet waarom je dit jezelf aan doet. Je verdient beter. Echt. Je bent zo’n mooie vent!’ Ik zucht. Weet niet meer wat ik moet zeggen. Hij is me dierbaar. Het doet me zeer als iemand een muurtje nodig denkt te hebben om zich achter te verschuilen. Dat kan toch de bedoeling niet zijn?

Neee-heee!!!

Ik stel hem een vraag. Een vraag die hij heel goed kent. Want geleerd tijdens die 50 dagen. ‘Neee-heee!!!’, zegt ie. Ik snap wat ie bedoelt. Ik ben hem aan het coachen. Onbedoeld. Hij heeft er geen zin in. En dat is zijn goed recht. ‘Sorry!!!’, zeg ik op dezelfde toon.

Voorzichtig een beetje cement degraderen tot stof

Ik zou zo graag een heel klein kiertje in zijn muurtje willen maken. Om hem wat lucht te geven. En uitzicht. En zachtheid. Een liefdevolle aai over zijn bol. Hem laten zien dat de wereld niet zo hard is als hij denkt. Toegang geven tot al het moois dat er achter zit. Of er voor bedoel ik eigenlijk. Al is dat wat er achter zit ook heel mooi natuurlijk ?.

Ik weet eigenlijk niet hoe het gesprek verder gaat

Want ik ben op zoek naar antwoorden. Wil hem helpen. Maar waarom eigenlijk? Hij zegt zelf dat het lekker zit achter zijn muurtje. Ik geloof het niet maar als dit is wat hij zegt is als hij daar wil blijven is het zijn goed recht toch? Ja. Maar hij verdient beter dreint het door in mijn hoofd. Dit is de discussie die ik in mezelf voer. De frustratie blijft. Maar ik weet dat ik met mijn tengels van het cement en zijn muurtje af moet blijven. Want hij vraagt me niet om hulp. Eerder om een extra laag bakstenen.

Wat is er echt aan de hand Assie?

De frustratie die ik voel zegt iets over mezelf. Elke reactie, stemming, emotie die we ergens bij voelen is immers informatie over onszelf. Dus wat is er echt aan de hand As? vraag ik mezelf af. Waarom raakt dit me zo?

1. Ik vind hem léuk!
   Dat wist ik al. En die verdomde muur zorgt er mede voor dat ik er niks mee kan. ‘Ik zou meer met je willen’, zei ik tegen hem. In datzelfde gesprek. Vóór de muur en frustratie en de proppen kwamen. Maar vanachter zijn muur schudt ie nee. ‘Dat wil ik niet’ en dan vertelt ie over zijn muur.

   “Een houten hart, de dames voor u hebben ‘m alvast verzwaard”

   Zong Van Dikhout niet zoiets? Of waren het de Poema’s? In ieder geval zingen ze ook zoiets van: “stelen lijkt me niet de moeite waard”. Nee? Nou, dit hart wil ik wel stelen hoor. Maar met dank aan ‘de dames voor u’, zit dat er niet in. En bedankt!

2. Ik sta aan de kant van het gevolg oftewel in de slachtofferrol
   Want ik leg het neer bij ‘de dames voor u’. Als zij er niet waren geweest… Wat onzin is natuurlijk. Want wie zegt dat hij zonder zijn muur wel meer met me zou willen? Maar ik kan het niet laten me af te vragen hoe het zou zijn zonder muur.
3. Alles wat je triggert zegt iets over jóu. En niets over die ander.
   Oké As, terug naar jezelf. Wat is er aan de hand? Wat is de spiegel die hij me laat zien? Ik krijg hier niet direct antwoord op. Maar…, de vraag is gesteld en mijn onbewuste is er mee aan de slag gegaan. En komt met een paar herinneringen op de proppen.
4. ‘Je komt heel sterk over.’
   Ruim een half jaar geleden heb ik een numeroloog op bezoek. Hij zei: ‘Jij komt heel sterk over. Als man denk ik: hier heb ik niks aan toe te voegen. Sterker nog: ik kán er niets aan toevoegen. Ik heb hier niks te zoeken. Jij hebt je zaakjes zo ontzettend goed voor elkaar wat heb ik dan nog te doen? Ik blijf op afstand. Ik ben geen partij.’ Dat is de indruk die ik wek zegt ie. O.
   Ik check die uitspraak een aantal keer
   Dit doe ik bij totaal onbekende mannen. Ik ben uit, ben met ze in gesprek en vraag ze hoe ik overkom. Ze zeggen min of meer hetzelfde als de numeroloog. Ik kom sterk over. Schep daarmee een afstand. Dit zeggen wildvreemde mannen over en tegen mij. Woorden genoemd in een split second. O.
   Dan, een vriend van de eigenaar van de muur
   Die ik voor het eerst ontmoet en spreek en dus ook totaal niet ken. Hij zegt hetzelfde. Uit zichzelf! Ongevraagd! O.
   Ik bespreek mijn ervaringen met een vriendin
   ‘Dat is ook zo, je komt ook heel zelfstandig en sterk over. Maar zo ben je’, zegt ze met een vanzelfsprekendheid alsof ik haar vraag of de Paus katholiek is. Ik ben verbaasd over het feit dat het voor veel mensen blijkbaar zo klaar als een klontje blijkt te zijn, behalve voor mij. Al weet ik natuurlijk heel goed dat ik blinde vlekken heb. Maar dat deze voor anderen zo overduidelijk waren wist ik niet.

Sterk overkomen…,
sterk zijn…,
afstand houden…,
wanneer doe je dit?

Ik kauw een tijdje op deze vraag. Het duurt een paar dagen. En dan komt mijn onbewuste met een suggestie:

Zoals je je gedraagt…
als je je verschuilt…
achter een muurtje…?

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt. 

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?