‘… dus ga ik hier in de buurt koud water zwemmen, vóór de training van start gaat’, zegt Rob Smits op dag 1 van de NLP MiniMaster 3. ‘Kan dat hier ergens?’
‘Ja hoor, we hebben hier het Hensbroekermeertje, kan prima’.
‘Mooi. Waarom ga je niet mee?’

Jaaaa ?!!! zegt mijn hart.
Neeee!!! ? zegt mijn hoofd

Ik voel de sensatie in mijn lijf die juicht bij het idee om te gaan koud water zwemmen.
Leuk! Wil ik! Nieuwe ervaring! Gaaf! Stretch! (uit de comfortzone). Yes! Yes! Yes!

Een fractie van een seconde later bemoeit mijn hoofd zich er mee.
Nee! Nee! Nee! Kan niet! Gaat niet! Ik heb training die dag. Ik moet me voorbereiden. De zomertijd gaat ook nog in dus kort nachie. Ik  ben trainer. Ik heb een verantwoordelijkheid. De mensen moeten wel een goeie training krijgen…

Buikje en lovehandles

Direct daarna – of was het eerder? – zie ik mijn buikje voor me. Gevalletje achterstallig onderhoud zeg maar ?. En zie ik ook lovehandles. Waarom heb ik die eigenlijk? Er is niemand die er gebruik van maakt!

Direct daarna – wat gaan gedachten toch razend snel! – kan ik buik en lovehandles weer loslaten (figuurlijk hè, dat je niet denkt dat ik ze wel gebruik…  ?) en is het totaal geen issue meer. Zo snel kan je dus over iets heenstappen.

Waar is mijn bikini? is de volgende gedachte die zich aandient. Ik draag dat ding zelden dus vraag me af waar ie huist.

De avond ervoor

Op dag 2 zwaai ik de cursisten uit, verzet de klokken alvast (Yee-haa! Deze daglichtjunkie is verliefd op zomertijd ?) en ’s avonds bereid ik me alvast voor voor de volgende trainingsdag. Dit doe ik normaal gesproken de volgende ochtend. Ik ben 1000 % ochtendmens maar tot mijn verrassing gaat ’s avonds na de training voorbereiden ook best goed. Nu al een nieuwe ervaring . Dank je wel Rob voor deze bonus! Blijkbaar ben ik 998 % ochtendmens en is er ’s avonds ook nog wat over.

Zo snel gaat leren dus wanneer je iets anders doet dan je gewend ben en uit je comfortzone stapt.

We gaan het doen!

Ik heb er een ontzettend goed gevoel over en veel zin in. Ik vraag me af of dit gevoel blijft of dat ik toch ga mopperen dat het koud is. Wat totaal geen zin heeft want dat het koud is, staat van te voren al vast.

Norah gaat ook mee. Het is 4 graden en mazzel, mazzel, mazzel, er staat nauwelijks wind! We kleden ons uit terwijl de watervogels onder luid protest het water verlaten. De temperatuur valt alles mee maar wat is de grond koud! Dat vinden mijn steevast met pantoffels verwende voeten niet leuk.

Daar staan we met zijn drieën in badkleding. We doen eerst een paar ademhalingsoefeningen, begeleid door diehard Rob die wekelijks koud water zwemt. En dan lopen we in alle rust naar het water. Staan er even voor. Kijken er naar.

‘Oké’, zegt Rob. ‘Daar gaan we. Eerst een paar stappen.’
We volgen gehoorzaam. Is het koud? Ja. En toch valt het gek genoeg mee. We zetten in alle rust nog een paar stappen. En stoppen weer even.

Ik haal diep adem. Diep, maar onrustig.
‘Ruuuuuustig ademhalen’, zegt de vertrouwde stem van Rob terwijl ie vriendelijk en vol vertrouwen naar me kijkt. ‘Rustig ademhalen’. Mijn adem wordt weer rustig.

Jullie doen het goed!

‘Rustig blijven ademhalen’, zegt Rob. ‘Jullie doen het goed.’
Wat is dat toch heerlijk om te horen. De kou lijkt kouder te voelen. Ik schakel nog wat andere zintuigen in. ‘Vogels in de lucht’, zegt ik. ‘Wokjes. Fluitende vogeltjes.’ En het werkt, ik voel het nauwelijks.

‘Goed’, zegt Rob. ‘Rustig verder ademhalen en dan laten we ons zakken in het water’. We doen gehoorzaam wat Rob zegt. ‘Het is alleen maar kou’, zegt ie. ‘Meer is het niet.’ En dat klopt als een bus. Dat is alles. Meer is het niet. We bewegen met onze armen.
‘Jullie doen het echt goed hoor meiden!’, zegt Rob lachend.

Hij duikt nog even met zijn hoofd onder water en ik besluit dat ook te doen als ie weer boven komt. Vind het toch wel prettig om de begeleider boven water te hebben. Als ie weer boven is, zit ik opeens weer in mijn hoofd. Hoe laat is het eigenlijk? Ik wil wel op tijd terug zijn voor de training.
‘Ik wil er nu wel uit’ zeg ik.
‘Dat is goed.’
Met zijn drieën lopen we rustig hand in hand terug. Ik geef Rob een zoen op zijn koude wang.
‘Dank je wel. Wat een mooie ervaring zeg!’
‘Jullie zijn echt bikkels hoor’, zegt Rob. ‘Ik schat het water op een graad of 3, 4. ‘Petje af!’ Ik glim. Heb ik toch maar mooi effe gedaan.

We drogen ons verkwikt af en kleden ons aan. Mijn buik en rug worden opeens heel erg warm. De kou is nauwelijks merkbaar. En o wat hebben we een mazzel dat er bijna geen wind staat.

Een klap om een uur of 3

Tijdens de training vraagt Rob nog even hoe ik me voel. ‘Prima’, zeg ik. ‘Mijn velletje voelt nog wel koud maar ik heb het niet koud.’

Van te voren had ie verteld dat ik waarschijnlijk een rond een uur of drie een klap zou krijgen omdat mijn lijf hard heeft moeten werken om de koudwaterschok te verwerken en om weer warm te worden. Ik bedank hem voor de mededeling en besluit dat ik dit aan mij voorbij laat gaan. Kan geen klap hebben, ik ben aan het werk. Dus het komt niet uit en dus gebeurt het mij niet.

Tijdens de training kijk ik sowieso altijd regelmatig op de klok en als ik zie dat het net na drieën is voel ik me nog steeds prima. En als ik rond kwart voor vijf de mensen uitzwaai ook. Als ik een uur daarna de stofzuiger weer terugzet en de boel aan kant heb voel ik wel vermoeidheid. Maar dat vind ik ook niet zo gek.

Wat een ervaring!

Wat was het gaaf om te doen. In april gaan we verder met de NLP MiniMaster 3. En wat denk je? Voor de training trappen we wederom af met koud water zwemmen. Ik heb er zin in!

Wil je ook uit je comfortzone en nieuwe dingen leren? 

Op 30 mei gaat er weer een NLP in een notendop 1-training van start waarin je groeit, jezelf leert kennen, ontdekt wat je handig doet en wat anders kan. Je leert waar jij jezelf nu nog belemmert en hoe je anders kunt handelen.
Enne… we starten gewoon met koffie en thee. Dat koud water zwemmen was iets wat gewoon in die training ontstond en staat los van de training.

Deel deze tips gerust!

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

‘Ik heb kaarten voor Claudia de Breij in Haarlem, ga je mee?’
‘Ja, leuk!’
‘Het zijn wel de laatste twee plaatsen hoor, en we zitten niet bij elkaar…’
‘Geeft niet, zoeken we elkaar in de pauze wel weer op.’

Mooie railing…

Balkon 1, rij 6, stoel 20, staat er op mijn kaartje. Ik zoek mijn plekje op en ga zitten. ‘Nou, wat een slechte plek hé?’, zegt mijn buurvrouw terwijl ik naar de railingen staar die voor mij op precies ooghoogte mijn zicht belemmeren. ‘Er zijn betere inderdaad maar Claudia zal wel over het podium heen en weer hobbelen zodat we haar allemaal kunnen zien toch?’ ‘Die mensen daar hebben een veel betere plek…’, zegt ze terwijl ze een knik geeft naar die mensen daar rechts. ‘Ach, we zien wel’, zeg ik.

Is ze er al?

Dan horen we Claudia zingen. Maar zien niks. ‘Is ze er al?’, vraag ik half melig. ‘Ik weet het niet’, zegt mijn buurvrouw geïrriteerd. ‘Zo, te horen wel’, zeg ik. Mijn verwachting dat Claudia over het podium zal hobbelen, blijkt niet helemaal te kloppen. Ze blijft redelijk één plek staan en als ze achter de piano plaatsneemt, zie ik helemaal niks meer.

Mijn aandacht verslapt

Ik kan haar niet zien. Ik hoor haar weliswaar wel maar ik merk dat ik om me heen begin te kijken. Daar rechts, op hetzelfde balkon maar dan vooraan, zijn nog 2 plaatsen vrij. Ik ga staan om te kijken of ik die kant op kan. Mijn buurvrouw volgt mijn blik. Maar om daar te komen moet bijna een volledige rij mensen op staan. Ik besluit tot de pauze te wachten. Ik kijk naar de deuren. Bij de op een na laatste deur ga ik straks naar binnen, doorlopen tot het eind en dan zijn het de 2 stoelen voor de laatste stoelen. Mijn theatermaatje kan mooi mee.

Pauze

Ik snel naar mijn theatermaatje, leg uit dat ik niet echt een hele geweldige plek heb én dat ik 2 lege stoelen heb gespot. Rechts van het podium. Met een super zicht op de linkerkant! Zullen we? Zonder TomTom vind ik in één keer de betreffende stoelen. We gaan zitten. ‘Hoi, wij zijn de nieuwe buren’, zeg ik tegen de vraagtekens boven het hoofd van de mensen die aan weerszijden van ons plaatsnemen. ‘Tenminste, het klopt toch dat deze stoelen leeg waren?’ Het blijkt inderdaad te kloppen. We installeren onszelf en gaan er eens goed voor zitten. Ik probeer dwars door het doek heen te kijken en maak een voorstelling van hoe goed ik het straks kan zien. Top! Goed gedaan Assie!?

Dan gaat het doek open…

En…, zit Claudia aan de andere kant! ? Wat een giller! Ze heeft de eerste grap nog niet gemaakt of ik heb nu al lol. Ik lach om mijn eigen stommiteit. De afgelopen 14 jaar, sinds ik weet dat we generaliseren, roep ik dat tegen iedereen. We plakken eerdere ervaringen op nieuwe ervaringen en gaan er vanuit dat die nieuwe ervaringen ook zo gaan verlopen. Dit is maar weer een  bevestiging dat we dat zo doen.

Voorheen was ik flink pissig geweest

Dan had ik mezelf van alles en nog wat verweten. Maar niet voor ik het theater in gedachten had uitgekafferd. “Omdat ze zo nodig ook van de slechte plaatsen moeten profiteren”. Nu kijk ik er anders naar.
Wie heeft ‘ja’ gezegd op de uitnodiging? Ik.
Wist ik dat het de laatste kaarten waren en waarschijnlijk (generaliserend) niet de beste plaatsen? Ja.
Heb ik ondanks dat ik dat wist ja gezegd op de uitnodiging? Ja!
Dus wie is er verantwoordelijk voor deze keuze? Ik!

Hoe ga jij met zoiets om? Word je boos? Geïrriteerd? Laat je je avond er door verpesten? Lach je er om? Ik lees het graag hieronder bij ‘Plaats een reactie’.

Hoe het uiteindelijk was? We hebben een geweldige avond gehad. En ondanks dat niet alleen wij maar Claudia ook was verplaatst was het zicht beter dan de eerdere plek.

Gratis tips

Wil je ook automatisch positief kunnen reageren? Merk je dat je je vaak laat beïnvloeden doordat dingen anders verlopen dan je had verwacht? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.

Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!

Liever een afspraak maken?

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt! ?

Deel deze tips gerust!

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

Eerlijk is eerlijk, ik volg de Olympische Spelen niet. Ik hou meer van eredivisie voetbal. Maar ik ving een stukje van een interview met schaatser Bob de Vries op en daar zit iets interessants in.
Mijn vader volgt de Spelen overigens wel, zoals je op de foto van de vorige Olympische Spelen ziet. Op knietjes voor de tv ?.

Slechtste race ooit

Bob de Vries schaatste de 5 kilometer en dat ging niet best. Het was zijn slechtste race ooit zei ie. En dus was ie teleurgesteld. Logisch toch? Vrienden reageerden met: ‘Joh, je mag al lang blij zijn dat je met de Spelen mee mag doen.’ En dat is precies het stukje dat ik zo interessant vindt.

Zeggen dat ie blij mag zijn dat ie mee mag doen is hetzelfde als zeggen dat ie niet teleurgesteld mag zijn

Het is goed bedoeld, daar ga ik vanuit, laat ik dat voorop stellen. Bedoeld om hem op te beuren. En, hoe mooi zou het zijn als de ander even meeveert? Even meebeweegt in het gesprek? Even meegaat in zijn teleurstelling en er dan iets positiefs aan vast koppelt?

Bijvoorbeeld: ‘Zo zeg, wat kan ik me voorstellen dat je er de balen van hebt. Je laat je vrouw, je 3 kinderen en je bedrijf met je 50 koeien achter, hebt je suf getraind, hebt natuurlijk goeie hoop na je eerdere winst op Sven Kramer en dan schaats je met een teleurstellend resultaat. Ik begrijp wel dat je er flink de pee in hebt. Maar wel gaaf dat je mee mag doen aan de Spelen. Wat een belevenis.’

Voel je wat dat doet?

We willen allemaal gehoord worden, en dat gebeurde niet

De kans is groot dat de goedbedoelde reactie ”Joh, je mag al lang blij zijn dat je met de Spelen mee mag doen’ weerstand veroorzaakte bij Bob de Vries. Hij voelde zich niet gehoord. Niet erkend in zijn teleurstelling. Iemand mag toch teleurgesteld zijn? Wanneer je even meeveert door te laten weten dat je zijn teleurstelling begrijpt en er dan iets opbeurends achteraan zegt, is de kans veel groter dat het binnenkomt én dat het positief uitpakt en de ander zich lekkerder voelt. Want dat is de bedoeling toch?

Het meeveren is bedoeld om te zeggen: ik begrijp je, ik hoor wat je zegt, ik voel met je mee. Dan voelt iemand zich gehoord. En dat is wat we allemaal willen: gezien worden, gehoord worden en ergens bij horen.

Hoe reageer jij in zo’n situatie?

Veer je mee, zeg je direct iets opbeurends of doe je het anders? Ik lees het graag onderin bij ‘Plaats een reactie.’
 

Gratis tips

Wil je leren hoe je kan meeveren zodat je anderen het gevoel kan geven dat ze zich gehoord voelen? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt! ?

Deel deze tips gerust!

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

Ik ga dit jaar eens flink uitpakken :-). Omdat mijn bedrijf in oktober 10 jaar bestaat en ik heb besloten het groots te vieren. Elke maand, van januari tot en met oktober geef ik cadeautjes weg. Totaal 10 leuke en waardevolle verrassingen.

Want iets weggeven is nog leuker dan iets te ontvangen

Nomineer iemand voor een cadeau

Als lezer van dit bericht kun jij de persoon nomineren die je één van mijn leuke cadeaus gunt. Wie in jouw familie, vrienden- of kennissenkring? Je collega of wellicht iemand uit de buurt? Wie verdient er een hart onder de riem?

Je hoeft zelf niets te kopen. Je hoeft alleen maar iemand iets te gunnen en te nomineren.

Nomineren gaat heel simpel:
1. Klik op de blauwe button hieronder
2. Vul het formulier in om iemand te nomineren
3. Klik op ‘verzenden’

Uiteraard mag je meerdere mensen nomineren!

Heb je geen mailadres van de persoon die je wilt nomineren? Ga dan naar mijn facebookpagina.
Tag jouw genomineerde in het facebookbericht ‘Weggeven is leuk’.

Zelf ook meedingen?

Wil jij zelf tot een van de gelukkige ontvangers behoren? Dat kan. Klik dan na je nominatie ook op de groene button en vul in wat jij zou wensen. Heb je je cadeau-suggestie al doorgegeven? Zorg dan dat je iemand nomineert om kans te maken op een cadeau.

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt! ?