‘Je hebt altijd een keus!’ is één van de tips in mijn e-book. En dat is ook zo. Want jij kiest er (onbewust) zelf voor hoe je reageert. En ook al sta ik hier nog steeds pal achter, ook ik weet dat het niet altijd even makkelijk is.
Ma-ham…!
Mogelijk weet je het al en zo niet, mijn moeder kan zich van recente gebeurtenissen steeds minder herinneren. Dus, om het eenvoudig te zeggen, is het af en toe best een klusje om een aantal keren achter elkaar in alle rust te herhalen (of, zoals ik vaak doe; in andere woorden hetzelfde te zeggen) wat ik net ook al gezegd heb. Maar niet alleen haar geheugen gaat achteruit; ze doet ook steeds onverschilliger.
Ik wil geen rok
Mijn ouders waren 13 september 55 jaar getrouwd en dat hebben ze uitgebreid gevierd. Mijn moeder had een goede dag, wat een geschenk!
De weg er naar toe viel niet altijd even mee. Zo ‘moest’ mijn moeder nieuwe kleren hebben. ‘Een rok’, zei mijn vader, ‘want de bruid hoort in een rok’. En zo ging ik met mijn moeder om nieuwe kleren uit. Ik kan je zeggen dat kleding kopen bij lange na geen hobby van me is (als ik de Staatsloterij zou winnen hoef ik geen nieuwe auto maar neem ik een personal shopper zodat ik van kleding kopen verlost ben), laat staan voor iemand anders maar voor mijn lieve moeder (en vader in dit geval), zet ik dat graag aan de kant.
‘Ik wil geen rok’, zei mijn moeder in de kledingwinkel. Ik hoor meteen de stem van mijn vader (voor de duidelijkheid; hij was niet mee maar ik had natuurlijk instructies en gehoorzaam als ik ben, wilde ik die graag opvolgen).
‘Nou ja, mam, dat snap ik wel, ik heb ook niet altijd zin in een rok of jurk, maar het is wel heel feestelijk natuurlijk. En hoe vaak vier je nou een 55-jarig huwelijksfeest?’ Ze liet zich de rok aantrekken door de verkoopster, met nog een leuke bloes er op en ze zag er hartstikke leuk uit.
‘Ik draag nooit rokken’, zegt ze. Ik haal even diep adem. Ze droeg voorheen af en toe best een rok, maar ze is dat stukje net even kwijt lijkt het.
‘Dat kan mam, maar hoe vind je dit wat je nu aan hebt? Zie je er niet feestelijk uit zo?’ Ze kijkt in de spiegel en vindt het niks. Ander setje, andere rok. Ook dat vind ze niks. De broeken vind ze ook niks. Ik merk dat ik lichtelijk ongeduldig word. Dit is namelijk winkel nummer 2, vorige week waren we ook al op zoek. Ik herken mezelf van voorheen. Kleding nodig hebben maar niks leuk vinden. Een slechte combi voor een geslaagde outfit.
‘Ik vind dit ook niks’, zegt ze terwijl ze aan de bloes plukt.
‘Wat vind je dan wel leuk mam?’
‘Ik heb toch helemaal geen kleding nodig?’ Van binnen tel ik tot 10. Ik word er niet geduldiger op.
‘Maar we hebben toch feest binnenkort?’
‘Feest?’
‘Ja, jullie zijn toch 55 jaar getrouwd?’ Een frons, een zoektocht in haar hoofd, maar geen antwoord. Wel een blik naar de kleding alsof ze daarvan een antwoord verwacht.
Na wat hulp van de verkoopster is mijn moeder er qua bloes uit en omdat ik weet dat ze een bijpassende nog vrij nieuwe broek heeft, hou ik die in mijn achterhoofd voor als ze geen rok aan wil die dag. Op het moment dat we af willen rekenen komt de verkoopster met iets totaal ander op de proppen. En nu weet mijn moeder het helemaal niet meer. Ik grom van binnen. Want we waren net – eindelijk – klaar.
Ik merk dat ik het gevoel heb dat ik in spagaat zit. Aan de ene kant wil ik mijn moeder zo graag haar zin geven en het haar makkelijk maken, aan de andere kant wil ik ook mijn vader een plezier doen door met een rok thuis te komen. Ik stel voor dat mijn vader samen met mijn moeder langskomt en ik laat beide sets weghangen. Topoplossing al zeg ik het zelf.
‘Wat heb ik nou eigenlijk gekocht?’ vraagt mijn moeder als we in de auto zitten.
‘Nog niks mam, jullie gaan samen nog even heen om te beslissen wat het wordt.’
‘O?’
Later, als ze samen bij de winkel zijn geweest, heb ik app-contact met mijn vader. Ja, deze krasse, jeugdige man van bijna 82 zit gewoon op Whatsapp (en ook op Facebook trouwens). ‘Wat is het geworden pap?’ Blijken ze tot mijn verbazing iets heel anders uitgekozen te hebben. Niet alleen een andere bloes maar ook een rok én een broek.
De dag: 13 september
Op verzoek van mijn vader kom ik eerder. Niet voor niets zo te zien want nadat ik hem gefeliciteerd heb, zegt ie ‘Wil je even bij mam kijken, ze heeft een oude broek aan’.
Ik loop door en vind mijn moeder in de slaapkamer. Ze loopt heen en weer maar lijkt verder weinig te doen.
‘Hé mam, lukt het met je kleren?’
‘Hé, lieverd!’ We geven elkaar een knuffel en een paar zoenen.
‘Wat zit je haar mooi mam.’ Ze zegt niets. Lijkt een reis naar binnen te maken om de oorzaak hiervan te achterhalen.
‘Het lijkt wel alsof je niet de goeie broek aan hebt, zie je dat? Hier zitten vlekken op. Zullen we even die andere aan doen?’
Ze kijkt me aan alsof ik midden in de zomer om spruitjes vraag. Ik zoek de nieuwe broek, pluk ‘m uit de kast maar zie dat ie niet staat bij wat ze verder aan heeft. En omdat omkleden zo vermoeiend is voor haar, wil ik haar dat niet laten uittrekken.
‘Die broek is niks voor mij, die had die en die buurvrouw ook altijd. Nee, bah.’
‘En deze rok dan mam?’
‘Ik wil geen rok.’
‘Oké, dan pak ik een andere broek.’ Ik kijk tot drie keer toe de kast door op zoek naar een broek die we een half jaar geleden hebben aangeschaft maar tevergeefs. Onderweg naar een andere kledingkast in een andere kamer zie ik mijn vader een paar keer op de klok kijken. Inderdaad, we moeten zo weg. Ik vind die broek niet maar wel een andere en ga er mee naar beneden.
‘Ga maar zitten mam, dan maak ik eerst je schoenen los.’ Mijn moeder gaat zitten, ik trek haar schoenen uit, help haar uit de ene en in de andere broek. De broek past maar net aan dicht. Als ik haar haar schoenen aan wil trekken vraag ik ‘Heb je geen sokken aan mam?’
‘Ik heb nooit sokken aan.’ Sinds wanneer is dat dan vraag ik me af maar laat het voor wat het is want het is de hoogste tijd. Ik maak haar schoenen vast.
Dan bedenk ik me dat ik mijn moeder gewoon heb begroet en niet gefeliciteerd. ‘Mam, volgens mij hebben we elkaar alleen gedag gezegd en heb ik je helemaal niet gefeliciteerd. Het heb er toch niet van.’
‘O…’, zegt ze verward terwijl ze de felicitaties met bijbehorende knuffel in ontvangst neemt. Ze is gek op knuffelen en ik duim dat dat altijd zo blijft.
‘Ik heb helemaal geen sokken aan!’, zegt mijn moeder verschrikt als we op weg zijn naar de feestlocatie. ‘Nou ja, die hebben ze daar vast wel.’
‘Misschien wel mam’, zeg ik terwijl ik me afvraag waar dit allemaal heen gaat.
Je hebt altijd een keus
Ja, inderdaad. Dat geldt natuurlijk ook voor mij. Ik ben heel blij met de trainingen die ik heb gevolgd en doordat ik ze zelf geef ben ik nog beter in de technieken die ik heb gehad. Zo kan ik veel beter meebewegen in een gesprek en dat is ook met mijn moeder super handig. Maar o, o, wat kan ik me af en toe opvreten als mijn moeder voet bij stuk houdt. Wat haar volste goede recht is, begrijp me goed. Maar ze doet steeds onverschilliger. Vindt dat andere mensen niet zo moeilijk moeten doen. En het grappige is dat ik haar vaak nog gelijk geef ook. Hoezo moeten we voldoen aan een standaard? Wie heeft die standaard dan bedacht? En waarom zouden we die volgen? Denk bijvoorbeeld aan, hoe zal ik het netjes zeggen, ongewenste gezichtsbeharing bij een vrouw. Mijn vader en ik doen ons uiterste best om mijn moeder goed voor de dag te laten komen. Ze hoeft er echt niet als een koningin uit te zien, maar wel verzorgd. Maar dat interesseert mijn moeder juist helemaal niet meer. Als wij wat haartjes willen weghalen, staat ze ons toe een stuk of 3 weg te plukken en dan vind ze het wel weer goed. Aan de ene kant vind ik het heel vermoeiend en, wat ik al zei, aan de andere kant geef ik haar gelijk.
Het gaat om de betekenis die je er aan geeft
En de betekenis die wij geven aan gezichtsbeharing bij een vrouw is: onverzorgd. En dus is Jan en alleman – ik bedoel Janny en allevrouw ? – bezig om er verzorgd bij te lopen. Geldt ook voor beharing op andere plekken trouwens. Terwijl het mijn moeder niets kan schelen. Wie is de buitenwereld dan om er wat van te vinden? Ik merk dat ik op zoek ben naar de balans. De balans tussen mijn moeder lekker laten doen en laten wat ze wil en er verzorgd uitzien. En ja, ook al dacht ik dat ik weinig gaf om meningen van anderen, daarin merk ik dat ik er nog niet helemaal los van ben. Ze is mijn moeder. En wanneer mensen haar onverzorgd zouden vinden, kijken ze anders naar haar en zullen ze haar ook anders gaan behandelen. En dat wil ik niet. Ze is een schat, een lieverd. Ze heeft haar hele leven lang – vroeger thuis op de boerderij en later met mijn vader op hun fruitteeltbedrijf – kei- en keihard gewerkt. Mag ze dan misschien zelf weten wat ze doet met haartje op een bepaalde plek en of ze wel of geen sokken aantrekt?
Wat maakt dit bij je los als je dit leest? Ik zou het leuk vinden als je je reactie hieronder achterlaat.
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Een ander kan jou niet gelukkig of verdrietig maken
/6 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusHuh? denk je nu misschien. Een ander kan me niet gelukkig of verdrietig maken? Hoezo niet? Dat ga ik je uitleggen.
Eigen setje aan ervaringen
We maken van alles mee in ons leven. Leuke dingen, minder leuke dingen. Al die ervaringen worden opgeslagen in ons brein. Deze opgeslagen ervaringen kleuren de manier waarop we vervolgens de wereld in kijken. Dat zorgt weer voor nieuwe ervaringen, die weer worden opgeslagen, enzovoort.
Jouw reactie zegt alles over jou
Stel: Een goede vriend staat bij je op de stoep. Je kijkt naar ‘m en je ziet een picknickmand in zijn handen. ‘Je moet er nodig eens uit’, zegt hij. ‘Kom, ik trakteer op een picknick. Ga je mee?’
De een zal zeggen: ‘Ja! Leuk!!’ en die zit al in de auto bij wijze van spreken.
Een ander zegt misschien: ‘Jeetje, daar moet ik even over nadenken. Had je niet even kunnen bellen van te voren?’
Weer een ander denkt mogelijk: ‘Picknicken? Ja, dááááááág!’
En zo zijn er uiteraard nog meer opties.
De manier waarop je reageert zegt alles over jou en helemaal niets over de vriend of over zijn idee. Iedereen is uniek en reageert op zijn eigen manier. Zonder goed of fout. Heb je eerdere ‘ja’ gezegd op een onverwachte uitnodiging en was dat leuk, dan zal je eerder geneigd zijn nu mee te gaan. Was het niet leuk, dan is de kans dat je er even over nadenkt groter. Uiteraard speelt het mee of je andere afspraken hebt of andere dingen van plan was. Maar ook al is dat het geval, kiest de één ervoor zich aan het oorspronkelijke plan te houden en maakt de ander de keuze om toch mee te gaan en dan ‘zien we daarna wel weer hoe we het oplossen’.
Een ander kan jou niet triggeren
Een ander kan jou niet blij, boos, verdrietig, gelukkig en weet ik het wat allemaal nog meer maken. Nee? Nee. Dat doe je zelf.
Stel: iemand dringt voor in de rij en je gaat helemaal uit je plaat. Dan zegt dat iets over jou op dat moment. Een ander zal het mogelijk zien, zijn schouders ophalen en er verder niks mee doen. En weer een ander laat zich aan de kant zetten, kookt van binnen maar is van buiten – ogenschijnlijk – de rust zelve.
Onbewust kies je voor jouw reactie. Voortkomend uit je eerdere ervaringen. Is er vaker iemand voor je in de rij gekropen, heb je daar nooit iets van gezegd, heb je überhaupt moeite met het stellen van grenzen, ben je dat meer dan zat en had je toch je dag al niet, dan is de kans groter dat je uit je plaat gaat dan wanneer het een van de weinige keren is dat dit gebeurt en je ook nog eens van huis bent gegaan met een goed humeur.
Alles speelt mee dus: hoe zit je in je vel, wat zijn je eerdere ervaringen en ook: wie doet het. Is het een bekende die je hartstikke leuk vindt zal je er mogelijk anders op reageren dan wanneer het iemand is die je toch al niet mag.
Gratis tips
Herken je dit en wil je weten hoe ik je hierbij kan helpen? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat je er van vindt.
Soms moet ik even tot 10 tellen. Of tot 20.
/10 Reacties/in Blog /door Astrid Entius‘Je hebt altijd een keus!’ is één van de tips in mijn e-book. En dat is ook zo. Want jij kiest er (onbewust) zelf voor hoe je reageert. En ook al sta ik hier nog steeds pal achter, ook ik weet dat het niet altijd even makkelijk is.
Ma-ham…!
Mogelijk weet je het al en zo niet, mijn moeder kan zich van recente gebeurtenissen steeds minder herinneren. Dus, om het eenvoudig te zeggen, is het af en toe best een klusje om een aantal keren achter elkaar in alle rust te herhalen (of, zoals ik vaak doe; in andere woorden hetzelfde te zeggen) wat ik net ook al gezegd heb. Maar niet alleen haar geheugen gaat achteruit; ze doet ook steeds onverschilliger.
Ik wil geen rok
Mijn ouders waren 13 september 55 jaar getrouwd en dat hebben ze uitgebreid gevierd. Mijn moeder had een goede dag, wat een geschenk!
De weg er naar toe viel niet altijd even mee. Zo ‘moest’ mijn moeder nieuwe kleren hebben. ‘Een rok’, zei mijn vader, ‘want de bruid hoort in een rok’. En zo ging ik met mijn moeder om nieuwe kleren uit. Ik kan je zeggen dat kleding kopen bij lange na geen hobby van me is (als ik de Staatsloterij zou winnen hoef ik geen nieuwe auto maar neem ik een personal shopper zodat ik van kleding kopen verlost ben), laat staan voor iemand anders maar voor mijn lieve moeder (en vader in dit geval), zet ik dat graag aan de kant.
‘Ik wil geen rok’, zei mijn moeder in de kledingwinkel. Ik hoor meteen de stem van mijn vader (voor de duidelijkheid; hij was niet mee maar ik had natuurlijk instructies en gehoorzaam als ik ben, wilde ik die graag opvolgen).
‘Nou ja, mam, dat snap ik wel, ik heb ook niet altijd zin in een rok of jurk, maar het is wel heel feestelijk natuurlijk. En hoe vaak vier je nou een 55-jarig huwelijksfeest?’ Ze liet zich de rok aantrekken door de verkoopster, met nog een leuke bloes er op en ze zag er hartstikke leuk uit.
‘Ik draag nooit rokken’, zegt ze. Ik haal even diep adem. Ze droeg voorheen af en toe best een rok, maar ze is dat stukje net even kwijt lijkt het.
‘Dat kan mam, maar hoe vind je dit wat je nu aan hebt? Zie je er niet feestelijk uit zo?’ Ze kijkt in de spiegel en vindt het niks. Ander setje, andere rok. Ook dat vind ze niks. De broeken vind ze ook niks. Ik merk dat ik lichtelijk ongeduldig word. Dit is namelijk winkel nummer 2, vorige week waren we ook al op zoek. Ik herken mezelf van voorheen. Kleding nodig hebben maar niks leuk vinden. Een slechte combi voor een geslaagde outfit.
‘Ik vind dit ook niks’, zegt ze terwijl ze aan de bloes plukt.
‘Wat vind je dan wel leuk mam?’
‘Ik heb toch helemaal geen kleding nodig?’ Van binnen tel ik tot 10. Ik word er niet geduldiger op.
‘Maar we hebben toch feest binnenkort?’
‘Feest?’
‘Ja, jullie zijn toch 55 jaar getrouwd?’ Een frons, een zoektocht in haar hoofd, maar geen antwoord. Wel een blik naar de kleding alsof ze daarvan een antwoord verwacht.
Na wat hulp van de verkoopster is mijn moeder er qua bloes uit en omdat ik weet dat ze een bijpassende nog vrij nieuwe broek heeft, hou ik die in mijn achterhoofd voor als ze geen rok aan wil die dag. Op het moment dat we af willen rekenen komt de verkoopster met iets totaal ander op de proppen. En nu weet mijn moeder het helemaal niet meer. Ik grom van binnen. Want we waren net – eindelijk – klaar.
Ik merk dat ik het gevoel heb dat ik in spagaat zit. Aan de ene kant wil ik mijn moeder zo graag haar zin geven en het haar makkelijk maken, aan de andere kant wil ik ook mijn vader een plezier doen door met een rok thuis te komen. Ik stel voor dat mijn vader samen met mijn moeder langskomt en ik laat beide sets weghangen. Topoplossing al zeg ik het zelf.
‘Wat heb ik nou eigenlijk gekocht?’ vraagt mijn moeder als we in de auto zitten.
‘Nog niks mam, jullie gaan samen nog even heen om te beslissen wat het wordt.’
‘O?’
Later, als ze samen bij de winkel zijn geweest, heb ik app-contact met mijn vader. Ja, deze krasse, jeugdige man van bijna 82 zit gewoon op Whatsapp (en ook op Facebook trouwens). ‘Wat is het geworden pap?’ Blijken ze tot mijn verbazing iets heel anders uitgekozen te hebben. Niet alleen een andere bloes maar ook een rok én een broek.
De dag: 13 september
Op verzoek van mijn vader kom ik eerder. Niet voor niets zo te zien want nadat ik hem gefeliciteerd heb, zegt ie ‘Wil je even bij mam kijken, ze heeft een oude broek aan’.
Ik loop door en vind mijn moeder in de slaapkamer. Ze loopt heen en weer maar lijkt verder weinig te doen.
‘Hé mam, lukt het met je kleren?’
‘Hé, lieverd!’ We geven elkaar een knuffel en een paar zoenen.
‘Wat zit je haar mooi mam.’ Ze zegt niets. Lijkt een reis naar binnen te maken om de oorzaak hiervan te achterhalen.
‘Het lijkt wel alsof je niet de goeie broek aan hebt, zie je dat? Hier zitten vlekken op. Zullen we even die andere aan doen?’
Ze kijkt me aan alsof ik midden in de zomer om spruitjes vraag. Ik zoek de nieuwe broek, pluk ‘m uit de kast maar zie dat ie niet staat bij wat ze verder aan heeft. En omdat omkleden zo vermoeiend is voor haar, wil ik haar dat niet laten uittrekken.
‘Die broek is niks voor mij, die had die en die buurvrouw ook altijd. Nee, bah.’
‘En deze rok dan mam?’
‘Ik wil geen rok.’
‘Oké, dan pak ik een andere broek.’ Ik kijk tot drie keer toe de kast door op zoek naar een broek die we een half jaar geleden hebben aangeschaft maar tevergeefs. Onderweg naar een andere kledingkast in een andere kamer zie ik mijn vader een paar keer op de klok kijken. Inderdaad, we moeten zo weg. Ik vind die broek niet maar wel een andere en ga er mee naar beneden.
‘Ga maar zitten mam, dan maak ik eerst je schoenen los.’ Mijn moeder gaat zitten, ik trek haar schoenen uit, help haar uit de ene en in de andere broek. De broek past maar net aan dicht. Als ik haar haar schoenen aan wil trekken vraag ik ‘Heb je geen sokken aan mam?’
‘Ik heb nooit sokken aan.’ Sinds wanneer is dat dan vraag ik me af maar laat het voor wat het is want het is de hoogste tijd. Ik maak haar schoenen vast.
Dan bedenk ik me dat ik mijn moeder gewoon heb begroet en niet gefeliciteerd. ‘Mam, volgens mij hebben we elkaar alleen gedag gezegd en heb ik je helemaal niet gefeliciteerd. Het heb er toch niet van.’
‘O…’, zegt ze verward terwijl ze de felicitaties met bijbehorende knuffel in ontvangst neemt. Ze is gek op knuffelen en ik duim dat dat altijd zo blijft.
‘Ik heb helemaal geen sokken aan!’, zegt mijn moeder verschrikt als we op weg zijn naar de feestlocatie. ‘Nou ja, die hebben ze daar vast wel.’
‘Misschien wel mam’, zeg ik terwijl ik me afvraag waar dit allemaal heen gaat.
Je hebt altijd een keus
Ja, inderdaad. Dat geldt natuurlijk ook voor mij. Ik ben heel blij met de trainingen die ik heb gevolgd en doordat ik ze zelf geef ben ik nog beter in de technieken die ik heb gehad. Zo kan ik veel beter meebewegen in een gesprek en dat is ook met mijn moeder super handig. Maar o, o, wat kan ik me af en toe opvreten als mijn moeder voet bij stuk houdt. Wat haar volste goede recht is, begrijp me goed. Maar ze doet steeds onverschilliger. Vindt dat andere mensen niet zo moeilijk moeten doen. En het grappige is dat ik haar vaak nog gelijk geef ook. Hoezo moeten we voldoen aan een standaard? Wie heeft die standaard dan bedacht? En waarom zouden we die volgen? Denk bijvoorbeeld aan, hoe zal ik het netjes zeggen, ongewenste gezichtsbeharing bij een vrouw. Mijn vader en ik doen ons uiterste best om mijn moeder goed voor de dag te laten komen. Ze hoeft er echt niet als een koningin uit te zien, maar wel verzorgd. Maar dat interesseert mijn moeder juist helemaal niet meer. Als wij wat haartjes willen weghalen, staat ze ons toe een stuk of 3 weg te plukken en dan vind ze het wel weer goed. Aan de ene kant vind ik het heel vermoeiend en, wat ik al zei, aan de andere kant geef ik haar gelijk.
Het gaat om de betekenis die je er aan geeft
En de betekenis die wij geven aan gezichtsbeharing bij een vrouw is: onverzorgd. En dus is Jan en alleman – ik bedoel Janny en allevrouw ? – bezig om er verzorgd bij te lopen. Geldt ook voor beharing op andere plekken trouwens. Terwijl het mijn moeder niets kan schelen. Wie is de buitenwereld dan om er wat van te vinden? Ik merk dat ik op zoek ben naar de balans. De balans tussen mijn moeder lekker laten doen en laten wat ze wil en er verzorgd uitzien. En ja, ook al dacht ik dat ik weinig gaf om meningen van anderen, daarin merk ik dat ik er nog niet helemaal los van ben. Ze is mijn moeder. En wanneer mensen haar onverzorgd zouden vinden, kijken ze anders naar haar en zullen ze haar ook anders gaan behandelen. En dat wil ik niet. Ze is een schat, een lieverd. Ze heeft haar hele leven lang – vroeger thuis op de boerderij en later met mijn vader op hun fruitteeltbedrijf – kei- en keihard gewerkt. Mag ze dan misschien zelf weten wat ze doet met haartje op een bepaalde plek en of ze wel of geen sokken aantrekt?
Wat maakt dit bij je los als je dit leest? Ik zou het leuk vinden als je je reactie hieronder achterlaat.
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Je Saboteur en je Regisseur
/8 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusWe hebben allerlei ‘stemmetjes’ / ‘persoonlijkheden’ in ons hoofd. Je Saboteur en je Regisseur onder andere.
Je Saboteur
Je Regisseur
En toch is het vaak de Saboteur die het woord voert
‘Hoe gaat het?’ vraag ik aan de mensen die eerder al een training hebben gevolgd. Ik bel ze om ze te vertellen dat er wederom op verzoek van een groep eerdere cursisten een training is vervroegd (bij hen was duidelijk de Regisseur aan het woord) en hoe gaaf het is dat ook zij al eerder verder kunnen groeien.
Dan komt het antwoord op mijn vraag hoe het met ze is: ‘Best redelijk wel eigenlijk.’ of ‘Ja…, wel aardig…’ ‘Best wel goed’ is er ook zo eentje.
Maar dan neem je dus met veel te weinig genoegen! Je doet jezelf echt enorm te kort! Hoe zonde is dat? Zou je, als je de manager van een ander zou zijn en je zou het er zo van afbrengen, niet allang de laan uit gestuurd zijn?
Wat heeft de Saboteur wel wat de Regisseur niet heeft?
Je Saboteur laat het oerbrein bepalen wat wel – vooral wat niet – te doen. En ons oerbrein houdt de dingen nou eenmaal graag zoals het is. Bovendien hebben we ons op allerlei vlak ontwikkeld, maar wat hetzelfde is gebleven is onze overleving: we moeten zoveel mogelijk energie besparen want we weten niet of we morgen achter weet ik veel wat voor beest aan moeten rennen om ervoor te zorgen dat we te eten hebben.
Maar dat hoeft nu niet meer. Grote kans dat de voorraadkasten over voldoende voedsel beschikken en zo niet, dat het dan – ook nog eens dichtbij – gehaald kan worden. Volkomen onnodige energiebesparing dus. Maar wel een die het veelal voor het zeggen heeft want zo werkt ons oerbrein nog steeds.
Laat je Regisseur vaker aan het woord
Neem jezelf niet in de maling en wees je bewust van je eigen sabotages. Voel wat je echt wilt, en voel ook de excuses die je er op loslaat om het toch maar niet aan te gaan. ‘Het komt nu niet uit…’, ‘Ik heb er nu geen geld voor…’ ‘Ik heb het niet nodig…’ Ik zeg je helemaal niet dat je geen gelijk hebt. Maar wees alert want voor je het weet tuin je in je eigen valkuil. Of beter gezegd: één van je vele valkuilen. Je remt jezelf daarmee gigantisch af.
Wat ik laatst hoorde was: ‘Ik wil heel graag de vervolgtraining doen, maar alleen als mijn baas het betaalt.’ (interessant dat er ‘baas’ gezegd werd overigens, maar dit terzijde). Maar als je dat zegt laat je dus jouw groei, jouw ontwikkeling, jouw levensplezier, jouw energie, jouw blijdschap en weet ik het wat al niet meer van je werkgever afhangen! Dat is toch van de zotte?
Wees de Regisseur, stap achter je eigen stuur en bepaal zélf welke richting je uitgaat. En staat het je niet aan? Dan is het goede nieuws dat je bij kunt sturen (jij zit immers achter het stuur) en niet met angst en beven hoeft af te wachten waar je nu toch weer belandt.
Gratis tips
Wil je ook je ook zelf achter je eigen stuur zitten? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat je er van vindt! 🙂
Deel deze tips gerust!
Wil je een e-mail ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst?
Wat wil je nog in je leven?
/2 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusWat wil ik nog in mijn leven? Ook deze vraag werd me gesteld tijdens de verjaardagslunch.
Hoezo ‘nog’?
Ik merk dat het woord nog me opvalt. Waarom precies? Alsof ik ‘er al bijna ben’? Alsof ik nog maar een paar jaar ga werken?
Wat ik wil? Veel!
Pand
Ik wil graag verhuizen naar een klein huis met een grote schuur die ik tot trainingsruimte kan laten verbouwen. Eentje van 100 vierkante meter met 2 verdiepingen zou super zijn. Of een huisje met flink wat grond zodat ik een trainingsruimte kan laten bouwen. Dit allemaal buiten de bebouwde kom in een landelijke omgeving. In Nieuwe Niedorp (daar liggen mijn roots), Winkel, Lutjewinkel of Oude Niedorp. Wat lijkt me dat geweldig zeg!
Partner
Ik weet niet waar die prinsen en prinsessen allemaal heen stuiven op hun witte paard maar ik heb ze nog niet gezien. En misschien stuif ik wel net zo snel aan hun voorbij. Ik zou het in ieder geval heel gezellig vinden om weer iemand te hebben die speciaal voor me is en voor wie ik speciaal ben. Samenwonen hoeft niet (zeg ik nu ?).
Ik hou mezelf regelmatig de spiegel voor. Hoe komt het dat ik nog geen partner heb? Kom ik misschien te sterk/onafhankelijk over? Schrikt het anderen af om een relatie met een trainer/coach te hebben? Heb ik nog een megamuur om me heen staan en jaag ik iemand al weg voor ie überhaupt maar adem heeft gehaald om wat te zeggen? Doe ik er te veel mijn best voor (de helft van Nederland vindt dat zo ongeveer ?), doe ik er te weinig voor? (dit is de mening van zo’n beetje de andere helft van Nederland ?).
Ander type training
Er borrelt al een tijdje iets over een andere training, naast de NLP-trainingen, maar ik weet nog niet hoe of wat. Laatst was ik zelf cursist en toen zei de trainer (Monique) dat ik niet bedoeld ben om veel te werken maar dat ik een sabbatical leven heb. Ik verslikte me zowat in mijn thee! Ik een sabbatical leven? Laat me niet lachen!
‘Gebruik volgend jaar om minder te werken en meer te voelen wat er nodig is. Je weet zo ontzettend veel. Als je daarvan een mix maakt, kan je nog meer mensen helpen.’ Een heel jaar minder werken?!?!? Allerlei vragen en bezwaren schieten door mijn hoofd: en mijn hypotheek dan?, en mijn nieuwe pand dan?, en mijn huidige trainingen dan? En ehm… minder werken? Wat moet ik dan in godsnaam doen in die tijd? Minder werken? Dat kan toch zomaar niet?
Naar de eerste schrik ben ik me gelukkig ook bewust van mijn reactie en weet ik dat ik slechts iets nieuws hoor, dat mijn gedachten voortkomen uit het loslaten van zekerheid en het bekende en dat ik niet hoef te doen wat Monique zegt maar dat het mijn keuze is. Het blijft door mijn hoofd gaan en daarom zou er zomaar een kern van waarheid in kunnen zitten. Ach, het is nog geen 2018 (nog lange niet, nog lange niet ?).
En verder?
Ik weet van mezelf dat ik meer van de korte termijn doelen ben dan van de langere termijn. Een doel stellen voor over 5 jaar bijvoorbeeld is voor mij veel te ver weg en dus hou ik het dichterbij. Doelen stellen is goed, want dan kan je je kompas bijsturen. Ik zie het vaak als de TomTom: je tikt je bestemming in en als je van de route afwijkt weet je waar je hoe bij kunt sturen om toch op de gewenste tijd op de juiste plek te arriveren.
Het gave is dat er ook gewoon veel gebeurt; het balletje rolt lekker. Als ik zie dat ik bijvoorbeeld in de trainerstraining ‘ben beland’ zonder dat ik (bewust) van plan was trainer te worden, vind ik dat razend interessant. Of dat radio Noord-Holland op mijn voicemail stond met het verzoek om aan te schuiven in één van hun programma’s. Of dat ik gevraagd wordt voor een column.
Mijn voelsprieten staan goed denk ik.
Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat jij (nog) wilt in je leven.
.
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Welke overtuiging heeft de meest positieve invloed op je gehad?
/4 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusEén van de vragen met de verjaardagslunch was:
Welke overtuiging heeft meest positieve invloed gehad op waar jij nu staat op je bijna 47e?
Meteen antwoord
Het antwoord was voor mij direct duidelijk: de overtuiging ‘Ik ben goed zoals ik ben.’ Deze overtuiging geeft mij enorm veel lucht en lichtheid.
Even voor de duidelijkheid: deze overtuiging is er echt lang niet altijd geweest. Ik was enorm goed in mezelf vergelijken met anderen. In mijn nadeel wel te verstaan. De een had leukere vrienden, de ander zag er beter uit dan ik, weer een ander was véééééééééééél slimmer, noem maar op.
Het kwam niet in me op om mezelf op een positieve manier met anderen te vergelijken
Dat ik misschien ook iets had waarvan een ander zou denken: goh, dat zou ik ook wel willen, kwam niet in me op. Misschien heb je mijn oneliner: ‘Als je jezelf met anderen vergelijkt, doe je dat dan ook weleens in je voordeel?’ weleens voorbij zien komen. Nou, je weet nu waar die vandaan komt.
Lang leve persoonlijke groei en ontwikkeling
Door bezig te zijn met persoonlijke groei en ontwikkeling heb ik gelukkig de omslag kunnen maken van ‘Ik ben dom.’ naar ‘Ik ben goed zoals ik ben’. Dat maakt het leven en stuk lichter en makkelijker. En nog leuker ook.
Wil dat zeggen dat ik altijd het gevoel heb dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik nooit meer het gevoel heb dat anderen slimmer zijn dan ik? Nee, dat niet. Een enkele keer kan ik me opeens weer die MAVO-leerling voelen die zo slecht meekwam op school. Maar doordat ik al zoveel oude overtuigingen-die-al-lang-over-de-houdbaarheidsdatum-heen-zijn heb opgeruimd, weet ik ook meteen dat het gevoel wat ik op dat moment ervaar bij die periode hoort. En dat ligt toch echt al een paar jaartjes achter me.
Door persoonlijke groei en ontwikkeling is de dikste laag er vanaf. En af en toe ervaar ik nog een klein restantje. Eerlijk gezegd vind ik dat ook waardevol want het doet me beseffen hoe zeer ik in positieve zin veranderd ben. De uitdaging die dan voor mijn neus staat ga ik aan. Al is het met kriebels in mijn buik. Want ik heb ook geleerd dat mislukking niet bestaat. Alleen feedback. Dat weet ik niet alleen met mijn hoofd, maar ook met mijn hart. En dat is precies wat het verschil maakt.
Gratis tips
Wil je ook vanuit je hart voelen wat een top mens je bent en ben je klaar met jezelf voor de gek houden? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat je er van vindt. Ik ben benieuwd!
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Achter welke beslissing sta je 100 % en waarom?
/6 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusWeer zo’n mooie vraag die me gesteld werd op de verjaardagslunch.
Ik weet het meteen
Mijn besluit om in mezelf te investeren en NLP te gaan volgen. Én mijn besluit om mijn baan op te zeggen om zo alle tijd te hebben om me voor te bereiden op mijn trainersexamen. Het tweede besluit volgt op het eerste maar wat hebben die een hoop in werking gezet zeg.
Ik was nauwelijks bekend met persoonlijke groei en ontwikkeling
Ik kwam bij iemand op omdat ik last had van hooikoorts. Op een gegeven moment zei ze tegen me: ‘Ik heb een mooi boek voor je dat gaat over NLP, dat zou je eens moeten lezen. Echt iets voor jou. Sterker nog: ik denk dat je hier zelfs training in gaat geven.’ ‘NLP?’ vroeg ik geërgerd. ‘Wat is dat nou weer?’ ‘Neuro Linguïstisch Programmeren’.
Er gebeurde veel:
Uit beleefdheid gaan handelen
Omdat ik het onbeleefd vond om dat boek niet aan te nemen, nam ik ‘m mee naar huis. Omdat ik vond dat ik het niet kon maken om ‘m niet te lezen (hoe moest ik haar dan weer onder ogen komen) begon ik er in te lezen. Ik werd boos om een aantal ingewikkelde termen die in het boek stonden ‘Jemig zeg, waarom zit hier geen woordenlijst in? Die termen kan ik toch niet onthouden?’ Ik had enorme weerstand en gooide het boek in een hoek. Nou ja, legde ‘m in een hoek want hij was tenslotte niet van mij.
Het bleef kriebelen
Blijkbaar had ik in die paar bladzijden die ik had gelezen toch genoeg gelezen om nieuwsgierig te worden. Toen ik ‘m uit had dacht ik: wat? zijn hier trainingen in? Is dit te leren? Ik ben naar een avond gegaan om meer informatie te krijgen en daar wist ik: Dit is het! Dit wil ik! Ik viel even stijl achterover van de prijs (geen idee wat ik dan verwacht had maar blijkbaar minder) maar ik voelde aan alle kanten dat het me ging helpen dus ik besloot het te doen. Dan maar een tijdje niet op vakantie en geen nieuwe kleren (met beide heb ik weinig moeite overigens).
En dus volgde ik 45 dagen NLP
Na de trainerstraining kregen we een jaar de tijd om definities, jaartallen, namen enz. uit ons hoofd te leren, en om te leren de oefeningen te doen met anderen. Halverwege dat jaar zat ik in een baan die niet zo heel erg bij me paste en maakte ik me zorgen of ik het examen wel zou halen. Daarom besloot ik mijn baan op te zeggen en het resterende half jaar volledig te besteden aan het voorbereiden op mijn examen. Achteraf zie ik heel goed dat daar een klein perfectionistje achter zat, maar dat maakt niet uit.
Overigens heb ik veel geleerd. Als ik nu een boek aangeboden zou krijgen waarvan ik echt niet verwacht dat ‘m ga lezen zou ik de ander bedanken voor het aanbod maar er niet op ingaan. Als ik dat wel gedaan zou hebben en het boek is het niet voor me, zou ik het boek teruggeven en dat zeggen. Mis ik een woordenlijst? Dan maak ik er zelf toch eentje?
Levensveranderende beslissing
De beslissing om me te gaan ontwikkelen en NLP-trainingen te gaan volgen is levensveranderend geweest. En niet alleen voor mij.
Wat zijn jouw leveransveranderende beslissingen geweest?
Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat die waren.
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Hoe ga je om met de blikken en meningen van anderen?
/6 Reacties/in Blog /door mirella‘Hoe ga je om met blikken/ meningen van anderen m.b.t. de door jouw gemaakte keuzes in je leven?’ Ook dit was één van de vragen met de verjaardagslunch. Tja, wat doe je als je keuzes maakt en anderen vinden daar iets van?
Anderen vinden altijd ergens iets van
Dus als je je daardoor laat weerhouden kan je nooit iets. Dit is makkelijk gezegd en nog niet voor iedereen ook even makkelijk gedaan. Maar gelukkig trek ik me er weinig meer van aan.
Voorheen zou ik me er door laten beperken
Dan was ik bang dat mensen vonden dat ik dom was of stom. Of dat ze zouden vinden dat ik dingen zei die niet klopte. Of dat ik in de ogen van anderen dingen zei/schreef/deed waar ik helemaal naast zat.
‘Wat zouden ze wel van me vinden?’ was iets wat regelmatig door mijn hoofd (en mijn lijf) ging. Met als gevolg dat ik weinig ondernam, altijd op zeker speelde en er alles aan deed om maar aardig gevonden te worden. Want dat is wat er vaak achter zit: wat als ze me niet aardig vinden?
Lang leven persoonlijke groei en ontwikkeling
Gelukkig heb ik geleerd dat dat wat een ander zegt iets over die ander zegt. Ik herhaal het nog even: dat wat een ander zegt zegt iets over de ánder. En helemaal niets over jou. He-le-maal niets!
Een ander mag zijn mening hebben en die van jou mag er van afwijken. Of de mening van de ander mag van die van jou afwijken; het is maar net hoe je het ziet. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn in het leven. Je kunt en mag rustig van mening verschillen.
Dit weten mensen vaak wel. Maar iets weten en het geïntegreerd hebben en er naar handelen zijn twee hele verschillende dingen. Wel weten maar niet doen is immers hetzelfde als niet weten. Pas als je in alle cellen van je lijf voelt en ervan overtuigd bent dat je helemaal oké bent zoals je bent en dat het prima is om te doen wat je wilt (mits het niet ten koste gaat van een ander of de rest van de wereld natuurlijk) voel je je vrij.
En dat is wat ik heb geleerd in de trainingen die ik heb gevolgd: blij zijn met mezelf. Me vrij voelen te doen wat ik wil, zonder dat het ten koste gaat van een ander of van mezelf.
Dat is ook waarom ik trainingen ben gaan geven
Ik wil het anderen ook leren! Het is toch potverdorie gewoon ons geboorterecht om blij te zijn met onszelf, respect te geven én te krijgen?
Ik leer je hoe je hier mee om kunt gaan en ook wat je kunt doen als je je niet respectvol behandeld voelt. Je kunt de ander immers niet veranderen. Waar je wel invloed op hebt? Op de manier waarop jij er mee omgaat. Op het moment dat je vindt dat een ander niet respectvol of aardig reageert gaat het niet om de ander maar om jou! Wat doe jij waardoor je er iets van aantrekt? Een ander kan jou immers niet triggeren, je láát je triggeren. Blijkbaar vind de trigger voedingsbodem, anders zou het je niet raken.
Over het triggeren komt ook nog een blog trouwens ?.
Gratis tips
Wil je leren wat je kunt doen om je niet van de wijs te laten brengen door de blikken of meningen van anderen? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat je er van vindt!
Deel deze tips gerust!
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Van welk stukje van jezelf hou je het meest?
/8 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusDit was een van de ‘verjaardagslunch-vragen’. Aangevuld met ‘En waarin zou een toekomstige partner je aan kunnen vullen?’
Ik merk dat ik niet zo 1, 2,3 antwoord heb op de vraag.
Van welk stukje van mezelf hou ik het meest? Ik laat ‘m even inzakken en herhaal ‘m een paar keer. Ik hou van het stukje van mezelf dat niet of nauwelijks oordeelt, en van het stukje dat milieu-vriendelijk is en dat niet zomaar berichten in de media voor waar aanneemt. Het enthousiasme wat ik voel en laat zien als ik training geef, vind ik ook gaaf. Ik ben dan helemaal in mijn element. Wat ik ook mooi vind is dat ik eerlijk ben en ook al hoort het niet, ik kan soms erg lachen om mijn eigen grappen ?. Ik ben trouwens ook blij dat ik kan lachen om mijn onhandigheid.
Maar dat was de vraag niet
Van welke van deze stukjes hou ik dan het meest? Hmmmm…, nog steeds niet zo makkelijk. Eerst maar door naar de tweede vraag: ‘En waarin zou een toekomstige partner je aan kunnen vullen?’
Ik kan nog wel eens van hot naar her vliegen waardoor ik van voor niet weet waar ik van achter mee bezig ben. Een partner die rust uitstraalt zal mijn rust extra naar bovenhalen. Een partner zou me ook aan kunnen vullen door me af en toe stop te zetten (en ja, dat ‘moet’ ik dan wel toelaten natuurlijk) en me meeneemt om leuke dingen te gaan doen. Want een eigen bedrijf is leuk maar voor ik het weet ben ik voornamelijk aan het werk en er is meer op de wereld dan dat natuurlijk.
En heel praktisch? Iemand die de weg makkelijk kan vinden en goed kan rekenen zou mooi meegenomen zijn! ?
Terug naar de eerste vraag
Ik merk dat ik geen keuze kan maken. ‘En als je toch zou moeten kiezen?’, hoor ik de trainer in mezelf vragen. Verdorie, die trainer toch. Zo makkelijk kom ik er dus niet mee weg. Oké, samenvatten: milieu, eerlijkheid, enthousiasme, humor. Ik staar minuten lang naar het scherm, laat de woorden langs gaan en ik merk dat ik er niet uitkom. En ergens klopt het ook weer wel. In NLP in een notendop 3 leren we dat we niet uit delen of stukjes bestaan maar uit één geheel. Het gaat om het hele pakketje. Ik ben gek op dit pakketje dat steeds leuker wordt door de persoonlijke groei en ontwikkeling.
Van welk stukje van jezelf hou jij het meest?
Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten welk stukje dat is.
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Verjaardagslunch
/4 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusOpeens was het idee er: ik ga een verjaardagslunch organiseren waarbij ik mensen uitnodig een vraag te stellen. Dan kies ik de ‘vragenstellers’ uit met de leukste en origineelste vragen en dan mogen zij komen op de verjaardagslunch.
Blog online, mails de deur uit: geen reactie
Ik had met mezelf afgesproken dat ik alle vragen allemaal tegelijk zou lezen om iedereen zo een eerlijke kans te geven. Blog geschreven en online gezet, blog rond gemaild en ’s avonds ben ik benieuwd naar het aantal reacties. Niks, nul, nada, noppes.
Ik zie dat en denk verrast: O….. Om daarna te denken: tja, dat kan ook. In de tuin laat ik dat even op me doorwerken. Tot mijn grote verrassing merk ik dat het me niets doet. Nou ja, niets, eerlijk is eerlijk: ik had niet gedacht dat er nog geen reacties zouden zijn maar het verrassende is dat ik nu niet denk: ‘O, shit zeg, ze zullen wel denken…’ Of een gevoel van paniek bij ‘Wat als er nou niemand reageert!’ of wat dan ook. Voorheen zou ik dat wel gehad hebben, vandaar mogelijk dat het nu de eerste keer is en ik de lunch niet al 5 jaar eerder heb georganiseerd.
Ik vraag me wel even af of het inderdaad wel zo’n leuk idee is
En dan denk ik: ‘ja, ik vind van wel’. Is het vragen stellen dan niet leuk, zou dat het zijn? Ach, ik merk het wel. Als ik kijk naar de vragen die ik voor en na de training en in de pauze gesteld krijg, zijn er volgens mij genoeg.
Mailtjes
Er komen wel diverse mailtjes: ‘het is vast niet voor mij bedoeld’, ‘leuk idee maar ik wil de stoel niet bezet houden voor anderen’, dat soort lieve maar ook onnodige reacties. Iedereen, echt iedereen mag immers een vraag stellen.
Dan komen de vragen
Uiteenlopende vragen: of de prins of prinses op het witte paard al is langsgekomen (ik mag wel oppassen dat het niet de prins met de witte baard wordt ?), welke keuzes en overtuigingen voor mij belangrijk zijn geweest in mijn leven, of ik wel eens weerstand voel bij een coachingsclient, noem maar op.
Op de sluitingsdag gaan de uitnodigingen de deur uit. Er zijn een paar afberichten maar al met al komt er 10 man lunchen terwijl ik van plan was er 8 uit te nodigen. Hoe gaaf is dat? Van deze mensen zijn er een paar die aanbieden om te helpen met de catering, klaarzetten of wat dan ook. Niet nodig maar wat lief!
De grote dag: verjaardagslunch
Tot mijn grote verbazing krijg ik cadeautjes. Iets waar ik totaal niet op gerekend had. Iedereen heeft wat te drinken en te eten, ik wil net gaan zitten en wat denk je? Beginnen ze te zingen! Hoe geweldig is dat!?! Dat gebeurt op mijn ‘echte’ verjaardag nog niet eens! (hint, hint ?).
Dan komen de vragen en geef ik antwoord. (Vele zijn inspiratie voor een blog, dus dat komt nog.) Ik voel me vereerd. Maar ook best vreemd om zelf iets te organiseren waarbij mensen míj van alles mogen vragen. Maar het voelt goed. Allemaal open mensen op zoek naar inspiratie, groei, rust, vrijheid, connectie, noem maar op. Wat word ik daar blij van!
Ik vertel dat ik op zoek ben naar een klein huis met schuur om te verbouwen tot trainingsruimte en iemand zegt: dan wil ik dít huis wel kopen.
Daarna gebeurt er nog iets verrassends:
Hoe we er op kwamen weet ik niet meer maar het kwam er op neer dat ik mezelf bepaalde dingen heb aangeleerd, meegekregen vanuit huis dat dat goed is, dingen doe waar ik zelf ook van overtuigd ben dat ‘je dat nou gewoon zo doet’ én dat een trainer onlangs tegen mij zei dat ik niet bedoeld ben om het zo te doen maar dat het beter is voor mij om het anders aan te pakken. En dat ik daar bovendien nog meer mensen mee kan helpen.
Ik vertelde dat ik, ook al staat het zo’n beetje haaks op wat ik gewend ben, zeker zeker van plan ben om ‘te kauwen’ op wat ze tegen mij zei en het lekker door te laten borrelen allemaal.
(Ook hier ga ik nog een blog over schrijven.)
Reactie daarop van Hans: ‘ik zou je wel in een column in mijn nieuwe blad willen, past precies bij de onderwerpen.’ Ik dacht eerst dat het een geintje was, maar hij meent het serieus. Dus koe en horens gepakt en we hebben meteen een afspraak gemaakt voor over een dag of vijf om het hier uitgebreider over te hebben. Ik ben benieuwd!
Meer dan tevreden
Terugkijkend op deze dag zeg ik: wauw, wat een succes. Wat gezellig, wat leuk, wat warm, wat inspirerend, wat rijk! Ik ben nu al benieuwd wat mijn volgende idee is.?
Wil je alsnog je vraag stellen? Dat kan hieronder in het reactieveld. Wie weet is het inspiratie voor een blog. Doen!
Ik ben ook nieuwsgierig wat je van dit blog vindt, leuk om hieronder te lezen dus laat het gerust weten.
Wie jarig is trakteert!
/16 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusOp 18 juli mag ik 47 (holy moly!!!) kaarsjes uitblazen. Je snapt: ik ben nu al bezig met ademhalingsoefeningen ?.
Deze heugelijke mijlpaal – je wordt tenslotte maar één keer 47 – ga ik vieren met een geheel verzorgde lunch op zaterdag 8 juli, van 12.00 tot 14.00 uur. Jij kunt er ook bij zijn!
Uitnodiging voor een overheerlijke lunch!
Omdat we mijn verjaardag vieren staan gezelligheid, plezier en leuke gesprekken voorop. Vier je mijn verjaardag mee tijdens deze lunch? Dit is de uitgelezen kans om mij persoonlijk te vragen wat je van me wilt weten.
Welke vragen wil je aan me stellen?
Je mag gratis en voor niets bij me komen lunchen wanneer jouw vraag tot de leukste en origineelste behoort. Dus wat wil je van me weten? Als trainer? Als coach? Als dochter? Als single. Als wie dan ook?
Ik ben heel nieuwsgierig naar de leukste en origineelste vragen.
Als jouw vraag tot de 8 leukste behoort, mag je lekker aanschuiven voor een overheerlijke lunch. In de tuin ga ik vanuit, want ik reken op mooi weer.
Kom maar op met je vraag. Stel ‘m hieronder in het reactieveld, dit kan tot 28 juni. Op 29 juni kies ik de winnaars en als jij daar één van bent (dat zou zomaar kunnen!) krijg je uiteraard bericht.
Misschien zien we elkaar wel op 8 juli in Hensbroek voor een heerlijke lunch en ‘pick my brain’. Hoe ‘lekker’ zou dat zijn?
Stel hieronder bij Reacties in het kort je vraag.
Wil je een e-mail ontvangen wanneer een nieuwe BLOG verschijnt?