Verjaardagslunch

astrid entius training en coaching verjaardagslunch

Opeens was het idee er: ik ga een verjaardagslunch organiseren waarbij ik mensen uitnodig een vraag te stellen. Dan kies ik de ‘vragenstellers’ uit met de leukste en origineelste vragen en dan mogen zij komen op de verjaardagslunch.

Blog online, mails de deur uit: geen reactie

Ik had met mezelf afgesproken dat ik alle vragen allemaal tegelijk zou lezen om iedereen zo een eerlijke kans te geven. Blog geschreven en online gezet, blog rond gemaild en ’s avonds ben ik benieuwd naar het aantal reacties. Niks, nul, nada, noppes.

Ik zie dat en denk verrast: O….. Om daarna te denken: tja, dat kan ook. In de tuin laat ik dat even op me doorwerken. Tot mijn grote verrassing merk ik dat het me niets doet. Nou ja, niets, eerlijk is eerlijk: ik had niet gedacht dat er nog geen reacties zouden zijn maar het verrassende is dat ik nu niet denk: ‘O, shit zeg, ze zullen wel denken…’ Of een gevoel van paniek bij ‘Wat als er nou niemand reageert!’ of wat dan ook. Voorheen zou ik dat wel gehad hebben, vandaar mogelijk dat het nu de eerste keer is en ik de lunch niet al 5 jaar eerder heb georganiseerd.

Ik vraag me wel even af of het inderdaad wel zo’n leuk idee is

En dan denk ik: ‘ja, ik vind van wel’. Is het vragen stellen dan niet leuk, zou dat het zijn?  Ach, ik merk het wel. Als ik kijk naar de vragen die ik voor en na de training en in de pauze gesteld krijg, zijn er volgens mij genoeg.

Mailtjes

Er komen wel diverse mailtjes: ‘het is vast niet voor mij bedoeld’, ‘leuk idee maar ik wil de stoel niet bezet houden voor anderen’, dat soort lieve maar ook onnodige reacties. Iedereen, echt iedereen mag immers een vraag stellen.

Dan komen de vragen

Uiteenlopende vragen: of de prins of prinses op het witte paard al is langsgekomen (ik mag wel oppassen dat het niet de prins met de witte baard wordt ?), welke keuzes en overtuigingen voor mij belangrijk zijn geweest in mijn leven, of ik wel eens weerstand voel bij een coachingsclient, noem maar op.
Op de sluitingsdag gaan de uitnodigingen de deur uit. Er zijn een paar afberichten maar al met al komt er 10 man lunchen terwijl ik van plan was er 8 uit te nodigen. Hoe gaaf is dat? Van deze mensen zijn er een paar die aanbieden om te helpen met de catering, klaarzetten of wat dan ook. Niet nodig maar wat lief!

De grote dag: verjaardagslunch

Tot mijn grote verbazing krijg ik cadeautjes. Iets waar ik totaal niet op gerekend had. Iedereen heeft wat te drinken en te eten, ik wil net gaan zitten en wat denk je? Beginnen ze te zingen! Hoe geweldig is dat!?! Dat gebeurt op mijn ‘echte’ verjaardag nog niet eens! (hint, hint ?).

Dan komen de vragen en geef ik antwoord. (Vele zijn inspiratie voor een blog, dus dat komt nog.) Ik voel me vereerd. Maar ook best vreemd om zelf iets te organiseren waarbij mensen míj van alles mogen vragen. Maar het voelt goed. Allemaal open mensen op zoek naar inspiratie, groei, rust, vrijheid, connectie, noem maar op. Wat word ik daar blij van!
Ik vertel dat ik op zoek ben naar een klein huis met schuur om te verbouwen tot trainingsruimte en iemand zegt: dan wil ik dít huis wel kopen.

Daarna gebeurt er nog iets verrassends:

Hoe we er op kwamen weet ik niet meer maar het kwam er op neer dat ik mezelf bepaalde dingen heb aangeleerd, meegekregen vanuit huis dat dat goed is, dingen doe waar ik zelf ook van overtuigd ben dat ‘je dat nou gewoon zo doet’  én dat een trainer onlangs tegen mij zei dat ik niet bedoeld ben om het zo te doen maar dat het beter is voor mij om het anders aan te pakken. En dat ik daar bovendien nog meer mensen mee kan helpen.
Ik vertelde dat ik, ook al staat het zo’n beetje haaks op wat ik gewend ben, zeker zeker van plan ben om ‘te kauwen’ op wat ze tegen mij zei en het lekker door te laten borrelen allemaal.
(Ook hier ga ik nog een blog over schrijven.)

Reactie daarop van Hans: ‘ik zou je wel in een column in mijn nieuwe blad willen, past precies bij de onderwerpen.’ Ik dacht eerst dat het een geintje was, maar hij meent het serieus. Dus koe en horens gepakt en we hebben meteen een afspraak gemaakt voor over een dag of vijf om het hier uitgebreider over te hebben. Ik ben benieuwd!

Meer dan tevreden

Terugkijkend op deze dag zeg ik: wauw, wat een succes. Wat gezellig, wat leuk, wat warm, wat inspirerend, wat rijk! Ik ben nu al benieuwd wat mijn volgende idee is.?

Wil je alsnog je vraag stellen? Dat kan hieronder in het reactieveld. Wie weet is het inspiratie voor een blog. Doen!

Ik ben ook nieuwsgierig wat je van dit blog vindt, leuk om hieronder te lezen dus laat het gerust weten.

4 antwoorden
  1. Nanda Peerdeman zegt:

    Heb je wel eens een inzicht over jezelf gekregen door het verhaal van een cursist? Als dat vaker is voorgekomen, welke is je het meest bijgebleven?

    Beantwoorden
    • Astrid Entius zegt:

      Hoi Nanda,
      dank je wel voor je vraag. Zo een, twee, drie heb ik er nog geen antwoord op maar ik laat ‘m zeker doorborrelen (je weet hoe het werkt :-)) en als er antwoord komt vind je het terug in een blog.
      Groetjes, Astrid

      Beantwoorden
  2. Mirella zegt:

    Hoi Astrid, ik weet wat ik wilde weten en nog veel meer. Je bent open, openhartig, ruimdenkend en wijs. En je had goed gezelschap uitgenodigd. Wat een leuke middag en de broodjes waren ook nog eens heerlijk!

    Beantwoorden
    • Astrid Entius zegt:

      Hoi Mirella, wat goed dat je zo’n leuke lunch hebt gehad en dank je wel voor de complimenten.
      Tot de volgende keer.
      Groetjes, Astrid

      Beantwoorden

Het zou heel gaaf zijn als je je reactie achterlaat.

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *