Soms moet ik even tot 10 tellen. Of tot 20.

‘Je hebt altijd een keus!’ is één van de tips in mijn e-book. En dat is ook zo. Want jij kiest er (onbewust) zelf voor hoe je reageert. En ook al sta ik hier nog steeds pal achter, ook ik weet dat het niet altijd even makkelijk is.

Ma-ham…!

Mogelijk weet je het al en zo niet, mijn moeder kan zich van recente gebeurtenissen steeds minder herinneren. Dus, om het eenvoudig te zeggen, is het af en toe best een klusje om een aantal keren achter elkaar in alle rust te herhalen (of, zoals ik vaak doe; in andere woorden hetzelfde te zeggen) wat ik net ook al gezegd heb. Maar niet alleen haar geheugen gaat achteruit; ze doet ook steeds onverschilliger.

Ik wil geen rok

Mijn ouders waren 13 september 55 jaar getrouwd en dat hebben ze uitgebreid gevierd. Mijn moeder had een goede dag, wat een geschenk!

De weg er naar toe viel niet altijd even mee. Zo ‘moest’ mijn moeder nieuwe kleren hebben. ‘Een rok’, zei mijn vader, ‘want de bruid hoort in een rok’. En zo ging ik met mijn moeder om nieuwe kleren uit. Ik kan je zeggen dat kleding kopen bij lange na geen hobby van me is (als ik de Staatsloterij zou winnen hoef ik geen nieuwe auto maar neem ik een personal shopper zodat ik van kleding kopen verlost ben), laat staan voor iemand anders maar voor mijn lieve moeder (en vader in dit geval), zet ik dat graag aan de kant.

‘Ik wil geen rok’, zei mijn moeder in de kledingwinkel. Ik hoor meteen de stem van mijn vader (voor de duidelijkheid; hij was niet mee maar ik had natuurlijk instructies en gehoorzaam als ik ben, wilde ik die graag opvolgen).
‘Nou ja, mam, dat snap ik wel, ik heb ook niet altijd zin in een rok of jurk, maar het is wel heel feestelijk natuurlijk. En hoe vaak vier je nou een 55-jarig huwelijksfeest?’ Ze liet zich de rok aantrekken door de verkoopster, met nog een leuke bloes er op en ze zag er hartstikke leuk uit.
‘Ik draag nooit rokken’, zegt ze. Ik haal even diep adem. Ze droeg voorheen af en toe best een rok, maar ze is dat stukje net even kwijt lijkt het.
‘Dat kan mam, maar hoe vind je dit wat je nu aan hebt? Zie je er niet feestelijk uit zo?’ Ze kijkt in de spiegel en vindt het niks. Ander setje, andere rok. Ook dat vind ze niks. De broeken vind ze ook niks. Ik merk dat ik lichtelijk ongeduldig word. Dit is namelijk winkel nummer 2, vorige week waren we ook al op zoek. Ik herken mezelf van voorheen. Kleding nodig hebben maar niks leuk vinden. Een slechte combi voor een geslaagde outfit.
‘Ik vind dit ook niks’, zegt ze terwijl ze aan de bloes plukt.
‘Wat vind je dan wel leuk mam?’
‘Ik heb toch helemaal geen kleding nodig?’ Van binnen tel ik tot 10. Ik word er niet geduldiger op.
‘Maar we hebben toch feest binnenkort?’
‘Feest?’
‘Ja, jullie zijn toch 55 jaar getrouwd?’ Een frons, een zoektocht in haar hoofd, maar geen antwoord. Wel een blik naar de kleding alsof ze daarvan een antwoord verwacht.

Na wat hulp van de verkoopster is mijn moeder er qua bloes uit en omdat ik weet dat ze een bijpassende nog vrij nieuwe broek heeft, hou ik die in mijn achterhoofd voor als ze geen rok aan wil die dag. Op het moment dat we af willen rekenen komt de verkoopster met iets totaal ander op de proppen. En nu weet mijn moeder het helemaal niet meer. Ik grom van binnen. Want we waren net – eindelijk – klaar.

Ik merk dat ik het gevoel heb dat ik in spagaat zit. Aan de ene kant wil ik mijn moeder zo graag haar zin geven en het haar makkelijk maken, aan de andere kant wil ik ook mijn vader een plezier doen door met een rok thuis te komen. Ik stel voor dat mijn vader samen met mijn moeder langskomt en ik laat beide sets weghangen. Topoplossing al zeg ik het zelf.

‘Wat heb ik nou eigenlijk gekocht?’ vraagt mijn moeder als we in de auto zitten.
‘Nog niks mam, jullie gaan samen nog even heen om te beslissen wat het wordt.’
‘O?’

Later, als ze samen bij de winkel zijn geweest, heb ik app-contact met mijn vader. Ja, deze krasse, jeugdige man van bijna 82 zit gewoon op Whatsapp (en ook op Facebook trouwens). ‘Wat is het geworden pap?’ Blijken ze tot mijn verbazing iets heel anders uitgekozen te hebben. Niet alleen een andere bloes maar ook een rok én een broek.

De dag: 13 september

Op verzoek van mijn vader kom ik eerder. Niet voor niets zo te zien want nadat ik hem gefeliciteerd heb, zegt ie ‘Wil je even bij mam kijken, ze heeft een oude broek aan’.
Ik loop door en vind mijn moeder in de slaapkamer. Ze loopt heen en weer maar lijkt verder weinig te doen.
‘Hé mam, lukt het met je kleren?’
‘Hé, lieverd!’ We geven elkaar een knuffel en een paar zoenen.
‘Wat zit je haar mooi mam.’ Ze zegt niets. Lijkt een reis naar binnen te maken om de oorzaak hiervan te achterhalen.
‘Het lijkt wel alsof je niet de goeie broek aan hebt, zie je dat? Hier zitten vlekken op. Zullen we even die andere aan doen?’
Ze kijkt me aan alsof ik midden in de zomer om spruitjes vraag. Ik zoek de nieuwe broek, pluk ‘m uit de kast maar zie dat ie niet staat bij wat ze verder aan heeft. En omdat omkleden zo vermoeiend is voor haar, wil ik haar dat niet laten uittrekken.
‘Die broek is niks voor mij, die had die en die buurvrouw ook altijd. Nee, bah.’
‘En deze rok dan mam?’
‘Ik wil geen rok.’
‘Oké, dan pak ik een andere broek.’ Ik kijk tot drie keer toe de kast door op zoek naar een broek die we een half jaar geleden hebben aangeschaft maar tevergeefs. Onderweg naar een andere kledingkast in een andere kamer zie ik mijn vader een paar keer op de klok kijken. Inderdaad, we moeten zo weg. Ik vind die broek niet maar wel een andere en ga er mee naar beneden.
‘Ga maar zitten mam, dan maak ik eerst je schoenen los.’ Mijn moeder gaat zitten, ik trek haar schoenen uit, help haar uit de ene en in de andere broek. De broek past maar net aan dicht. Als ik haar haar schoenen aan wil trekken vraag ik ‘Heb je geen sokken aan mam?’
‘Ik heb nooit sokken aan.’ Sinds wanneer is dat dan vraag ik me af maar laat het voor wat het is want het is de hoogste tijd. Ik maak haar schoenen vast.
Dan bedenk ik me dat ik mijn moeder gewoon heb begroet en niet gefeliciteerd. ‘Mam, volgens mij hebben we elkaar alleen gedag gezegd en heb ik je helemaal niet gefeliciteerd. Het heb er toch niet van.’
‘O…’, zegt ze verward terwijl ze de felicitaties met bijbehorende knuffel in ontvangst neemt. Ze is gek op knuffelen en ik duim dat dat altijd zo blijft.

‘Ik heb helemaal geen sokken aan!’, zegt mijn moeder verschrikt als we op weg zijn naar de feestlocatie. ‘Nou ja, die hebben ze daar vast wel.’
‘Misschien wel mam’, zeg ik terwijl ik me afvraag waar dit allemaal heen gaat.

Je hebt altijd een keus

Ja, inderdaad. Dat geldt natuurlijk ook voor mij. Ik ben heel blij met de trainingen die ik heb gevolgd en doordat ik ze zelf geef ben ik nog beter in de technieken die ik heb gehad. Zo kan ik veel beter meebewegen in een gesprek en dat is ook met mijn moeder super handig. Maar o, o, wat kan ik me af en toe opvreten als mijn moeder voet bij stuk houdt. Wat haar volste goede recht is, begrijp me goed. Maar ze doet steeds onverschilliger. Vindt dat andere mensen niet zo moeilijk moeten doen. En het grappige is dat ik haar vaak nog gelijk geef ook. Hoezo moeten we voldoen aan een standaard? Wie heeft die standaard dan bedacht? En waarom zouden we die volgen? Denk bijvoorbeeld aan, hoe zal ik het netjes zeggen, ongewenste gezichtsbeharing bij een vrouw. Mijn vader en ik doen ons uiterste best om mijn moeder goed voor de dag te laten komen. Ze hoeft er echt niet als een koningin uit te zien, maar wel verzorgd. Maar dat interesseert mijn moeder juist helemaal niet meer. Als wij wat haartjes willen weghalen, staat ze ons toe een stuk of 3 weg te plukken en dan vind ze het wel weer goed. Aan de ene kant vind ik het heel vermoeiend en, wat ik al zei, aan de andere kant geef ik haar gelijk.

Het gaat om de betekenis die je er aan geeft

En de betekenis die wij geven aan gezichtsbeharing bij een vrouw is: onverzorgd. En dus is Jan en alleman – ik bedoel Janny en allevrouw ? – bezig om er verzorgd bij te lopen. Geldt ook voor beharing op andere plekken trouwens. Terwijl het mijn moeder niets kan schelen. Wie is de buitenwereld dan om er wat van te vinden? Ik merk dat ik op zoek ben naar de balans. De balans tussen mijn moeder lekker laten doen en laten wat ze wil en er verzorgd uitzien. En ja, ook al dacht ik dat ik weinig gaf om meningen van anderen, daarin merk ik dat ik er nog niet helemaal los van ben. Ze is mijn moeder. En wanneer mensen haar onverzorgd zouden vinden, kijken ze anders naar haar en zullen ze haar ook anders gaan behandelen. En dat wil ik niet. Ze is een schat, een lieverd. Ze heeft haar hele leven lang – vroeger thuis op de boerderij en later met mijn vader op hun fruitteeltbedrijf – kei- en keihard gewerkt. Mag ze dan misschien zelf weten wat ze doet met haartje op een bepaalde plek en of ze wel of geen sokken aantrekt?

Wat maakt dit bij je los als je dit leest? Ik zou het leuk vinden als je je reactie hieronder achterlaat.

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?