Trouw aan mezelf, wat een ander er ook van vindt

Bij mezelf blijven. Het gaat me vaak goed af. En soms duikt even de twijfel op. Omdat ik het gevoel heb dat mijn kijk op sommige dingen anders is dan die van de meeste mensen. Maar ik weet als ik mijn hart niet volg dat ik de voor mij belangrijkste persoon op aarde in de steek laat: mezelf.

Daklozenkrant

Ik zie de mensen die deze krant verkopen vaak staan; bij de ingang van de supermarkt, bij het winkelcentrum. Noem maar op. Ik groet ze altijd. Maar een krant kopen doe ik niet. Waarom niet? Ik heb geen idee waar dat geld naar toe gaat en of het wel goed terecht komt.

Kan ik iets voor je meenemen?

Als ik mijn fiets heb neergezet, zie ik weer iemand staan met een daklozenkrant. Ik groet hem en loop naar hem toe. ‘Ik ga zo boodschappen doen. Kan ik iets voor je meenemen?’ Ik zie maaltijdsalades voor me, lekker vers fruit of een heerlijke fruitsalade en ben benieuwd wat ie zegt. Hij lacht zijn gehavende tanden bloot, knikt van dankbaarheid, buigt een beetje en zegt: ‘Redbull alstublieft’. Ik ben een tikkeltje verbaasd maar weet ook dat we allemaal anders zijn, dus Redbull it is. Het is in de supermarkt even zoeken naar dat spul maar als ik het later buiten aan de man geef, word ik in gebrekkig Nederlands bedankt. Met een paar buigingen er achteraan. ‘Graag gedaan’, zeg ik en fiets tevreden weer naar huis.

Sponsoring

Dan een mailtje van een vriend van me. Hij gaat voor een goed doel fietsen tegen een bepaalde ziekte. Hij heeft lieverds verloren aan deze ziekte. Dat weet ik. Of ik hem wil sponsoren? Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik heb geen goed gevoel bij dit goede doel. Heb mijn twijfels of het geld goed terechtkomt. Zet me liever in vóór gezondheid dan tegen ziekte. Maar wil hem wel steunen en leef wel mee met zijn verdriet.

Hoe kan ik hem toch helpen?

Ik laat het bezinken en stuur hem later een mail:

Hoi ******,

Wat een gaaf initiatief! Wat top dat je 6 keer die berg op gaat fietsen. Het is je geraden dat het je gaat lukken want ik ga niet dat hele end met je meelopen om je aan te moedigen ?.

Even ter info voor dit blog: ik ben een aantal jaren mee geweest met de mannen toen ze in Frankrijk gingen fietsen. Ik reed met de auto vooruit en er achteraan voor de koek en zopie en de kleding enzo en vond het prachtig. Deze betreffende vriend had toen een keer moeite met de laatste kilometers van de Alpe d’Huez en wilde opgeven. Hij was gestopt bij een bushokje. Dit is wat ik tegen hem zei: ‘Kom op, ******! Hier heb je het hele jaar voor getraind. Ik weet dat het laatste stukje niet meevalt maar je bent er bijna. Dit is wat je wou toch? Dan ga je nu toch niet opgeven?’
Ik ben een stukje met hem mee gaan rennen. ‘
Goed zo, weer een paar meter verder. Zie je dat. Kom op, ik weet dat je het kan. Je bent er al bijna.’ Dit soort dingen tegen hem zeggend ben ik voor de finish voor hem uitgerend en heb hem geroepen. Kom op! Effies nog! Je bent er bijna!!!’ Toen ie over de finish kwam, helemaal ‘pan pizza’ zoals we dan zeggen, had ik de tranen in mijn ogen staan. Hij heeft het gered! Het ontroerde me tot in mijn tenen. Zelfs als ik dit typ, voel ik wat ik toen voelde. En moment van goud!

Oké, nu weer verder met de mail die ik aan hem stuurde:

Ik heb even gewacht met reageren op je mail omdat ik over bepaalde zaken wat anders denk dan jij . Ik deel absoluut je bezorgdheid over gezondheid en gun iedereen een gezond, fit en vitaal lijf. Sterker nog; volgens mij is dat ons geboorterecht. Zelf ben ik alleen niet zo van de reguliere geneeskunde maar wel van de ‘alternatieve’. En, laat dat maar even bij mij, ik heb mijn twijfels over de intenties van sommige goede doelen. Maar dat staat volledig los van jouw inzet en het verlies van jouw lieverds! Ik ben van mening dat we alleen aan ouderdom zouden mogen overlijden, en aan niets anders. Dus dat we allemaal gezond en wel een jaartje of negentig worden, of honderd.
Net als jij gun ik anderen dat ziektes, leed, noem maar op kunnen worden voorkomen. Hoe kan ik daar bij helpen en toch trouw aan mezelf blijven? Dat was de vraag die door mijn koppie ging en daarom had ik nog niet gereageerd. Maar ik heb een oplossing! ? Mocht iemand in jouw omgeving (wie dan ook) ziek worden (wat voor klacht dan ook) en net als ik liever niet voor de reguliere gezondheidszorg kiest maar voor de ‘alternatieve’, dan wil ik diegene helpen door 100,– te betalen voor een consult bij iemand in het alternatieve circuit van wie ik weet dat die ontzettend veel goeds doet voor mensen met allerlei ziektes en gezondheidsklachten. Zo weet ik dat het geld in mijn ogen goed terechtkomt en ben ik er zelf het beste van overtuigd dat diegene voor een weg kiest die hem of haar verder gaat helpen. En nogmaals, als je er anders over denkt, laat dat maar lekker bij mij.

Ik wens jou giga veel plezier en ben er 100 % van overtuigd dat je broer en je vader trots op je zijn en samen vanaf een wolk meegenieten met jou. Ik krijg er kippenvel van als ik dit opschrijf.

Go for it ******!
Knuffel, Astrid

Vraag ik me toch af hoe ie er op zal reageren

Over het algemeen maakt het me niet uit hoe iemand over mij of dat wat ik doe denkt. En, ik merk dat dat hiermee toch een tikkeltje anders is. Hoe komt dat? Ik spreek hem weinig, als we elkaar spreken is het op een verjaardag of iets en is het vaak koetjes en kalfjes-niveau. Ook gezellig, daar niet van. Maar om nou te zeggen dat we elkaar echt kennen… Niet echt. Blijkbaar speelt dat mee. Bovendien weet ik niet goed wat nou mijn plek is in die groep en ben ik ergens toch een tikkeltje bang dat hij tegen anderen gaat zeggen: ‘Jezus hé, die Astrid, wat een zeur! Wat een raar mens!’ Zoiets is het. Bang om een aantal contacten kwijt te raken. Maar ik weet ook, dat als ik er in mee ga, ik mezelf kwijt raak. En die prijs is te allen tijde te hoog.

Zijn antwoord

Een paar dagen later komt er een mail van hem:

Dankjewel lieverd, ik respecteer jouw keuze en ik bewonder je voor jouw oprechtheid!

Reken maar dat ik je weet te vinden als ik die 100,00 euro nodig heb voor iemand ? en wie weet denk ik nog effe aan je als ik een bushokje voorbij rij….

Ik lees het met een glimlach en ben wederom blij dat ik bij mezelf ben gebleven.

Heeft u iets over voor de kindjes in Afrika?

Ze zit aan een tafel bij het fietsenrek van de supermarkt. Voor haar allemaal mappen met foto’s. Ik laad mijn fietstassen vol terwijl ik haar steeds dezelfde vraag hoor stellen aan de mensen die komen en gaan. En denk heel even: jeetje, word ik niet lastig gevallen per mail, telefoon of post, staat er in mijn vrije weekend op straat die ook weer wat van me wil. Ik heb boodschappen gehaald voor de cursisten: fruit, snoep, koek, noem maar op. En hoor haar tegen anderen mensen nogmaals dezelfde vraag stellen: ‘Heeft u iets over voor de kindjes in Afrika?’ Stuk voor stuk krijgt ze nee op het rekest. Mensen lopen snel door. Ik aanschouw het vanuit mijn ooghoek terwijl ik de boodschappen in de fietstassen doe. Allemaal lekkere dingen voor mensen die het niet per se nodig hebben en thuis ook genoeg te eten hebben schat ik zo in. ‘Heeft u nog iets over voor de kindjes in Afrika?’ hoor ik haar weer zeggen.

Wat een passie

Ik zet mijn kar weg en ook dan stelt ze dezelfde vraag aan mij. Ik loop naar haar toe. Beleefdheid en contact voor alles. ‘Hallo’, zeg ik. ‘Ja, ik heb zeker wat over voor de kindjes maar ik twijfel zo enorm of het wel goed terecht komt.’ ‘Dat snap ik’, zegt ze en pakt een fotoboek. Even heb ik het gevoel alsof ik op het punt sta ergens in te tuinen.

Ze laat foto’s zien maar ik zie ze eigenlijk niet. In plaats daarvan vraag ik haar: ‘Wat maakt dat u hier nu bent en zich hier voor inzet?’ Ze vertelt over hoe ze in 2005 Afrika is geweest. Hoe ze zich het welzijn van de kinderen aantrekt. Wat ze er sindsdien aan doet. Ze straalt. Ik voel de bezieling, de betrokkenheid. ‘Ik ga er zelf heen, ik breng het geld er zelf heen, ik zorg er zelf voor dat het goed terechtkomt.’
Ze raakt me in mijn hart. Dan bekijk ik de foto’s en zie ik nu wel wat er op staat. Ik zie haar. Met Afrikanen, jong en oud. Ze vertelt verder. Van hart tot hart. Ik ben overtuigd. ‘Hier doe ik graag aan mee’, zeg ik en doe een grote donatie. Ik groet haar en stap op mijn overvolle fiets. Ik hoop dat mijn donatie groot genoeg is om alle ‘nee’s’ van andere mensen en mensen die zonder iets te zeggen doorlopen te vervagen.

Gaat u maar door met uw mooie werk mooie, lieve mevrouw. Als u het mij vraagt heeft u een groot hart.

Hoe blijf jij trouw aan jezelf?

Drie voorvallen: de daklozenkrant-verkoper, de vriend en de dame. Bij de dame weet ik niet of het geld goed terechtkomt. Maar waar het mij omgaat is dat ik het gevoel heb van wel. En dat ik trouw ben gebleven aan mezelf en toch mensen steun. Op mijn manier.

Hoe doe jij dat? Ik ben heel nieuwsgierig wat je hierover op gaat schrijven bij Plaats een reactie. Enne…, als je je naam niet wilt noemen kan je die achterwege laten (of een andere naam invullen).

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt.