Op verzoek van diverse cursisten deze keer geen tips maar weer iets persoonlijks.
‘Hé mam’, zeg ik als ik de keuken binnenstap. Het duurt even voordat ze opkijkt. Alsof ze mij met vertraging registreert.
Ze kijkt me aan, haar ogen ietwat troebel. Ze lacht. Is dat ook met vertraging of lijkt dat maar zo? ‘Hé lieverd, ben je daar weer?’ Ze spreidt haar armen en we pakken elkaar vast. ‘Wat een rijkdom toch hè, zo’n meid.’, zegt ze terwijl we elkaar nog steeds vasthouden. ‘Hoe komen we daar aan?’ ‘Hebben jullie zelf voor gezorgd mam.’
Zo gaat het elke week opnieuw.
Ik ga aan tafel zitten. De slaboontjes zijn al klaar. De aardappels staan nog niet op.
‘Geen vlees mam?’
‘Jij eet geen vlees toch?’ Dat weet ze dan weer wel.
‘Ik niet nee mam, maar jullie toch wel? Heb je geen vlees?’
Verwarring alom. Ze probeert zich iets te herinneren maar weet al niet meer wat.
‘Heb ik zout op de piepers gedaan?’ zegt ze terwijl ze kijkt naar de pan alsof die uit het niets in haar handen is beland.
‘Weet ik niet mam, maar dat proeven we straks vanzelf wel toch? En anders doen we het er alsnog over.’
Ze zet de pan op het vuur. Ze draait zich om en kijkt naar me.
‘Word je dikker?’ zegt ze terwijl ze met haar vinger herhaaldelijk in mijn buik prikt. Het tactische lijkt met het geheugen mee af te nemen.
‘Ja mam, dat klopt.’ Liegen is niet mijn ding.
‘Hoe komt dat?’
Omdat ik het niet makkelijk vind je zo te zien mam, omdat ik er af en toe flink van baal dat ik geen partner heb en ik die leegtes op een verkeerde manier aan het vullen ben. Ik wil dit tegen haar zeggen maar dat hoeft niet meer want mijn moeder vraagt zich af of er vlees is.
‘Ik denk het niet mam.’ We horen de auto het pad opkomen.
‘Daar is pap, ik zal even vragen of hij tartaartjes wil halen.´
‘Goed mam.’
Even later komt mijn vader binnen. We geven elkaar een hele dikke knuffel.
‘Waar is mam?’
‘Waar is mam? Die zou jou vragen of je tartaartjes wilde gaan halen.’
‘O?’
Mijn moeder komt de keuken weer binnen en gaat aan tafel zitten. Ze heeft geen idee meer dat ze mijn vader wat wilde vragen.
Het deksel van de pan op het vuur klettert van de stoom eronder maar mijn moeder lijkt het niet te registeren. Ik zet het vuur lager. Mijn vader kijkt naar de pan op tafel en kijkt dan naar de pan op het vuur. Even kruisen onze blikken. We zeggen er niets over. Als mijn vader voor smeltjus heeft gezorgd eten we warme aardappels met lauwe slaboontjes. Het smaakt prima, liefde doet de temperatuur van het eten verbleken.
Een paar dagen later kijk ik bij mijn ouders een voetbalwedstrijd. Het gaat verrassend goed en bij elk doelpunt in het juiste doel juichen we alsof we ´m zelf scoren.
‘Wat een wedstrijd hè mam?’ zeg ik als ie af is.
‘O, eh… ik was er niet helemaal bij zeker.’
Als ik wegga geef ik haar weer een knuffel. Heel even lijkt ze te twijfelen of ik nou net binnenkom of wegga. Ik ben blij met de knuffel. Nog een dikke knuffel voor mijn vader en ik stap in de auto. Mijn ouders staan in de deuropening.
‘Mooi kleurtje Astrid. Heel leuk autootje. Rijdt ie goed?’ vraagt mijn moeder.
Ook dit is zo’n beetje wekelijks ritueel.
Een paar dagen later. De cursisten zijn de deur uit. Eerder heb ik een usb-stick gekregen met muziek erop.
‘Er staat een nummer op, daarbij moet ik steeds aan jou en je moeder denken: Ik onthou van jou van Claudia de Breij. Hier alsjeblieft, luister er maar eens naar.’
Ik stel het nog een beetje uit, omdat ik verwacht dat het me zal raken. Als ik ‘m op zet, gaat ie dwars door mijn hart. Gevoelig gezongen, mooie tekst. Ik besef me steeds meer dat mijn moeder achteruit gaat. Bijna twee uur lang staat dit nummer op repeat.
Gelukkig hebben de cursisten nog wat tissues voor me overgehouden.
Mei 2017
Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je ervan vindt! 🙂
Wil je een e-mail ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst?
Ik onthou van jou
/34 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusOp verzoek van diverse cursisten deze keer geen tips maar weer iets persoonlijks.
‘Hé mam’, zeg ik als ik de keuken binnenstap. Het duurt even voordat ze opkijkt. Alsof ze mij met vertraging registreert.
Ze kijkt me aan, haar ogen ietwat troebel. Ze lacht. Is dat ook met vertraging of lijkt dat maar zo? ‘Hé lieverd, ben je daar weer?’ Ze spreidt haar armen en we pakken elkaar vast. ‘Wat een rijkdom toch hè, zo’n meid.’, zegt ze terwijl we elkaar nog steeds vasthouden. ‘Hoe komen we daar aan?’ ‘Hebben jullie zelf voor gezorgd mam.’
Zo gaat het elke week opnieuw.
Ik ga aan tafel zitten. De slaboontjes zijn al klaar. De aardappels staan nog niet op.
‘Geen vlees mam?’
‘Jij eet geen vlees toch?’ Dat weet ze dan weer wel.
‘Ik niet nee mam, maar jullie toch wel? Heb je geen vlees?’
Verwarring alom. Ze probeert zich iets te herinneren maar weet al niet meer wat.
‘Heb ik zout op de piepers gedaan?’ zegt ze terwijl ze kijkt naar de pan alsof die uit het niets in haar handen is beland.
‘Weet ik niet mam, maar dat proeven we straks vanzelf wel toch? En anders doen we het er alsnog over.’
Ze zet de pan op het vuur. Ze draait zich om en kijkt naar me.
‘Word je dikker?’ zegt ze terwijl ze met haar vinger herhaaldelijk in mijn buik prikt. Het tactische lijkt met het geheugen mee af te nemen.
‘Ja mam, dat klopt.’ Liegen is niet mijn ding.
‘Hoe komt dat?’
Omdat ik het niet makkelijk vind je zo te zien mam, omdat ik er af en toe flink van baal dat ik geen partner heb en ik die leegtes op een verkeerde manier aan het vullen ben. Ik wil dit tegen haar zeggen maar dat hoeft niet meer want mijn moeder vraagt zich af of er vlees is.
‘Ik denk het niet mam.’ We horen de auto het pad opkomen.
‘Daar is pap, ik zal even vragen of hij tartaartjes wil halen.´
‘Goed mam.’
Even later komt mijn vader binnen. We geven elkaar een hele dikke knuffel.
‘Waar is mam?’
‘Waar is mam? Die zou jou vragen of je tartaartjes wilde gaan halen.’
‘O?’
Mijn moeder komt de keuken weer binnen en gaat aan tafel zitten. Ze heeft geen idee meer dat ze mijn vader wat wilde vragen.
Het deksel van de pan op het vuur klettert van de stoom eronder maar mijn moeder lijkt het niet te registeren. Ik zet het vuur lager. Mijn vader kijkt naar de pan op tafel en kijkt dan naar de pan op het vuur. Even kruisen onze blikken. We zeggen er niets over. Als mijn vader voor smeltjus heeft gezorgd eten we warme aardappels met lauwe slaboontjes. Het smaakt prima, liefde doet de temperatuur van het eten verbleken.
Een paar dagen later kijk ik bij mijn ouders een voetbalwedstrijd. Het gaat verrassend goed en bij elk doelpunt in het juiste doel juichen we alsof we ´m zelf scoren.
‘Wat een wedstrijd hè mam?’ zeg ik als ie af is.
‘O, eh… ik was er niet helemaal bij zeker.’
Als ik wegga geef ik haar weer een knuffel. Heel even lijkt ze te twijfelen of ik nou net binnenkom of wegga. Ik ben blij met de knuffel. Nog een dikke knuffel voor mijn vader en ik stap in de auto. Mijn ouders staan in de deuropening.
‘Mooi kleurtje Astrid. Heel leuk autootje. Rijdt ie goed?’ vraagt mijn moeder.
Ook dit is zo’n beetje wekelijks ritueel.
Een paar dagen later. De cursisten zijn de deur uit. Eerder heb ik een usb-stick gekregen met muziek erop.
‘Er staat een nummer op, daarbij moet ik steeds aan jou en je moeder denken: Ik onthou van jou van Claudia de Breij. Hier alsjeblieft, luister er maar eens naar.’
Ik stel het nog een beetje uit, omdat ik verwacht dat het me zal raken. Als ik ‘m op zet, gaat ie dwars door mijn hart. Gevoelig gezongen, mooie tekst. Ik besef me steeds meer dat mijn moeder achteruit gaat. Bijna twee uur lang staat dit nummer op repeat.
Gelukkig hebben de cursisten nog wat tissues voor me overgehouden.
Mei 2017
Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je ervan vindt! 🙂
Wil je een e-mail ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst?
Soms is een lach geen lach
/6 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusLachen is leuk en een lach werkt aanstekelijk. Dat kan een bulderlach zijn maar ook een glimlach nodigt uit om de mondhoeken omhoog te laten krullen, al is het soms maar een klein stukje.
Uit onderzoek blijkt zelfs dat als je alleen al dénkt aan een glimlach, er in je lijf het één en ander gebeurt waardoor je je daadwerkelijk lekkerder gaat voelen. Uit ervaring weet ik dat dat werkt. Heerlijk toch?
Maar soms is een lach geen lach
Sta je wel eens te wachten bij het toilet? Ik weet niet of je het herkent maar steeds vaker, als de paden elkaar in zo’n geval kruisen, krijg ik een ‘lach’. Dat wil zeggen, de lippen worden op elkaar geperst en de mondhoeken gaan opzij. Maar de ogen doen niet mee: het is geen lach. Of bij de kassa: de persoon voor je legt het jij-bent-de-volgende-balkje achter zijn boodschappen, kijkt even naar je en hup, daar zijn de samengeperste lippen.
Je herkent ook vast dat iemand iets zegt en dan zelf buldert van het lachen. Ook als hetgeen vertelt wordt niet grappig is of niet grappig bedoeld is. Maar het bijzondere is dat je wel geneigd bent om mee te lachen. Omdat het aanstekelijk werkt. En dus wordt die ander beloond in dit gedrag. Grote kans dat ie dit dan ook blijft doen.
Wat lach je weg?
Zelf heb ik enorm veel weggelachen. ‘Astrid? Die is altijd blij!’ hoorde ik dan. En dus bleef ik maar lachen. Want ik vond het rete spannend om te luisteren naar mijn gevoel. Én wat zouden anderen wel niet van me denken als ik minder lachte? Dan zou het niet goed met me gaan toch?
We kiezen er niet voor om ons ongemakkelijk te voelen, we willen zo snel mogelijk weg van dat ongemakkelijke gevoel. En wat helpt daarbij: lachen! Een groter contrast is er bijna niet. En dus lachen en hup: weg dat ongemakkelijke gevoel. Ook al is het maar voor even. Maar dat ongemakkelijke gevoel komt uit je onbewuste en wil jou juist iets vertellen. Aan die boodschap ga je voorbij als je het weglacht. Als je bij dat gevoel kunt blijven, en dat zal mogelijk even wennen zijn, voel je hoe het echt met je is en hoe je je echt over iets voelt.
Je laat van buiten iets anders zien dan hoe je je van binnen voelt
Wanneer je lacht terwijl er eigenlijk geen lach is, laat je de ander – en jezelf – iets zien wat er niet is. En dat niet alleen; je laat niet zien wat er wel is. Je gaat voorbij aan hoe je je werkelijk voelt. Dat geldt voor jou, maar dat geldt voor die ander ook! Want die ziet jouw masker en die ziet niet hoe je je werkelijk voelt. En dus reageren ze op wat jij laat zien: je-lach-die-geen-lach-is. NLP’ers zullen minder makkelijk om te tuin te leiden zijn omdat ze steeds scherper waarnemen en minder invullen. Ze zullen voelen dat er mogelijk iets niet klopt. Maar dan nog; een lach leidt snel om te tuin. Voor je het weet ga je er in mee.
Niet meer lachen dus?
Jawel! Lekker lachen en echt lachen is heerlijk! Tijdens de trainingen lachen we ook heel wat af; dat leert ook nog eens een stuk makkelijker. Het relativeert, geeft lucht en je wordt er blij van. Is het niet geweldig?
Wat kan ik er dan mee?
Jouw lach is geen echte lach
Voel bij jezelf wat maakt dat je lacht. Hoe voel je je echt? Hoezo kies je er voor dat niet te voelen en dat niet te laten zien? Wat kost je dat? Wat levert het je op?
De lach van de ander is geen echte lach
Doe niet mee met de lach; hou je blik hetzelfde zoals ie al was. Het klinkt misschien vreemd maar de kans dat je die ander er mee helpt is groot. Omdat ie zich bewust bewust wordt van zijn eigen gevoel.
Tuurlijk maakt het uit wie het is. Bij de een zal je dit eerder doen dan bij de ander.
Is het erg als ik toch af en toe lach als de lach er niet is?
Helemaal niet. Soms wil je gewoon even niet laten weten hoe je je werkelijk voelt. Los daarvan hangt het er ook vanaf met wie je te maken hebt. Als je je maar bewust bent van wat je doet en als je iets weglacht, vraag je dan af – meteen of op een later moment – wat dat dan is. Bewustwording gaat vooraf aan groei. De informatie die het oplevert als je ontdekt wat je weglacht is onbetaalbaar waardevol.
Verspreid deze tips naar hartenlust en ja leuk als je hieronder je reactie achterlaat! 🙂
Wil je een e-mail ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst?
Wat nou als jij iets anders wil dan de kudde?
/6 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusTrouw zijn aan wat goed is voor jou valt mogelijk niet altijd mee. Maar je aanpassen kost vaak veel energie. Dat kan de bedoeling toch niet zijn?
Wat zullen anderen van me vinden?
Als je deze gedachte goed kent is de kans groot dat je vaak niet doet wat goed is voor jou, maar dat je doet wat je denkt wat een ander van je verwacht. Omdat ze anders wat van je vinden.
Het bijzondere hieraan is: je weet niet óf die ander dat van je verwacht maar toch wil je doen wat jij denkt wat er verwacht wordt. Is dat niet een beetje krom? Los daarvan zijn er heel veel ‘anderen’. Dus hoe kan je het dan ooit goed doen?
Moet ik dan egoïstisch worden?
Je hoeft niet meteen te denken dat het andere uiterste de enige oplossing is. Er is altijd een tussenweg. Je kunt immers doen wat goed is voor jou, zonder egoïstisch te zijn.
Voorbeeld
Stel, je bent gewend om op je werk altijd bij elkaar te gaan zitten bij de lunch. Maar eigenlijk heb je daar deze keer (of misschien wel meerdere keren) even geen zin in. Of de energie niet voor. Of wil je gewoon liever naar buiten omdat beweging zo goed is voor je of omdat het zulk lekker weer is. Maar ja… wat zullen ze dan denken? Misschien denken ze wel dat je ze niet aardig meer vindt? Of dat het niet goed gaat met je? Of één van die andere duizenden mogelijkheden? Deze gedachten kunnen er voor zorgen dat je plichtmatig met de anderen je lunch opeet. Maar ben je er dan ook echt of ben je én bezig jezelf op je donder aan het geven dat je niet doet wat je wilt én in gedachten al lekker buiten in de zon? Kan je dan wel met je aandacht bij de anderen zijn?
Verrassend resultaat
Als je toch naar je zelf luistert en doet wat je eigenlijk wilt (en ja, dat zou best spannend kunnen zijn en flink kunnen kriebelen), voel je je waarschijnlijk veel beter omdat je doet wat goed is voor jóu. In ieder geval na een paar keer. Want eerst zal het nog best onwennig zijn. Maar je hebt wel gedaan wat je zou willen. Én het zou zomaar kunnen dat anderen dat ook gaan doen maar dat nooit deden. Want misschien waren zij eerst wel bezig met wat jij er van zou vinden?
Gratis tips
Kennen we elkaar nog niet en ben je nieuwsgierig hoe je én beter naar jezelf kunt luisteren en los kan laten wat een ander van je vindt? Wil je leren hoe je beter voor jezelf kunt zorgen? Meld je dan aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Wil je een email ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst?
Leuk als je hieronder je reactie achterlaat! 🙂
Deel deze tips naar hartelust!
Nee, ik wil niet leren. Ik wil het NU kunnen!
/2 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusAls kind is leren vanzelfsprekend. We zijn vastberaden om te leren lopen. Ook al levert dat nog zo veel builen en kapotte knieën op. Maar dan worden we ouder. We willen helemaal geen tijd investeren in leren. We willen het gewoon kunnen. En wel NU!
Helaas, zo werkt het niet
Leren geschiedt in verschillende fases. De heerlijkste fase: je kan iets niet maar je weet niet dat je het niet kan. Niks om je druk over te maken dus. En dan…, shit, je komt er achter dat je het niet kan. En je wilt het wél kunnen. Dan komt de volgende stap: leren, doen. Aan de gang dus. En dat is waar we vaak afhaken.
Wat maakt leren soms zo’n opgave?
In de loop van je leven heb je mooie en minder mooie ervaringen opgedaan, heb je teleurstellingen en andere pijnen ervaren. Die ‘films’ over de teleurstellingen en andere pijnen draaien dan af, misschien wel op bioscoopformaat. En als ie af is start ie weer opnieuw. Daar word je niet echt vrolijk van.
Wat nu?
Neem jezelf met een korreltje zout, oftewel cut yourself some slack. Mislukking bestaat niet, alleen feedback. Juist alles wat je onderweg tegenkomt is zo leerzaam en kijk eens hoeveel groei dat oplevert! Het gaat niet om de eindbestemming toch? Het gaat om de reis er naar toe.
Ga vooral kijken naar dat wat goed gaat; het zal je verrassen hoeveel dat is.
Hulp nodig? Ik help je graag.
Kennen we elkaar nog niet? Maak dan gebruik van een half uur gratis tips.
Maart 2017
Leuk als je hieronder je reactie achterlaat!
Maar wat nou als ik nee zeg?
/11 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusOf het nou in een van mijn groepstrainingen is of tijdens de individuele gesprekken, wat vaak naar boven komt is: vinden anderen me nog wel aardig als ik voor mezelf kies?
Alsof je altijd ja moet zeggen en nee zeggen niet mag
Heb je het gevoel dat mensen altijd een beroep op je doen? Dat jij boven aan hun lijstje staat wanneer ze iemand nodig hebben om effe bij te springen? Weet je hoe dat komt? Dat heb je zelf gecreëerd. Jij hebt door hoe je je in de loop van je leven hebt gedragen anderen geleerd hoe ze met je om moeten gaan.
Ben jij iemand die altijd eerst aan een ander denkt en dan pas aan zichzelf? Grote kans dat een ander dat – onbewust – weet. En dus als eerste aan jou denkt als ie hulp nodig heeft.
Is dat erg?
Dat is helemaal niet erg. Mits het niet ten koste van jouw plezier, humeur en energie gaat. Anderen helpen is een prachtige eigenschap. Maar wanneer je het doet omdat je geen nee kunt zeggen, omdat je bang bent dat anderen je niet aardig vinden of wat dan ook, gaat het ten koste van jezelf. En daarmee uiteindelijk ook ten koste van de ander.
Moet ik vanaf nu overal nee op zeggen dan?
Dat hoeft gelukkig niet. En dat zou ook niet werken. Waar het om gaat is dat je eerst bij jezelf nagaat hoe je je voelt over de vraag. Desnoods geef je aan dat je er op terugkomt. Dat hoef je niet te vragen, je hebt geen toestemming nodig om dit te doen. Spannend? Misschien wel. En als je het gaat doen zul je merken hoeveel het je oplevert.
Dus?
• luister naar jezelf (wat wil je écht?)
• kom er eventueel op terug
• gun jezelf én de anderen de tijd om hieraan te wennen
• doe wat goed voelt en laat wat niet goed voelt
Hulp nodig? Ik help je graag.
Kennen we elkaar nog niet? Maak dan gebruik van een half uur gratis tips.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Wil je een email ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst? Meld je dan hier aan.
Maart 2017
Leuk als je hieronder je reactie achterlaat!
Iemand ergens op aanspreken spreekt niet aan
/4 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusZeg je wel eens: ‘Ik zal diegene daar even op aanspreken.’? Het interessante van iemand ‘ergens op aanspreken’ is dat je je af kunt vragen of je dan wel respect hebt voor de ander.
Mag iemand ergens anders over denken dan jij?
Jij hebt jouw manier van kijken, de ander heeft zijn manier. Geen goed, geen fout maar anders. Wanneer je iemand ergens op aanspreekt vind je dus dat het moet zoals jij wilt. Tuurlijk, als ouder komt dat voor. Maar je bent gelijk aan je partner, collega’s, familieleden, vrienden, enz. toch? Je bent niet meer of minder dan de ander. En dus is ‘iemand ergens op aanspreken’ misschien niet zo gepast.
Hoe dan wel?
Stel vragen. Gek genoeg zijn we veel eerder geneigd om te vertellen hoe het in onze eigen ogen moet. En zo moet het dan ook. Maar is dat wel zo? Juist als je vragen stelt aan de ander, krijg je informatie over het hoe en waarom van zijn handeling. En dat kan rete leerzaam zijn!
Start je vraag met:
• ‘Hoe komt het dat…?’,
• ‘Hoezo doe je dit of dat?’
• ‘Wat maakt dat je er voor kiest om…’.
En maak gerust je eigen vragen als deze niet bij je passen. Maar laat ‘Waarom…?’ weg. Weet je waarom? 😉 Omdat een waarom-vraag er vaak voor zorgt dat mensen zich aangevallen voelen. En wat doen mensen die zich aangevallen voelen? Precies! Die gaan de verdediging in. En dat wil je niet. Want je wilt gewoon een goed gesprek toch?
Moet ik het dan net zo doen als die ander het doet?
Hoeft niet. Maar misschien heeft het gesprek met de ander je interessante informatie opgeleverd en je een andere kijk gegeven? Dat zou zomaar kunnen.
Hulp nodig? Ik help je graag.
Kennen we elkaar nog niet? Maak dan gebruik van een half uur gratis tips.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Deel deze tips naar hartelust!
Wil je een email ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst? Meld je dan hier aan.
Maart 2017
Laat je hieronder je reactie achter? Dat zou ik super vinden!
Een hork kan het schudden
/6 Reacties/in Blog /door mirellaOnlangs sprak ik op een feest een enorm gedreven man. Wauw, wat staat hij voor zijn idealen zeg, dacht ik. Een man met een prachtige boodschap: hoe belangrijk gezond leven is, wat wel en niet te eten, zijn gedachtegang over beweging, enzovoorts.
Gek genoeg merkte ik dat ik niet wist hoe snel ik weg moest komen. Terwijl ik gezondheid een razend interessant onderwerp vind en ik er zelf vaak niet over uitgesproken raak! (Note to self: op letten of ik ook zo over kan komen en dit meenemen als gezonde kost om rekening mee te houden).
Al heb je nog zoveel moois te vertellen, als je overkomt als een hork kan je het schudden
Weet je waarom ik weg wilde? Het respect voor mensen die het anders doen ontbrak volledig. Hij maakte andere kenners met de grond gelijk. Het was oordeel hier, oordeel daar. De blik die hij had toen hij over deze mensen sprak maakte dat ik opeens bezig was met me af te vragen of er verder nog bekenden waren en wat voor lekkers er eigenlijk op tafel stond. Ik voelde een enorme weerstand.
Ik stopte een paar olijven in mijn mond, keek om mij heen en zag een bekende. ´Even een bekende begroeten´ zei ik en weg was ik. Zo liet ik dit onderwerp – of beter, deze in mijn ogen bijna agressieve manier van communiceren – letterlijk achter me.
Had ik niet kunnen benoemen wat ik ervaarde en of hij zich daar bewust van was? Jawel hoor. Maar ik was een avond uit en had daar geen zin in.
Kan jij respecteren dat mensen het anders doen dan jij?
Ergens van overtuigd zijn is prachtig. Een eigen mening hebben ook. Als je respecteert en accepteert dan een ander een andere gedachtegang heeft dan jij kan je gewoon in gesprek blijven. Ergens overheen walsen wekt weerstand en daarmee verlies je de aandacht en bereidheid van de ander.
Weet jij soms niet hoe je moet maken dat je wegkomt?
Hoe ga jij om met dit soort gesprekken? Zet je een lach op, knik je vriendelijk en blijf je staan want het is zo onbeleefd om ‘zomaar’ weg te lopen? Waar ben je dan met je aandacht? Hoeveel energie heb jij daarna dan nog?
Ontmoet je daarna iemand die een beroep doet op het restant van jouw energievoorraad of kies je iemand die je helpt de voorraad aan te vullen? Stop met het gedraal en neem jezelf serieus.
Kosteloze tips
Ben je nieuwsgierig hoe je weerstand bij een ander zoveel mogelijk kunt voorkomen? Wil je leren hoe je beter voor jezelf kunt zorgen? Hoe je met respect én met een behoud van een goed gevoel een gesprek kunt beëindigen zodat je energie overhoudt voor leuke dingen? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Wil je een email ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst? Meld je dan hier aan.
Leuk als je hieronder je reactie achterlaat!
Te gast in de uitzending bij NH Radio
/6 Reacties/in Blog /door mirellaHet is maandagochtend 16 januari 2017, de dag van mijn radiodebuut. Ik heb iets lichter geslapen dan anders en bereid me voor; de Waze-app op mijn telefoon is klaar voor de start; TomTom ligt op de reservebank. Notities met wat kreten liggen klaar bij de rest van de spulletjes om mee te nemen. Het zal wel anders lopen dan ik denk maar die notities mee hebben geeft een goed gevoel. Klaar voor vertrek!
Waze-navigatie-app weigert dienst, TomTom kan de satelliet niet vinden
Dit meen je niet! Nou ja, het pad af links, eerste rechts, einde links, afslag A7 richting Purmerend weet ik uit mijn hoofd. Al rijdende breek ik mijn hoofd over wie én bereikbaar is én mij kan helpen met het vinden van de route mochten beide apparaten nog steeds in staking zijn. Waze zwijgt nog steeds in alle talen maar na een kilometer of 5 meldt de TomTom zich: ‘Neem de rotonde; tweede afslag.’ Die goeie ouwe Tom toch!
12.25 uur
Als ik arriveer bij het pand van NH Radio begint het iets te kriebelen. Ik ben ruim op tijd en sta nog een kwartiertje van het zonnetje te genieten voor ik naar binnen ga. Om te voorkomen dat ik door al mijn enthousiasme de luisteraars van de zender aftetter, besluit ik straks kinesthetisch te gaan zitten (een houding waarin rustig praten gemakkelijker is).
12.40 uur
De receptioniste loopt met me mee en begeleidt me naar de studio. Het rode ‘on air’ lampje brandt. Ik ga naar binnen. Een medewerker steekt haar hand op en legt haar vinger op haar mond. Ik zwijg in alle talen.
12.55 uur
De muziek draait. ‘Neem plaats’, zegt presentatrice Patricia wijzend naar de plek mét microfoon tegenover haar. Mijn kriebels en ik gaan zitten.
12.59 uur
Een korte intro voordat het journaal klinkt: ‘Straks krijg je van Astrid Entius – ze spreekt mijn achternaam goed uit! – tips over depressie.’ Tips over depressie?
13.00 uur
Ik grabbel in mijn tas naar mijn aantekeningen. Tevergeefs. Lekker is dat. Nou ja, dan doen we het zonder. Toch krabbel ik nog maar even wat tips op een blaadje.
Patricia begint te vertellen hoe het in zijn werk gaat en vertelt kort wat ze gaat vragen. Ik knik en hoor mezelf ‘oké’ zeggen maar wat ze precies zegt, ontgaat me een beetje. Ze legt uit wat ik met de microfoon moet doen en ik zet ’m volgens haar instructies pal voor mijn mond. Kinesthetisch zitten gaat niet lukken zo. Ook goed.
13.09 uur
Patricia kondigt me opnieuw aan. Daar gaan we. De kriebels vallen me alles mee. Zij vraagt en ik antwoord. Het gaat goed. Ik ben nu live op de radio! besef ik me ineens. Wat was de vraag eigenlijk? Ik hoor mezelf doorbabbelen.
Blijkbaar is er ook een deel van me dat wel oplet
13.16 uur
Muziek. Nu al? O. Dat gaan snel.
13.19 uur
We praten weer verder en ik voel me prima op mijn gemak. We hebben het over mijn oneliners en nog een laatste tip. Dat was het. Dat ging snel! Wat jammer!
13.20 uur
‘Je praat makkelijk’ zegt Patricia. ‘Mogen we je nog eens uitnodigen?’ ‘Ja, graag! Dit was leuk!!’
Thuis luister ik uitzending gemist en geniet na
Ik heb gesjanst met mijn kriebels en dat ging goed! Wat heerlijk om te merken dat ik zo gegroeid ben. Dit had ik niet alleen 10 maar ook 5 jaar geleden heel anders gedaan. Nu ben ik er van overtuigd dat ik goed ben zoals ik ben, dat mislukking niet bestaat en er enkel feedback is hoe het anders kan. En ik heb het rotsvaste vertrouwen dat het goed gaat. Voorheen had ik misschien wel nee gezegd op deze uitnodiging en dus ook nee tegen groei. Hoe zonde is dat? Persoonlijke groei is zo ontzettend waardevol voor iedereen!
Wil je ook (meer) basisvertrouwen hebben?
Ik help je graag met de eerste stap, bijvoorbeeld door je via Skype een half uur gratis tips te geven.
Stukje luisteren? Hier is de compilatie.
Wil je een email ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst? Meld je dan hier aan.
Januari 2017
Leuk als je hieronder je reactie achterlaat!
NH Radio: programma NH Lunchroom
/in Media /door mirellaOp 16 januari 2017 was ik te gast bij NH Radio in het programma NH Lunchroom. Voor het thema van die dag, Blue Monday, werd ik uitgenodigd om de luisteraars te vertellen wat je kunt doen om je goed in je vel te voelen door o.a. persoonlijke groei en ontwikkeling. Een uitzending met heel veel leuke tips en zeker de moeite waard om te beluisteren.
Je kunt terugluisteren via NH Radio uitzending gemist: 13.00 – 14.00 uur, start 9 minuut 20 – einde 21 minuut 40 of kiezen voor de compilatie.
of
Kies je voor comfortabel of ga je sjansen met je kriebels?
/10 Reacties/in Blog /door mirellaNietsvermoedend check ik op de eerste werkdag van het jaar mijn voicemail. Ik luister en knipper met mijn ogen en druk op 1 voor nogmaals beluisteren. Ze zeggen het echt!
NH Radio: of ik op Blue Monday langs wil komen in de studio
Mijn gedachten gaan razend snel, de kriebels in mijn buik ook: Dit meen je niet! Wat leuk! Hoe komen ze eigenlijk bij mij terecht? Zullen er net als bij RTL flinke kosten aan verbonden zijn? Blue Monday, derde maandag van januari, heb ik dan geen training? Is het voor de radio of voor tv? Als het voor tv is: wat moet ik aan? Ze gaan dan toch niet mijn gezicht in zitten smeren met één of ander goedje tegen het glimmen? Lekker belangrijk As!
Ik app mijn verrassing en blijdschap rond naar een paar lieverds en vraag mijn broer meteen of hij destijds voor zijn optreden in een tv-programma van NH moest betalen. Nee. Mooi zo.
Ik bel de studio. ‘Nee, die is er niet, maar ik kan wel even voor u kijken hoor, moment. Ja, hier heb ik het: positiviteitsgoeroe…’ Huh?!? Ik krijg jeuk van het woord goeroe! ‘…blue Monday… ‘Wat een onzin’ zeg ik, doelend op het onnodig negatief labelen van zo’n dag. Ondanks de lach waarmee ik het zeg blijft het schrikbarend stil. Oeps! ‘Mooi onderwerp’, herstel ik snel terwijl ik mezelf uitkaffer: sufferd!! ‘Wat ontzettend leuk dat jullie mij hiervoor uitnodigen. Daar wil ik zeker graag over komen praten.’ ‘Fijn’, zegt ze tot mijn grote opluchting. ‘Het betreft het radioprogramma NH Lunchroom’ – geen gefrunnik aan mijn gezicht dus – ‘kan je 16 januari?’ – kriebel, kriebel – ‘Jazeker! Zijn er kosten aan verbonden?’ ‘Kosten? Hoezo?’ ‘RTL belt met enige regelmaat maar dat kost iets van € 2.500,–.’ ‘Nee joh, je komt toch op onze uitnodiging?’
De kriebels gaan door, de vragen in mijn hoofd ook. Want wat als ik een vraag krijg waar ik geen antwoord op weet? meldt de moeizame MAVO-leerling in mij zich. Doe niet zo raar! Je weet toch ook nooit wat voor vragen de cursisten stellen?
En zo hou ik mezelf nog lang bezig.
Is dit spannend voor me? Jazeker! Ga ik het doen? Uiteraard! Het lijkt me geweldig!
Blijf jij comfortabel in je comfortzone? Of ga je sjansen met je kriebels?
De neiging om te blijven doen wat je al kent is groot. Spannende dingen uit de weg gaan ook. Als je niet oppast is je innerlijke saboteur aan het woord en onderneem je weinig nieuws. Daar leer je niet van. Sterker nog, je comfortzone zal eerder krimpen dan groeien als je niets ‘ongewoons’ onderneemt. En dat maakt dat je je klein en ontevreden kunt voelen.
Jij bent aan zet
Uit die comfortzone stappen dus. Ook al is het nog zo spannend en ook al heeft je saboteur tienduizend redenen om het niet te doen. En start klein. Ik ga ook niet meteen op de stoel van Oprah Winfrey zitten.
Maar hoe dan?
Ik help je graag met je eerste stap. Meld je nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Wil je een email ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst? Schrijf je dan hier in.
Januari 2017
Leuk als je hieronder je reactie achterlaat!