’19 mei’ zie ik op mijn telefoon en direct weet ik: opa’s geboortedag én de dag waarop hij begraven is.
Opa… Mijn gedachten dwalen even af. Opa Entius was de eerste nabije persoon in mijn leven die overleed, de opa waar ik van de opa’s en oma’s het meeste mee had. Jong was ik nog, een jaar of acht, en ik was gek op opa.
De gedachten ebben langzaam weer weg en ik ga verder met waar ik mee bezig was.

Een uurtje of twee later: weer die datum. Opa… En dan de impuls om naar het kerkhof te gaan. ‘Doe niet zo gek’ bemoeit mijn hoofd zich er mee, ‘hij is al weet ik het hoe lang geleden overleden’.

Ik besluit wat te eten, iets waar mijn maag het absoluut niet mee eens is. De drang in mijn lijf ook niet: ik móet naar het kerkhof. Terwijl ik de achterdeur op slot doe vraag ik me af waar dat kerkhof eigenlijk is. Bij de kerk lijkt me, zover is duidelijk, maar verder zou ik het niet weten. Ik ben zo iemand die voor de vijfde keer ergens komt en denkt dat het voor het eerst is dus mijn interne navigatie is verre van betrouwbaar. ‘Waarheen?’ vraagt TomTom. ‘Beatrixstraat 3, Zwaag’ antwoord ik; het voormalige adres van mijn opa en oma. Als ik daar ben zie ik vast wel ergens een kerktoren.

De weg naar Zwaag lijkt veel langer te duren dan de 20 minuten die de TomTom aangeeft. De drang wordt steeds sterker. Tranen prikken achter mijn ogen. Opa…

Wat weet ik eigenlijk nog van hem? Heel weinig. Ik zat bij hem op schoot en mocht een trekje van zijn sigaar. Jottem! Een enorme hoestbui was het gevolg en mijn opa barstte van het lachen. Opa…

Opa had twee kromme vingers: zijn ring- en middelvinger als ik het goed heb. Van zijn rechterhand volgens mij.
En wat ik verder weet is dat hij ziek was en de volwassenen het beter vonden dat ik hem niet meer zag. Nieuwsgierig als ik was keek ik toch om het hoekje van de slaapkamer; ik wou opa zien. Ik schrok. Opa was sterk vermagerd en kreeg te drinken uit een beker met drinktuit. Dat is toch alleen voor kinderen? Mijn kinderbrein snapte er niks van.

Ach opa, wat zou ik graag nog even met u willen praten. Wat verdrietig dat u zoveel pijn had aan het einde van uw leven. Sorry dat ik zo van u schrok toen ik u zag op één van uw laatste dagen. Ik had u graag zoveel beter leren kennen opa. Hoe zou het zijn als u er nu nog was? Zou u iets begrijpen van het werk wat ik doe of zou u net als mijn buurvrouw niet voor kunnen stellen dat mensen nieuwsgierig zijn naar wat nou maakt dat ze doen wat ze doen en zichzelf beter willen leren kennen? Zou u nog steeds sigaren roken?

Het verkeer schiet niet op. Wegwerkzaamheden dwingen me tot vertraging. Dat komt goed uit want door de tranen die inmiddels over mijn wangen stromen is het zicht er niet beter op geworden.

Wat weet ik verder nog? Dat opa nooit een horloge droeg en dat de kerkklok een signaal was voor een koppie of etenstijd. Maar dat weet ik eigenlijk alleen maar van horen zeggen. Alhoewel, hij hielp vaak – in ieder geval in mijn beleving – bij ons thuis en er staat me vaag nog iets van bij dat mijn moeder wel eens mopperde dat opa weer eens te laat was voor het eten en dat hij ‘de kerkklok zeker weer niet gehoord had’.

Als ik met verhoogde hartslag op de Dorpsstraat van Zwaag rijd komt verrassend snel de afslag naar de Beatrixstraat. Vlug kijk ik nog even naar links: het huis van opa en oma Buis staat er nog, weliswaar compleet uitgebouwd maar volgens mij is het ‘m. Het huis van opa en oma Entius staat er ook nog; dezelfde gele stenen als ik me herinner. Goh, dat mijn opa’s en oma’s buren waren wist ik natuurlijk wel, maar in mijn herinnering was de afstand veel groter.

Goed, door naar de kerk. Ik word ongedurig.

Ik rijd stapvoets door en verhip; ik zie een punt van een kerk. Weer die drang. Haast. Ik geef gas. Met meer vaart dan nodig is rijd ik het parkeerterrein op en plof mijn auto neer op de eerste de beste plek die ik zie.

Op een drafje snelwandel ik over het kerkhof (mag dat eigenlijk wel?) terwijl de tranen opnieuw over mijn wangen rollen. Opa… Gek genoeg weet ik precies hoe ik moet lopen. Ik loop door, en opeens kijk ik om naar een steen: opa en oma Buis. Ik kom zo opa en oma, ik moet eerst… Ja, daar is het.

Een vloedgolf van tranen stroomt over mijn wangen als ik voor het graf kniel. Ik ben ontroostbaar. Mijn hand wrijft over de stroeve steen terwijl ik het uitschreeuw van intens verdriet en de tranen onophoudelijk stromen. De kerkklok slaat. Ik glimlach tussen de tranen door. Opa…

Als het weer een beetje gaat merk ik dat mijn hand slaapt van het continue wrijven over de steen, dat mijn neus verstopt zit en dat het grind pijnlijk prikt in mijn blote knieën. Ik ga in kleermakerszit zitten en kijk eens goed naar de steen. Overleden in 1980; ik was toen bijna tien. Wat gek dat ik zo weinig weet van opa. Sorry trouwens oma dat ik u oversla. Geldt ook voor u ome Jaap en ome Theo.

Ik kijk weer naar de steen en buig mijn hoofd; dank u wel opa en oma dat u zo’n lieve vader voor me op de wereld hebt gezet. U zou hem moeten zien; het is een prachtige vent. Dank u wel voor al het goede wat ik van u heb meegekregen. Het goede neem ik mee, het andere laat ik achter.

De klok slaat opnieuw en ik glimlach weer even. Tussen de viooltjes die in vele kleuren om het verrassend goed verzorgde graf staan haal ik her en der wat kleine vuiltjes weg. Vuiltjes…, gek, ik zeg altijd onkruid.

Ik kijk wat meer om me heen en zie dat het graf van mijn andere opa en oma pal achter dit graf ligt. Nog steeds buren. Ben zo terug opa.

Ik hurk voor het graf van mijn andere opa en oma en buig mijn hoofd. Dank u wel lieve opa en oma dat u me zo’n lieve moeder hebt gegeven. Ze is een lieverd. Jammer dat haar geheugen afneemt maar daardoor praat ze wel vaker over jullie. En gelukkig is ze er nog! Dag opa en oma.

Ik loop weer terug naar het andere graf en staar nog een tijdje naar de steen.
Dag opa, dag oma.
Opa? Loopt u af en toe een stukje met me mee?

Mei 2016

‘In een groot deel van Scandinavië is staand werken verplicht en gaat het bureau elk half uur automatisch omhoog en omlaag; van zit- naar stabureau en andersom’ lees ik een jaar of drie geleden. Het artikel meldt dat zitten bijzonder slecht is voor je gezondheid (40 % van de zittende mens sterft vroegtijdig) en dat staand werken veel beter is.

Omdat het niet alleen goed klinkt maar ook goed voelt, besluit ik direct in ieder geval mijn mails staand te behandelen. De dag start: ik zet mijn laptop op het aanrecht, behandel mijn mails en doe mijn werk verder net als anders; aan de keukentafel.

Tot ik er op een gegeven moment achter kom dat ik helemaal niet meer aan de keukentafel zit maar alles staand doe aan het aanrecht. En dat bevalt uitstekend – ik heb immers helemaal niet in de gaten dat ik niet meer ben gaan zitten – maar het is niet altijd even praktisch want het aanrecht heeft ook andere doeleinden.

Tijd voor verandering; ik heb per slot van rekening boven een kamer leeg staan. Ik heb daar in die kamer eerder gewerkt en heb dat minder dan een week volgehouden omdat er te weinig daglicht binnenkwam en ik geen leuk uitzicht had dus dat moet anders: ik laat een dakraam plaatsen, de grootste die ik kan vinden.

Eenmaal geplaatst kom ik er achter dat ik een misrekening heb gemaakt: ik kan weliswaar boven het ‘knieschot’ – dat tot mijn hals komt – uitkijken (daar kwam in gedachten mijn raam) maar doordat het dak schuin is, start het glas een stuk hoger dan ik me had voorgesteld. Ik had met het uitmeten ook even geen rekening gehouden dat het raam niet alleen raam is maar ook een omlijsting heeft. Ik zie dus geen snars van mijn mooie uitzicht. Oeps!

Niet alleen het daglicht is super waardevol voor mij, even naar buiten kijken geeft een rust- en oplaadmomentje (en blijkt bovendien yoga voor de ogen te zijn kom ik later achter http://volzicht.nl/) .

Door dat dakraam naar buiten kijken zal ik! Denken in mogelijkheden dus.

Ik leg  twee klossen hout op de grond met daarop een 1600 ml pot. Dat keer vier en daar zet ik mijn oude tuintafel op.  Ziezo, de tafel staat omhoog. Nu ik nog. Ik sleep een boxspring uit mijn slaapkamer en ga daar op staan. Ik kan naar buiten kijken! De laptop op tafel is echter veel te laag en dus, even tijdelijk, zet ik de laptop op twee pakken papier. Al werkende blijkt dat niet hoog genoeg te zijn en zodoende komen er ook nog twee dozen toner onder. Hoe bedoel je dat wat je doet wordt aangestuurd door dat wat waardevol voor je is!

Zo’n driekwart jaar later blijkt mijn nieuwe werkplek een groot succes (behalve wanneer mijn laptop zakt omdat ik papier nodig heb, haha).

Niet alleen is mijn werk nu weg uit de keuken maar ook mijn aanrecht is ruim. Tijd om de gammele tuintafel door een werkblad te vervangen; op maximale hoogte voor maximaal uitzicht en dus sta ik zelf nog hoger: nog meer uitzicht!! Links zie ik de schapen en de lammetjes en als ik rechts kijk de koeien. Geweldig!

De nu nog spaarzame keren dat ik dit jaar buiten aan het werk was deed de oude tuintafel weer dienst. Klaptafeltje erop, laptop er op en werken maar. Geen gezicht maar het staat goed!

April 2016

‘Gevaarlijke berm’ lees ik. Ik snap wel dat ‘Pas op dat u niet de berm inrijdt want u zou in de slip kunnen raken wat vervelende situaties kan veroorzaken’ een beetje te veel van het goede is maar ‘Gevaarlijke berm’ is toch een bijzondere term. Is de berm zelf gevaarlijk dan?

Komen er opeens een paar armen uit om je te grijpen? Gaat er als je even niet oplet een luik open en stort je vele kilometers naar beneden?

Taal is een interessant iets. Welke bewoordingen gebruiken we? En dienen die het doel? Voorheen, wanneer iemand op iemand van hetzelfde geslacht viel, werd er gezegd: ‘Die is van de verkeerde kant.’ Dan was het geen ‘hij’ of ‘zij’ maar ‘die’. En nog van de verkeerde kant ook. Verkeerd; er zat dus een oordeel op. En wat als iemand van beide seksen hield? Dubbel verkeerd? Of was het dan juist goed? Iets met min plus min is plus?

Of: ‘zij hebben een ongelukkig kindje’ om een kind met een geestelijke of lichamelijke belemmering te omschrijven. Bizar om daar een label aan te hangen dat dat kindje ‘dus ongelukkig is’. Gelukkig hoor ik die term niet of nauwelijks meer. Dat is maar goed ook want mijn neefje met het Syndroom van Down kan je beter omschrijven als een ventje met het syndroom van Up want hij is altijd blij. Maar goed, de Britse arts die er over publiceerde heette nou eenmaal Down, kon hij ook niets aan doen.

Jesse, zo heet mijn neefje, is overigens een enorm blij kereltje. En is nog goed in het denken in mogelijkheden ook.

Zo had ie even geleden een voetbalwedstrijd en mocht ie een penalty nemen. De scheidsrechter legde de bal op de stip, maar in plaats van achter de bal te gaan staan liep Jesse naar de keeper en duwde ‘m aan de kant. Sterk staaltje out of the box denken waar menigeen nog wat van kan leren!

Onkruid is ook zo’n woord. Om iets wat moeder natuur voortbrengt een naam te geven die met ‘on’ begint is op zich al interessant, maar ook op het woord onkruid zit een oordeel. Is dus blijkbaar niet goed. Hoezo niet?

Vroeger werden jonge paardenbloemen, gebleekt door een laag zand, aangeboden op de markt als molsla. En was zevenblad wilde spinazie. Dat is het nog overigens maar reken maar dat beide gewassen om de oren worden geslagen met het on-woord. Terwijl ze juist zo super gezond zijn. Wie zal de term bedacht hebben? De ‘onkruid’-bestrijdingsmiddelenfabrikant? Of de leverancier van tuingereedschap misschien?

Ook zo’n taalwijziging: Waar voorheen aan de kassa werd gevraagd ‘Wilt u een tasje?’ is dat, ogenschijnlijk opeens, veranderd in ‘Had u er een tasje omheen gewild?’

Dus je spullen gaan nu niet in het tasje maar het tasje gaat om de spullen heen. Bovendien wordt er verleden tijd gebruikt. Zal je zien dat je straks met een pot pindakaas bij de kassa staat en ze je vragen of je er een broodje onder had gewild…

November 2015

‘Nee!, nee! en nog eens nee! Geen denken aan. Komt niets van in. Ab-so-luut niet!’ De vakantieganger in mij houdt voet bij stuk: 3 weken vakantie en geen dag minder.

‘2 weken is meer dan genoeg’ gaat Ondernemer er tegenin. ‘Er ligt bovendien genoeg werk te wachten. Dat wordt anders na de vakantie alleen maar meer.’ ‘Ik peins er niet over. Je hebt de vorige vakantie al helemaal in beslag genomen, dat laat ik niet nog eens gebeuren. Nee! En ik wil je niet meer horen. 24 augustus ben je de eerste. En nu wegwezen!’ Vakantieganger schakelt voicemail en afwezigheidsassistent in, verschuift de apps van Facebook, LinkedIn enz. naar de laatste pagina’s en dat is dat: VAKANTIE!

‘Er moet nog veel gebeuren’ begint Huiseigenaar als Vakantieganger in de nog heen en weer wiegende hangmat ligt.

‘Het houtwerk moet nodig worden schoongemaakt, dakgoten leeggehaald, tuin gesnoeid, keukenkastjes schoongemaakt, garage opgeruimd… We willen nog een dakraam dus ook dat moet geregeld worden…’ ’Spullen die weggaan moeten naar Rataplan, de glasbak, de plasticbak, chemisch afval en het grof vuil worden gebracht’ bemoeit Milieuliefhebber zich er mee. ‘Volgend weekend begint de  competitie weer en we beginnen tegen AZ!’ schreeuwt Voetballiefhebber vol enthousiasme. ‘En nu er weer tijd is wil ik eindelijk weer eens met vrienden en vriendinnen afspreken want Ondernemer heeft daar zo’n beetje alle tijd van weggesnoept’ klaagt Vriendin. ‘En ík wil naar pap en mam, vakantie of geen vakantie’ mengt Dochter zich in de discussie.

Vakantieganger zet de denkbeeldige regelknop van de stemmen zachter en geniet in de tot stilstand gekomen hangmat. Vakantie! D R I E weken!

Het start met een super gezellig etentje, gevolgd door zonovergoten Popweekend in Schagen. De eerste week wint de Huiseigenaar het van de Vakantieganger en ben ik in en om het huis bezig. Terwijl ik de dakgoten schoonmaak besef ik me dat ik doe wat ik altijd doe: werk vóór ontspanning. Daarom schoten de vorige vakantie en het contact met vrienden en vriendinnen er de laatste tijd bij in. De opmerking van een vriend ‘ik zou komende week weggaan in plaats van volgende week, nu heb je mooi weer’ vervormde ik dusdanig dat dat mooie weer juist goed was om het houtwerk en zo schoon te maken. En dus sta ik op de ladder. Dat weekend is er een jaarlijks terugkerend dorpsevenement waar ik altijd alles voor aan de kant zet (dat dan weer wel) en gaat ook de voetbalcompetitie van start met als resultaat dat mijn club bovenaan staat.

Week twee start stralend zonnig en dat komt goed uit want dan wordt het op Marktplaats gescoorde dakraam geplaatst. En daar heb je ook mooi weer bij nodig houdt Huiseigenaar Vakantieganger voor.

‘Jij kamperen?’ vraagt een vriend verbaasd terwijl we gezellig op een verjaardag staan. ‘Ja, het verbaast me zelf eigenlijk ook maar ik wil er gewoon even uit en dan kom je vanuit low budget oogpunt gezien al snel uit op kamperen. Bovendien is het een mooie stretch.’ ‘Heb je wel gecheckt of je tent waterdicht is?’ ‘Weet je wel hoe je ‘m op moet zetten?’ ‘Heb je wel gekeken of ie compleet is?’ Dat heb ik allemaal niet en ga ik ook niet doen. Ik vertrouw erop dat het goed komt. Op de Natuurcamping (groen, klein, ruim, duurzaam en milieuvriendelijk) in Leerdam zet ik mijn tent op. Zo gepiept.

Dan zeul ik de camping over met mijn matras (echt waar), dekbed en kussen, leg oordoppen en ooglapje klaar (alles voor een goede nachtrust) en even later zit ik voor de tent.

Het getetter van Huiseigenaar is in geen velden of wegen te bekennen en Ondernemer is al anderhalve week opvallend stil. Heerlijk. De laatste nacht regent en onweert het flink en word ik af en toe wakker van een donderklap waar zelfs de beste oordoppen niet tegen bestand zijn. Tot mijn eigen verrassing val ik weer redelijk snel in slaap. Tot ik opnieuw wakker word.

Komt het door het beestje wat over me heen kruipt of door de druppels die op me vallen? Drúppels?

Dikke druppels spatten op mijn gezicht, mijn dekbed is nat en hetzelfde geldt voor mijn kussen. Lekkage… ‘Lekkáge? schrikt Huiseigenaar op maar als ze zich beseft dat het om de tent gaat, kalmeert ze. Ik check buienradar en zie een groot rood gebied boven Leerdam. Zo te zien is de pret nog maar net begonnen. Hoe laat is het eigenlijk? 12.53 uur. Nog lang geen ochtend dus… Buiten in de stromende regen besef ik me dat ik weinig meer kan doen dan checken of de ‘raampjes’ dicht zijn en duik ik snel de tent weer in. Daar is het droger dan buiten tenslotte. Ik overweeg mijn opties, schuif dan mijn matras iets opzij om zo veel mogelijk buiten ‘spatbereik’ te zijn en besluit dat er weinig anders opzit dan mijn dekbed over mijn hoofd te trekken en weer te gaan slapen.

De volgende dag span ik een touwtje tussen een boom en mijn auto en hang ik mijn dekbed te drogen. Als na een half uur het touwtje het begeeft ruim ik de boel op.

Als terug in zonnig Hensbroek alles staat en hangt te drogen verwonder ik mezelf over de manier waarop ik met afgelopen nacht ben omgegaan. Vóór mijn persoonlijke groei en ontwikkeling-periode was ik gaan mopperen en klagen, had ik mezelf verweten dat ik mijn tent niet had gecheckt, dat ik vertrok terwijl het weer wat minder werd, was ik zo op mezelf gaan mopperen dat ik niet meer aan slapen toe was gekomen en was ik voor eens en voor altijd klaar geweest met kamperen.

En nu? Ik ga volgend jaar weer, maar dan gewoon met een betere tent. Lang leve investeren in jezelf en het profijt daarvan!

En ik heb weer een paar mooie voorbeelden die ik kan gebruiken bij de NLP Inspiratieavond van 31 augustus aanstaande, denkt Ondernemer verheugd. Het weekend erop wandel ik met een vriendin door Friesland en in de laatste week komen zowel Huiseigenaar, Milieuliefhebber, Vriendin, Dochter en weet ik het wie allemaal aan bod en als klap op de vuurpijl staat Vakantieganger zaterdag geheel onverwachts op de punt van een motorkruiser bij Sail mee te dansen met de varende fanfare. Geweldig! Ondernemer is drie weken lang nagenoeg geheel uit beeld gebleven. Missie geslaagd.

En toch is de stiekemerd de laatste die lacht: Dit blog is geschreven op zondag, vóór aanvang van de werkweek. Weliswaar buiten in de tuin in het stralende zonnetje, maar toch…

Augustus 2015