Strohalm

Alle cellen in mijn lijf veren op als een bomvol stadion bij het scoren van een weergaloze goal. Dit moet ik mijn vader vertellen!

Omdat bellen niet altijd even soepel verloopt – het gehoor van mijn vader is het enige wat hapert want verder is het een topfitte tachtiger – en ik even niet in de gelegenheid ben langs te wippen stuur ik een mail.

‘Pap, gister sprak ik twee mensen die ieder zeggen dat dementie mogelijk teruggedrongen kan worden door het gebruik van colloidaal koper/zink in combinatie met chlorella. De theorie erachter is dat dementie vaak wordt veroorzaakt door aluminium. Vroeger waren o.a. veel pannen van aluminium en in veel ‘schoonheidsproducten’ zit het ook. Als de hersenen te weinig koper/zink binnen krijgen, gaan ze op zoek naar een ander mineraal en houden aluminium vast wat de hersenuiteinden beschadigt.
De eerder genoemde mensen zeggen dat het gebruik van chlorella het aluminium afvoert en als dan de koper/zink weer wordt toegevoegd dat herstel – afhankelijk van de mate van dementie – (deels) mogelijk is.

In mijn beleving is het zeker een kans waard; niet geschoten is immers altijd mis. Het kan samen gebruikt worden met de medicijnen die mam gebruikt.
Ik kan het voor je bestellen. Zal ik dat doen? Dan kan ik het maandag meteen meenemen.’

Ik heb het al bijna besteld maar wacht toch nog maar even af, zij het met enorm veel ongeduld.

Vrij snel ontvang ik een reactie van mijn vader. ‘Dag Assie, ik zal het voorleggen aan de deskundige.’ Mijn hoop vloeit al wat weg want ik weet dat we wat gezondheid betreft beiden iets anders verstaan onder ‘deskundige’.

De volgende dag zit er een mail van de deskundige in mijn mailbox. Ze zal het opnemen met de Specialist Ouderengeneeskunde, schrijft ze. In haar volgende mail heeft ze het over ‘de verwoestende effecten van dementie’. Mijn maag krimpt ineen bij dit taalgebruik. Woorden als ‘verwoestend’ en ‘verschrikkelijk’ kunnen zo’n enorm negatief effect hebben. Ik lees verder. Ze heeft het over het spekken van portemonnees, valse hoop, tests op muizen die absoluut een goed resultaat hadden maar dat dat voor een enkele muis niet gold…

De rest van de tekst lees ik al niet meer. Woest ben ik. Kwaad. Ik rij erheen! denk ik boos. Zo is het niet!!

Ik vind dat ze het verplicht zijn aan alle mensen die steeds vaker dezelfde vragen stellen om dit tot op de bodem uit te zoeken! Én aan hun familie! Ze zijn gewoon te beroerd om het verder uit te zoeken! Ze dekken zich in! Wiens portemonnee wordt er nou eigenlijk…?!? Ze… Ze… Ze…

Als ik en stap achteruit doe besef ik dat het niet om ‘Ze’ gaat. Het is mijn eigen onmacht die me boos maakt. Het is de pijn van het achteruitgaan van mijn moeder en de onmacht er niets aan te kunnen doen. ‘Zij’ boren mijn hoop de grond in, zo voelt het. Maar dat is natuurlijk niet zo. Het is alleen veel makkelijker om een ander de schuld te geven. Maar ik kan het antwoord van mijn vader nu wel raden.

Tegen beter weten in vraag ik mijn vader naar zijn gedachtegang over het gebruik van chlorella en colloïdaal koper/zink. ‘Nee hoor, we gaan door op het ingeslagen pad.’ Ik ben stil. Mijn maag zuigt even vacuüm. Het verrast me niet maar toch had ik anders gehoopt. ‘Ik vind het jammer pap, maar ik snap ook dat je er zo over denkt.’

De volgende dag ben ik nog steeds boos. Zo lijkt het. Maar in werkelijkheid ben ik verdrietig. Verdrietig om het feit dat ik mijn moeder niet kan helpen.

Van iemand met een luisterend oor krijg ik de suggestie om buiten mijn vader om de middelen aan mijn moeder te geven. Ik peins er niet over. Ik ga niet aan mijn vader voorbij. De situatie is zoals ie is en dat zal ik moeten accepteren.
Ik stuur een mail naar de deskundige waarin ik haar bedank voor de moeite – ik moet het er uit persen, eerlijk is eerlijk – en ik schrijf dat ik hoop dat er mogelijk een zaadje is geplant voor een andere kijk. Ook de specialist bedank ik. Beiden hebben naar beste kunnen en weten gehandeld.

Ik word me er van bewust dat ik het mijn vader een tikkeltje kwalijk neem dat hij niet gewoon ‘bestel maar meid, zo snel mogelijk’ heeft gezegd. Want dan waren we een weg ingeslagen die mij het beste gevoel had gegeven. Maar het gaat niet om wat voor mij het beste voelt, het gaat er om wat voor mijn moeder het beste is.

In gedachten bedank ik mijn vader. Dank je wel pap. Dank je wel dat zo veel van mam houdt dat je haar alleen die middelen geeft waar je zelf achter staat.

Januari 2016

PS
Nadat ik bij mijn vader heb gecheckt of het wat hem betreft oké is dat ik dit BLOG publiceer (hij wordt immers meerdere keren genoemd), krijg ik twee reacties: ‘Plaats maar’ en ‘Als jij zo overtuigd bent van de positieve werking laten we het dan maar doen’.