Ik onthou van jou

astridentius.nl ik onthou van jou training en coaching

Op verzoek van diverse cursisten deze keer geen tips maar weer iets persoonlijks.

 

‘Hé mam’, zeg ik als ik de keuken binnenstap. Het duurt even voordat ze opkijkt. Alsof ze mij met vertraging registreert.

Ze kijkt me aan, haar ogen ietwat troebel. Ze lacht. Is dat ook met vertraging of lijkt dat maar zo? ‘Hé lieverd, ben je daar weer?’ Ze spreidt haar armen en we pakken elkaar vast. ‘Wat een rijkdom toch hè, zo’n meid.’, zegt ze terwijl we elkaar nog steeds vasthouden. ‘Hoe komen we daar aan?’ ‘Hebben jullie zelf voor gezorgd mam.’

Zo gaat het elke week opnieuw.

Ik ga aan tafel zitten. De slaboontjes zijn al klaar. De aardappels staan nog niet op.

‘Geen vlees mam?’

‘Jij eet geen vlees toch?’ Dat weet ze dan weer wel.

‘Ik niet nee mam, maar jullie toch wel? Heb je geen vlees?’

Verwarring alom. Ze probeert zich iets te herinneren maar weet al niet meer wat.

‘Heb ik zout op de piepers gedaan?’ zegt ze terwijl ze kijkt naar de pan alsof die uit het niets in haar handen is beland.

‘Weet ik niet mam, maar dat proeven we straks vanzelf wel toch? En anders doen we het er alsnog over.’

Ze zet de pan op het vuur. Ze draait zich om en kijkt naar me.

‘Word je dikker?’ zegt ze terwijl ze met haar vinger herhaaldelijk in mijn buik prikt. Het tactische lijkt met het geheugen mee af te nemen.

‘Ja mam, dat klopt.’ Liegen is niet mijn ding.

‘Hoe komt dat?’

Omdat ik het niet makkelijk vind je zo te zien mam, omdat ik er af en toe flink van baal dat ik geen partner heb en ik die leegtes op een verkeerde manier aan het vullen ben. Ik wil dit tegen haar zeggen maar dat hoeft niet meer want mijn moeder vraagt zich af of er vlees is.

‘Ik denk het niet mam.’ We horen de auto het pad opkomen.

‘Daar is pap, ik zal even vragen of hij tartaartjes wil halen.´

‘Goed mam.’

Even later komt mijn vader binnen. We geven elkaar een hele dikke knuffel.

‘Waar is mam?’

‘Waar is mam? Die zou jou vragen of je tartaartjes wilde gaan halen.’

‘O?’

Mijn moeder komt de keuken weer binnen en gaat aan tafel zitten. Ze heeft geen idee meer dat ze mijn vader wat wilde vragen.

Het deksel van de pan op het vuur klettert van de stoom eronder maar mijn moeder lijkt het niet te registeren. Ik zet het vuur lager. Mijn vader kijkt naar de pan op tafel en kijkt dan naar de pan op het vuur. Even kruisen onze blikken. We zeggen er niets over. Als mijn vader voor smeltjus heeft gezorgd eten we warme aardappels met lauwe slaboontjes. Het smaakt prima, liefde doet de temperatuur van het eten verbleken.

Een paar dagen later kijk ik bij mijn ouders een voetbalwedstrijd. Het gaat verrassend goed en bij elk doelpunt in het juiste doel juichen we alsof we ´m zelf scoren.

‘Wat een wedstrijd hè mam?’ zeg ik als ie af is.

‘O, eh… ik was er niet helemaal bij zeker.’

 

Als ik wegga geef ik haar weer een knuffel. Heel even lijkt ze te twijfelen of ik nou net binnenkom of wegga. Ik ben blij met de knuffel. Nog een dikke knuffel voor mijn vader en ik stap in de auto. Mijn ouders staan in de deuropening.

‘Mooi kleurtje Astrid. Heel leuk autootje. Rijdt ie goed?’ vraagt mijn moeder.

Ook dit is zo’n beetje wekelijks ritueel.

Een paar dagen later. De cursisten zijn de deur uit. Eerder heb ik een usb-stick gekregen met muziek erop.
‘Er staat een nummer op, daarbij moet ik steeds aan jou en je moeder denken: Ik onthou van jou van Claudia de Breij. Hier alsjeblieft, luister er maar eens naar.’

Ik stel het nog een beetje uit, omdat ik verwacht dat het me zal raken. Als ik ‘m op zet, gaat ie dwars door mijn hart. Gevoelig gezongen, mooie tekst. Ik besef me steeds meer dat mijn moeder achteruit gaat. Bijna twee uur lang staat dit nummer op repeat.
Gelukkig hebben de cursisten nog wat tissues voor me overgehouden.

Mei 2017

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je ervan vindt! 🙂

Wil je een e-mail ontvangen wanneer een nieuwe BLOG wordt geplaatst?

34 antwoorden
  1. Nelleke zegt:

    Prachtig, en zo herkenbaar! Beetje bij beetje verlies je iemand van wie je zoveel houdt. En dat is zo verdrietig. Dank je wel voor je openheid.

    Beantwoorden
  2. Ineke zegt:

    Ach Astrid, wat prachtig en verdrietig tegelijk…. Ik voel de tranen prikken! Ik wens je nog veel mooie doelpunten, lauwe slaboontjes en appeltaart mét suiker toe (dat vond ik ook zo liefdevol hoe je dat toen ooit vertelde)
    En blijf vooral knuffelen…… ?

    Beantwoorden
  3. Karin Hulsebosch zegt:

    Dank je wel Astrid, zo herkenbaar ik ben enorm geraakt! Wat een prachtige tekst zit met tranen achter de computer.
    Zie je morgen weer.

    Beantwoorden
  4. Angelique zegt:

    Wat fijn (understatement) dat je zo’n liefdevolle band met je moeder hebt..En wat kun jij mooi uit je hart schrijven. XX

    Beantwoorden
  5. Riny zegt:

    Hoi Astrid
    Wat een prachtige warme blog van jou en je ouders en wat ga je belevingsgericht om met je moeder. Petje af voor jou.

    Beantwoorden
    • Astrid Entius zegt:

      Dank je wel Karin. Mijn boek? Ergens in mijn achterhoofd speelt er wel wat. Geen idee of en wanneer dat er uitkomt :-).

      Beantwoorden

Het zou heel gaaf zijn als je je reactie achterlaat.

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *