‘Ik heb kaarten voor Claudia de Breij in Haarlem, ga je mee?’
‘Ja, leuk!’
‘Het zijn wel de laatste twee plaatsen hoor, en we zitten niet bij elkaar…’
‘Geeft niet, zoeken we elkaar in de pauze wel weer op.’
Mooie railing…
Balkon 1, rij 6, stoel 20, staat er op mijn kaartje. Ik zoek mijn plekje op en ga zitten. ‘Nou, wat een slechte plek hé?’, zegt mijn buurvrouw terwijl ik naar de railingen staar die voor mij op precies ooghoogte mijn zicht belemmeren. ‘Er zijn betere inderdaad maar Claudia zal wel over het podium heen en weer hobbelen zodat we haar allemaal kunnen zien toch?’ ‘Die mensen daar hebben een veel betere plek…’, zegt ze terwijl ze een knik geeft naar die mensen daar rechts. ‘Ach, we zien wel’, zeg ik.
Is ze er al?
Dan horen we Claudia zingen. Maar zien niks. ‘Is ze er al?’, vraag ik half melig. ‘Ik weet het niet’, zegt mijn buurvrouw geïrriteerd. ‘Zo, te horen wel’, zeg ik. Mijn verwachting dat Claudia over het podium zal hobbelen, blijkt niet helemaal te kloppen. Ze blijft redelijk één plek staan en als ze achter de piano plaatsneemt, zie ik helemaal niks meer.
Mijn aandacht verslapt
Ik kan haar niet zien. Ik hoor haar weliswaar wel maar ik merk dat ik om me heen begin te kijken. Daar rechts, op hetzelfde balkon maar dan vooraan, zijn nog 2 plaatsen vrij. Ik ga staan om te kijken of ik die kant op kan. Mijn buurvrouw volgt mijn blik. Maar om daar te komen moet bijna een volledige rij mensen op staan. Ik besluit tot de pauze te wachten. Ik kijk naar de deuren. Bij de op een na laatste deur ga ik straks naar binnen, doorlopen tot het eind en dan zijn het de 2 stoelen voor de laatste stoelen. Mijn theatermaatje kan mooi mee.
Pauze
Ik snel naar mijn theatermaatje, leg uit dat ik niet echt een hele geweldige plek heb én dat ik 2 lege stoelen heb gespot. Rechts van het podium. Met een super zicht op de linkerkant! Zullen we? Zonder TomTom vind ik in één keer de betreffende stoelen. We gaan zitten. ‘Hoi, wij zijn de nieuwe buren’, zeg ik tegen de vraagtekens boven het hoofd van de mensen die aan weerszijden van ons plaatsnemen. ‘Tenminste, het klopt toch dat deze stoelen leeg waren?’ Het blijkt inderdaad te kloppen. We installeren onszelf en gaan er eens goed voor zitten. Ik probeer dwars door het doek heen te kijken en maak een voorstelling van hoe goed ik het straks kan zien. Top! Goed gedaan Assie!?
Dan gaat het doek open…
En…, zit Claudia aan de andere kant! ? Wat een giller! Ze heeft de eerste grap nog niet gemaakt of ik heb nu al lol. Ik lach om mijn eigen stommiteit. De afgelopen 14 jaar, sinds ik weet dat we generaliseren, roep ik dat tegen iedereen. We plakken eerdere ervaringen op nieuwe ervaringen en gaan er vanuit dat die nieuwe ervaringen ook zo gaan verlopen. Dit is maar weer een bevestiging dat we dat zo doen.
Voorheen was ik flink pissig geweest
Dan had ik mezelf van alles en nog wat verweten. Maar niet voor ik het theater in gedachten had uitgekafferd. “Omdat ze zo nodig ook van de slechte plaatsen moeten profiteren”. Nu kijk ik er anders naar.
Wie heeft ‘ja’ gezegd op de uitnodiging? Ik.
Wist ik dat het de laatste kaarten waren en waarschijnlijk (generaliserend) niet de beste plaatsen? Ja.
Heb ik ondanks dat ik dat wist ja gezegd op de uitnodiging? Ja!
Dus wie is er verantwoordelijk voor deze keuze? Ik!
Hoe ga jij met zoiets om? Word je boos? Geïrriteerd? Laat je je avond er door verpesten? Lach je er om? Ik lees het graag hieronder bij ‘Plaats een reactie’.
Hoe het uiteindelijk was? We hebben een geweldige avond gehad. En ondanks dat niet alleen wij maar Claudia ook was verplaatst was het zicht beter dan de eerdere plek.
Gratis tips
Wil je ook automatisch positief kunnen reageren? Merk je dat je je vaak laat beïnvloeden doordat dingen anders verlopen dan je had verwacht? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt! ?
Deel deze tips gerust!
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Huidige gedrag beste keus
/0 Reacties/in Blog /door mirellaHoe reageer jij op iets onverwachts?
Weet jij al wat wél werkt en wat wél helpt? Veel wordt bepaald door de manier hoe jij ermee om gaat. Durf jij er vanuit te gaan dat alles wat iemand anders doet met een positieve intentie is? Meer hierover in dit filmpje van 3:24 minuten.
Waardevol als je – hieronder bij ‘ Plaats een reactie’ laat weten hoe jij reageert.
Gratis tips
Wil je ook positievere intenties uitzetten? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Deel deze tips gerust!
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Voorheen had ik me rot-geërgerd, nu lach ik er om
/6 Reacties/in Blog /door Astrid Entius‘Ik heb kaarten voor Claudia de Breij in Haarlem, ga je mee?’
‘Ja, leuk!’
‘Het zijn wel de laatste twee plaatsen hoor, en we zitten niet bij elkaar…’
‘Geeft niet, zoeken we elkaar in de pauze wel weer op.’
Mooie railing…
Balkon 1, rij 6, stoel 20, staat er op mijn kaartje. Ik zoek mijn plekje op en ga zitten. ‘Nou, wat een slechte plek hé?’, zegt mijn buurvrouw terwijl ik naar de railingen staar die voor mij op precies ooghoogte mijn zicht belemmeren. ‘Er zijn betere inderdaad maar Claudia zal wel over het podium heen en weer hobbelen zodat we haar allemaal kunnen zien toch?’ ‘Die mensen daar hebben een veel betere plek…’, zegt ze terwijl ze een knik geeft naar die mensen daar rechts. ‘Ach, we zien wel’, zeg ik.
Is ze er al?
Dan horen we Claudia zingen. Maar zien niks. ‘Is ze er al?’, vraag ik half melig. ‘Ik weet het niet’, zegt mijn buurvrouw geïrriteerd. ‘Zo, te horen wel’, zeg ik. Mijn verwachting dat Claudia over het podium zal hobbelen, blijkt niet helemaal te kloppen. Ze blijft redelijk één plek staan en als ze achter de piano plaatsneemt, zie ik helemaal niks meer.
Mijn aandacht verslapt
Ik kan haar niet zien. Ik hoor haar weliswaar wel maar ik merk dat ik om me heen begin te kijken. Daar rechts, op hetzelfde balkon maar dan vooraan, zijn nog 2 plaatsen vrij. Ik ga staan om te kijken of ik die kant op kan. Mijn buurvrouw volgt mijn blik. Maar om daar te komen moet bijna een volledige rij mensen op staan. Ik besluit tot de pauze te wachten. Ik kijk naar de deuren. Bij de op een na laatste deur ga ik straks naar binnen, doorlopen tot het eind en dan zijn het de 2 stoelen voor de laatste stoelen. Mijn theatermaatje kan mooi mee.
Pauze
Ik snel naar mijn theatermaatje, leg uit dat ik niet echt een hele geweldige plek heb én dat ik 2 lege stoelen heb gespot. Rechts van het podium. Met een super zicht op de linkerkant! Zullen we? Zonder TomTom vind ik in één keer de betreffende stoelen. We gaan zitten. ‘Hoi, wij zijn de nieuwe buren’, zeg ik tegen de vraagtekens boven het hoofd van de mensen die aan weerszijden van ons plaatsnemen. ‘Tenminste, het klopt toch dat deze stoelen leeg waren?’ Het blijkt inderdaad te kloppen. We installeren onszelf en gaan er eens goed voor zitten. Ik probeer dwars door het doek heen te kijken en maak een voorstelling van hoe goed ik het straks kan zien. Top! Goed gedaan Assie!?
Dan gaat het doek open…
En…, zit Claudia aan de andere kant! ? Wat een giller! Ze heeft de eerste grap nog niet gemaakt of ik heb nu al lol. Ik lach om mijn eigen stommiteit. De afgelopen 14 jaar, sinds ik weet dat we generaliseren, roep ik dat tegen iedereen. We plakken eerdere ervaringen op nieuwe ervaringen en gaan er vanuit dat die nieuwe ervaringen ook zo gaan verlopen. Dit is maar weer een bevestiging dat we dat zo doen.
Voorheen was ik flink pissig geweest
Dan had ik mezelf van alles en nog wat verweten. Maar niet voor ik het theater in gedachten had uitgekafferd. “Omdat ze zo nodig ook van de slechte plaatsen moeten profiteren”. Nu kijk ik er anders naar.
Wie heeft ‘ja’ gezegd op de uitnodiging? Ik.
Wist ik dat het de laatste kaarten waren en waarschijnlijk (generaliserend) niet de beste plaatsen? Ja.
Heb ik ondanks dat ik dat wist ja gezegd op de uitnodiging? Ja!
Dus wie is er verantwoordelijk voor deze keuze? Ik!
Hoe ga jij met zoiets om? Word je boos? Geïrriteerd? Laat je je avond er door verpesten? Lach je er om? Ik lees het graag hieronder bij ‘Plaats een reactie’.
Hoe het uiteindelijk was? We hebben een geweldige avond gehad. En ondanks dat niet alleen wij maar Claudia ook was verplaatst was het zicht beter dan de eerdere plek.
Gratis tips
Wil je ook automatisch positief kunnen reageren? Merk je dat je je vaak laat beïnvloeden doordat dingen anders verlopen dan je had verwacht? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt! ?
Deel deze tips gerust!
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Warme rimpelige handen verwarmen de mijne
/19 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusDeze keer geen tips maar een persoonlijk verhaal.
‘Hé kind’, zegt mijn moeder als ik binnenstap. ‘Daar hebben we onze allerliefste dochter. En de mooiste. En de stoutste.’
Ik glimlach. ‘Hé allerliefste, mooiste, en stoutste moeder’, zeg ik. We knuffelen elkaar zoals altijd. En nemen er de tijd voor. Ik vraag me af of ik degene ben die stopt of die het uitsmeert. We ronden de knuffel af met drie zoenen en een knuffeltje toe, zoals altijd.
Kind, wat heb je koude handen!
Mijn moeder is gaan zitten en ik leg mijn hand op haar been. ‘Kind, wat heb je koude handen! Je bent toch niet op de fiets?’, vraagt ze terwijl haar warme hand mijn hand streelt. Aait. Verwarmt. Ik kijk naar de gerimpelde handen, donkerblauwe, bijna paarse aderen, rimpels, vlekjes. Dunne vingers, net als ik, maar toch een slagje groter. ‘Heb je er nog een?’, vraagt ze, doelend op mijn andere hand. Ik leg ook deze hand er bij. Mijn moeders handen verwarmen. Aaien. Stellen gerust zonder dat er onrust is. Zoals alleen een moeder dat kan.
Opeens ben ik weer een jaar of acht
Dit vriendelijke, warme, moederlijke gebaar brengt mij in één klap terug in de tijd. Ik ben wezen schaatsen, of sneeuwballen gooien. Ik weet het niet precies meer. Maar ik had ijskoude handen. Zo koud, dat ik de deur niet open kreeg en al snikkend voor het raam stond.
Mijn natte kinderoogjes kijken wazig door het keukenraam. Mam staat met haar rug naar me toe bij het aanrecht. Tranen prikken achter mijn ogen.
‘Maaam’, roep ik sidderend van de kou. Geen reactie.
‘Maaaáááám!!’ Niks. Ik klop met mijn gevoelloze handen op het raam. Het raam reageert alsof het tapijt is; geen geluid.
‘Máááááááám!!! Weer tik ik op het raam. En roep opnieuw. Mijn moeder kijkt op. Ze kijkt verschrikt, loopt naar de bijkeuken en doet de deur voor me open.
‘Ach kind…, kom maar hoor. Lieverd toch…’ Ze laat me binnen en pakt mijn handen. Verwarmt ze. Streelt ze. Zoals alleen een moeder dat kan.
Hoe lang nog?
Weer terug in het heden kijk ik naar de inmiddels rimpelige handen. Versierd door een gouden trouwring en nog een andere ring waarvan ik de betekenis niet weet. Twee gouden armbandjes om de smalle polsen. Handen die mijn handen strelen, verwarmen. Ik kijk haar aan. ‘Je zit helemaal niet lekker’, zegt ze als ze me voorover gebogen ziet zitten. Ik zit tegenover haar. ‘Klopt’ zeg ik. Ik koester het moment. Een hoofdknik gebaart dat ik naast haar moet komen zitten. Ik gehoorzaam meteen. Weer die warme zachte handen die liefdevol over mijn handen strijken. Ik kijk naar haar. Haar gedachten zijn ergens anders. Ik zeg niks. Koester wederom het moment. Kijk naar haar handen. Terwijl ik me afvraag hoe vaak ik dit nog mee zal maken. Mee mag maken. Ik ben verwend dat mijn ouders er nog steeds zijn. Maar ik wil graag de uitzondering zijn van de persoon wiens ouders altijd blijven leven.
Warm bed
‘Kan je het een beetje warm krijgen in je bed kind?’, vraagt ze opeens. ‘Ja prima hoor mam.’ ‘Goed zo, want het is wel koud.’
Ze is even stil en zegt dan ‘Ik gun je zo dat je iemand in je leven hebt die je verwarmt. Dat komt vast nog.’ ‘Dat geloof ik ook mam’, zeg ik. Ik hoop zo dat ze dat nog mag meemaken.
Wil je reageren? Dat kan hieronder bij ‘Plaats een reactie’.
Ik ben ook benieuwd of je het leuk vindt zo nu en dan een persoonlijk verhaal te lezen of dat je meer waarde hecht aan de blogs met tips. Laat je het weten?
Waarom schaatser Bob de Vries zich onbegrepen voelde
/6 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusEerlijk is eerlijk, ik volg de Olympische Spelen niet. Ik hou meer van eredivisie voetbal. Maar ik ving een stukje van een interview met schaatser Bob de Vries op en daar zit iets interessants in.
Mijn vader volgt de Spelen overigens wel, zoals je op de foto van de vorige Olympische Spelen ziet. Op knietjes voor de tv ?.
Slechtste race ooit
Bob de Vries schaatste de 5 kilometer en dat ging niet best. Het was zijn slechtste race ooit zei ie. En dus was ie teleurgesteld. Logisch toch? Vrienden reageerden met: ‘Joh, je mag al lang blij zijn dat je met de Spelen mee mag doen.’ En dat is precies het stukje dat ik zo interessant vindt.
Zeggen dat ie blij mag zijn dat ie mee mag doen is hetzelfde als zeggen dat ie niet teleurgesteld mag zijn
Het is goed bedoeld, daar ga ik vanuit, laat ik dat voorop stellen. Bedoeld om hem op te beuren. En, hoe mooi zou het zijn als de ander even meeveert? Even meebeweegt in het gesprek? Even meegaat in zijn teleurstelling en er dan iets positiefs aan vast koppelt?
Bijvoorbeeld: ‘Zo zeg, wat kan ik me voorstellen dat je er de balen van hebt. Je laat je vrouw, je 3 kinderen en je bedrijf met je 50 koeien achter, hebt je suf getraind, hebt natuurlijk goeie hoop na je eerdere winst op Sven Kramer en dan schaats je met een teleurstellend resultaat. Ik begrijp wel dat je er flink de pee in hebt. Maar wel gaaf dat je mee mag doen aan de Spelen. Wat een belevenis.’
Voel je wat dat doet?
We willen allemaal gehoord worden, en dat gebeurde niet
De kans is groot dat de goedbedoelde reactie ”Joh, je mag al lang blij zijn dat je met de Spelen mee mag doen’ weerstand veroorzaakte bij Bob de Vries. Hij voelde zich niet gehoord. Niet erkend in zijn teleurstelling. Iemand mag toch teleurgesteld zijn? Wanneer je even meeveert door te laten weten dat je zijn teleurstelling begrijpt en er dan iets opbeurends achteraan zegt, is de kans veel groter dat het binnenkomt én dat het positief uitpakt en de ander zich lekkerder voelt. Want dat is de bedoeling toch?
Het meeveren is bedoeld om te zeggen: ik begrijp je, ik hoor wat je zegt, ik voel met je mee. Dan voelt iemand zich gehoord. En dat is wat we allemaal willen: gezien worden, gehoord worden en ergens bij horen.
Hoe reageer jij in zo’n situatie?
Veer je mee, zeg je direct iets opbeurends of doe je het anders? Ik lees het graag onderin bij ‘Plaats een reactie.’
Gratis tips
Wil je leren hoe je kan meeveren zodat je anderen het gevoel kan geven dat ze zich gehoord voelen? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt! ?
Deel deze tips gerust!
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
“Als je meer weet hoor ik het wel”
/10 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusMisschien ligt het aan mij maar ik heb steeds meer het idee dat iedereen het zo druk heeft, dat ze geen tijd hebben om ergens naar te informeren. Of misschien zelfs niet meer weten waar anderen mee mee bezig zijn.
Hou je me op de hoogte? Laat je het even weten?
Of ik vrienden en vriendinnen vertel over een huis wat ik heb bekeken, een training die ik ga volgen of een leuke vent die ik heb ontmoet, hun reactie eindigt steevast met ‘Hou je me op de hoogte?’ of ‘Als je meer weet, laat je het dan even weten?’ Was het niet zo dat ‘vroeger’ iemand belde en zei: ‘Goh, je bent toch gister bij dat huis wezen kijken? En? Is het wat?’
Hoe doe ik dat?
Ik vraag me af of ik me er ook schuldig aan maak. En kom tot de ontdekking dat ik mijn vriendinnen minder vaak spreek. De één heeft een jong gezin en een drukke baan plus een partner die onregelmatig werkt en heeft ook steeds minder tijd. We proberen een afspraak te plannen maar de eerstvolgende mogelijkheid is over een maand. En als die maand om is zijn de kids ziek of komt er iets anders tussen. We hebben nu over een maand weer een afspraak staan. Onder voorbehoud…
Met een ander wandel ik regelmatig maar dat gebeurt ook ietsje minder vaak dan voorheen want ze heeft net een nieuwe baan en dus druk, druk druk. En met weer een ander is de frequentie niet groot maar de kwaliteit zeer zeker hoog. En haar spreek ik gelukkig volgende week weer.
Hoe doe jij dat?
Merk je van jezelf dat je hetzelfde zegt: ‘Laat maar het maar weten als je meer weet?’ Merk jij dat dat anderen ook zo reageren als je iets vertelt wat nog een vervolg krijgt? Ik ben heel benieuwd wat jij hierin herkent. ‘Laat je dat hieronder even weten?’ ?
Ik werk voornamelijk… ?
Weer vraag ik mezelf af of ik ook zeg: ‘Laat maar weten’ als een vriend of vriendin iets leuks of spannends in het vooruitzicht heeft. Ik denk het eigenlijk niet. Maar…, waar ik wel achter kom is dat ik mijn werk vaak voor laat gaan. Ik heb een eigen bedrijf aan huis. Dus ik kan altijd hup, even aan het werk. Toen ik afgelopen zomer de planning voor 2018 maakte, wist ik één ding zeker: ik ga meer doordeweeks training geven en minder in het weekend. Ik loop te vaak verjaardagen en andere feestjes mis omdat ik werk in het weekend. Zo gezegd, zo gedaan. En toen kwam het verzoek voor het vervroegen van een training, en het vervroegen van nóg een training. En zit de eerstkomende NLP in een notendop 1-training zo snel vol dat ik er eentje extra in plan. Ik kijk en wanneer kan ik? In het weekend! En hup: ingepland. Ja lekker bezig Assie, dat schiet natuurlijk niet op. Als hoor ik de ondernemer in mij absoluut niet klagen. Die heeft het enorm naar haar zin en werkt graag, ook in het weekend.
Hoe is dat bij jou?
Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt!
Weggeven is leuk!
/1 Reactie/in Blog /door mirellaIk ga dit jaar eens flink uitpakken :-). Omdat mijn bedrijf in oktober 10 jaar bestaat en ik heb besloten het groots te vieren. Elke maand, van januari tot en met oktober geef ik cadeautjes weg. Totaal 10 leuke en waardevolle verrassingen.
Want iets weggeven is nog leuker dan iets te ontvangen
Nomineer iemand voor een cadeau
Als lezer van dit bericht kun jij de persoon nomineren die je één van mijn leuke cadeaus gunt. Wie in jouw familie, vrienden- of kennissenkring? Je collega of wellicht iemand uit de buurt? Wie verdient er een hart onder de riem?
Je hoeft zelf niets te kopen. Je hoeft alleen maar iemand iets te gunnen en te nomineren.
Nomineren gaat heel simpel:
1. Klik op de blauwe button hieronder
2. Vul het formulier in om iemand te nomineren
3. Klik op ‘verzenden’
Uiteraard mag je meerdere mensen nomineren!
Heb je geen mailadres van de persoon die je wilt nomineren? Ga dan naar mijn facebookpagina.
Tag jouw genomineerde in het facebookbericht ‘Weggeven is leuk’.
Zelf ook meedingen?
Wil jij zelf tot een van de gelukkige ontvangers behoren? Dat kan. Klik dan na je nominatie ook op de groene button en vul in wat jij zou wensen. Heb je je cadeau-suggestie al doorgegeven? Zorg dan dat je iemand nomineert om kans te maken op een cadeau.
Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt! ?
Heb je wel eens het idee dat je geen kant op kan?
/4 Reacties/in Blog /door mirellaHeb je wel eens het idee dat je geen kant op kan? Dat je vast zit?
Zou het kunnen dat je je vergist?
Je hebt altijd een keus!
Want je kan altijd een kant op. Het is vaak dat we denken dat we de keus niet hebben.
Als je iets besluit iets juist wel of niet te willen, dan kies je daar dus voor.
Meer hierover hoor je in dit filmpje van 3:49 minuten. Het komt ook aan bod in de NLP in een notendop-trainingen.
Welk effect had het maken van die ene keuze voor jou?
Waardevol als je – hieronder bij Reacties – laat weten wat die ene keuze voor jou heeft betekent.
Gratis tips
Wil je ook eenvoudig respectvoller naar jezelf en anderen zijn? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Liever een afspraak maken?
Deel deze tips gerust!
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Wat zou jij leuk vinden om een ander cadeau te doen?
/20 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusDit jaar bestaat mijn bedrijf 10 jaar. T-i-e-n jaar… ik weet nog als de dag van gister dat ik stond te bibberen tijdens de trainerstraining. Om van het examen maar niet te spreken. Klotsende oksels en een dreunende hartslag. Wat vliegt de tijd zeg!
1 oktober 2008
Toen ging ik naar de Kamer van Koophandel. Vol trots en met bonzend hart. Want waar begon ik in hemelsnaam aan? Is er wel markt voor? Er zijn toch al genoeg trainers? Die nog eens veeeeel, en veeeeeel beter zijn dan ik? Komen er wel cursisten?
Maar gelukkig toch de stoute schoenen aangetrokken (al moest ik ze eerst even zoeken) en naar Alkmaar gereden. Ik voelde me heel bijzonder (ik een eigen bedrijf… waaaaaaahhhh!!!) maar bij de KvK is het business als usual en dus kwam ik een tikje gedesillusioneerd naar buiten. Mét een inschrijving dat wel, en dus was mijn bedrijf Astrid Entius Training & Coaching een feit. Yes!!!
Elk jaar feestelijk vieren duurde maar even…
De eerste twee, drie jaar ging ik op 1 oktober uit eten. Want mijn bedrijf bestond een jaar! Of twee! Of drie! Om de jaren erop op 1 oktober even te denken: o ja, mijn bedrijf bestaat zoveel jaar. Leuk. En weer door! En dan afgelopen jaar… ik dacht steeds, 1 oktober, 1 oktober, wat is er toch? Om de volgende dag te beseffen hoe of wat…
Dit jaar ga ik het anders doen! Ik ga dit jaar eens flink uitpakken
Al is oktober nog een eind weg, ik heb besloten om elke maand tot en met oktober iets weg te geven. Natuurlijk heb ik wel een aantal ideeën, maar ik zou graag van jou willen horen wat je zelf zou willen ontvangen en wat je een ander graag zou willen geven. Een aardigheidje, iets leuks, geen prul (lief zijn voor het milieu hé, ik ga natuurlijk niets iets weggeven wat zo de prullenbak in belandt) en wat eenvoudig per post op te sturen is.
Laat je hieronder bij ‘Plaats een reactie’ even weten wat jij een leuk cadeautje zou vinden? De leukste cadeau-suggesties worden werkelijkheid – wie weet behoor jij tot een van de gelukkige ontvangers.
Over wie heb je het nou eigenlijk?
/8 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusHoor je dit wel eens? ‘Dan ben je toch bang om te falen…’ ‘Je weet dat je moet veranderen maar je stelt het uit.’ ‘Je vraagt je toch af of je het goed doet.’ Hebben ze het dan over jou of over zichzelf?
Wie bedoel je met ‘je’?
Wat ik vaak meemaak in mijn trainingen en ook in de coachingsgesprekken is dat mensen over ‘je’ praten. Het lijkt dan over ‘de ander in het algemeen’ te gaan maar ze bedoelen zichzelf. ‘Je’ dit, ‘je’ dat, ‘je’ zus, ‘je’ zo. Het wordt heel anders wanneer iemand in ‘ik’ spreekt in plaats van ‘je’.
Wanneer we de eerder genoemde uitspraken wijzigen van ‘je’ naar ‘ik’ wordt het: ‘Dan ben ik toch bang om te falen…’ ‘Ik weet dat ik moet veranderen maar ik stel het uit.’ ‘Ik vraag me toch af of ik het goed doe.’
En dat klinkt (en voelt) heel anders.
Word eigenaar van je eigen uitspraken en gevoelens
Wanneer je in ‘je’ spreekt lijkt het buiten jezelf te staan. Maar het gaat over jóu toch? Hoe zou het dan zijn wanneer je ‘ik’ zegt? Wanneer je in de ik-vorm spreekt neem je verantwoordelijkheid voor dat wat je zegt en voelt.
Verwarrend
Bovendien is in de je-vorm spreken wanneer je de ik-vorm bedoelt verwarrend.
Ten eerste omdat degene tegen wie je het zegt denkt dat je hem of haar bedoelt. Er is onbegrip voordat je het weet.
Ten tweede omdat het lijkt dat je in algemeenheden praat. Met andere woorden: alsof je spreekt namens de rest van de wereld.
Maar waarom doen we het dan?
Het lijkt veilig omdat het niet over jou lijkt te gaan maar over de hele wereld. Alsof je niet de enige bent. Je neemt er afstand van. Maar pas als je eigenaar bent van je eigen gevoel kan je er iets aan doen. Als je dat wilt natuurlijk. Wanneer je spreekt in ‘ik’ neem je jezelf en je eigen gevoel serieus en besef je steeds meer wie je bent, wat je voelt en dat je er mag zijn. En dat is wat je verdient toch?
Gratis tips
Ben je benieuwd of ik je ergens mee kan helpen? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.
Heb je al training of coaching bij me gevolgd? Natuurlijk help ik ook jou graag!
Waardevol als je – hieronder bij Laat een reactie achter – laat weten wat je er van vindt! ?
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?
Iemand in een goeie stemming achterlaten. Hoe goed kan jij dat?
/4 Reacties/in Blog /door Astrid EntiusAlles wat we hardop uitspreken heeft effect op de stemming van de ander. Heb jij het over negatieve dingen, dan beïnvloed je de stemming van de ander op een negatieve manier. Gelukkig werkt het andersom ook: positieve berichten hebben positief effect op de gemoedstoestand.
Masterchef Australië
Misschien ken je dit programma, misschien ook niet. Hoe dan ook; ik ben er gek op! Weet je waarom? Omdat George Calombaris, Gary Mehigan en Matt Preston, de mannen die dit programma leiden, zo ontzettend positief zijn. Al kookt iemand iets wat je je hond nog niet zou geven, zij weten het dusdanig te formuleren dat de ander er van kan groeien. Negatieve feedback weten ze om te vormen tot tips en mogelijkheden tot groei. Ik smul ervan!
Professional verliest van amateur
Kijk naar dit filmpje waarin de amateur het opneemt tegen een prof. Beiden koken ze hun gerecht en de amateur wint. Wrijven de drie eerder genoemde mannen dit nog even fijntjes in? In tegendeel! Kijk en luister.
Wat neem jij hier uit mee?
Wat deed deze feedback met jou? Denk je er hetzelfde over als ik of zie je het totaal anders? Ik lees het graag hieronder!
Waardevol als je – hieronder bij Laat een reactie achter – laat weten wat je er van vindt! ?
Deel deze tips gerust!
Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?