Jesse, mijn neefje, heeft Syndroom van Down. Eerder heb ik al eens gezegd dat je het veel beter Syndroom van Up kan noemen want niemand is zo blij als mijn neefje, maar de man die er onderzoek naar deed heette nou eenmaal Down dus we doen het er mee.

Geen oordeel

Of je nou een donkere of een lichte huidskleur hebt, wat je politieke voorkeur is en of je wel of geen geloof hebt en zo ja welke, het maakt mijn neefje allemaal niks uit. Iedereen is gelijk en hij vindt iedereen even lief!
Kunnen sommige (vele?) mensen daar nog wat van leren of niet?

Iedereen hoort er bij!

Toen mijn nichtje (zijn grote zus van 5 jaar ouder) nog geen vriend had, vroeg ik me wel eens af hoe dat zou gaan. Jesse en mijn nichtje waren niet alleen vier handen op één buik, maar ook vier voeten! Een vriend zou wel eens roet in het eten kunnen gooien voor Jesse, dacht ik. Zou ie niet jaloers worden? Zou ie een ander zomaar accepteren? Zou het niet moeilijk voor hem zijn om de aandacht van zijn geliefde zus te moeten delen?

En jawel, mijn nichtje krijgt een vriend en hup: Jesse omhelst ‘m net als ieder ander. Niet jaloers, niet afwachten, helemaal niks. Tuurlijk wil ie wel aandacht (wie niet) maar de vriend hoort er ook gewoon bij.

Met míjn vriend idem dito: hij wordt omhelsd, geknuffeld, krijgt een zoen, noem maar op. Jesse accepteert hem direct als lid van de familie.

Groepshug

Jesse is van de knuffels, van het contact en van de verbinding. Wil je een foto maken van een aantal mensen, hij sjort iedereen bij elkaar en voor je het weet staat iedereen met zijn handen om elkaar heengeslagen klaar om op foto te gaan. Begroet je iemand met een knuffel, Jesse komt er bij staan en gebaart dat de anderen er ook bij moeten komen: groepshug!

Weet je wat er dan gebeurt? Iedereen lacht! (een enkeling voelt zich heel even ongemakkelijk maar dat is zo over) en is zijn zorgen en andere gedachten van de dag even helemaal kwijt.
Wie doet er een groepshug met vreemden?
Wie doet er überhaupt een groepshug?
En als je het doet, hoe vaak doe je dat dan?
Wie kan alles maar dan ook echt alles accepteren van een ander? Zonder maar het kleinste oordeel? Dat valt voor vele mensen, inclusief mijzelf, toch niet altijd mee.

Maar goed, wij hebben dan ook een chromosoom minder, we zullen er mee moeten leren leven. Het is niet anders.
Maar af en toe even spieken naar de omgangsvormen van iemand met Downsyndroom mag gerust. Want voor Jesse bestaat geen onderscheid; het is één grote gezellige boel met allemaal stuk voor stuk lieve en mooie mensen.

En weet je wat het allermooiste is? Jesse doet er helemaal niet moeilijk over dat jij anders bent dan hij!

En nu ik

Wil je ook meer doen wat goed is voor jou en je hart volgen en kenbaar maken wat je wilt?

Op dinsdagavond 10 september aanstaande geef ik weer een gratis Workshop. En nu ík; doen wat goed is voor jóu.’. Ook jij bent van harte welkom.

Dinsdagavond 10 september – 19.30 uur – Het Behouden Huis – Dorpsstraat 850 – Oudkarspel

Laat je even weten dat je komt?

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt. 

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

Hoe goed ben jij in er omheen draaien?

‘Wat denk je?!?’, zegt X verontwaardigd tegen me, ‘wil Y morgen langskomen om naar de jonge katjes te kijken!! Ze heeft de oppas op haar neefjes en het lijkt hun echt geweldig om de katjes te zien. Ja, nou, eh…, ik heb het ontzettend druk gehad de laatste tijd, heb nu ein-de-lijk vakantie, en dan zit ik daar echt niet op te wachten. Doei!! Dus ik heb gezegd dat ik op verjaardag moet.’

Dat laatste zegt ze met een soort van triomf maar vervolgens zegt ze er achteraan:
‘Zegt ze dat ze dan later in de week wel even komt!!! Tjonge, jonge, die snapt toch ook wel dat ik hier geen zin in heb?!’

De ander verwijten en niet eerlijk zijn

Hier speelt een aantal dingen:

1. Het verwijt naar de ander.
Het is zoooo verleidelijk om een ander de schuld te geven. ‘Die snapt toch ook wel dat ik hier geen zin in heb?!’
Maar is dat wel zo? Als die ander dat zou snappen zou die toch anders reageren? Maar als X niet eerlijk is en een ‘wat-jammer-dat-ik-op-verjaardag-moet-blik’ op zet om haar smoes zo geloofwaardig mogelijk te maken, dan weet Y dat toch niet?
Bovendien denkt Y aan de katjes en haar neefjes. Die is helemaal niet met X en diens druktes en behoefte aan ‘even niks’ bezig. Dat kan ook niet want dat weet ze helemaal niet!

2. Niet eerlijk zijn
Door met een excuus te komen (de verjaardag), gaat Y op zoek naar een andere mogelijkheid. En die vindt ze! (‘Dan kom ik later in de week wel even langs’). Natuurlijk! Zij wil immers graag langskomen?
Hoe zou het zijn als X gewoon eerlijk haar grenzen aangeeft?

Waarom kan de ander iets verwijten zo lekker zijn?

Herken je het? De ander iets verwijten? De schuld bij een ander leggen? Mopperen op die ander?

De schuld bij een ander leggen kan lekker voelen. Voor even. Want het ligt niet aan jou. Dus hoef je ook niet naar jezelf te kijken. Die ander moet het immers anders doen en dus hoef jij niks te doen. Kan best even lekker zijn.

Als je weet dat we alles doen om energie te besparen (oeroude programmering, we weten niet of en wanneer we weer te eten hebben en wat we daar allemaal voor moeten doen, dus rustig aan!) is dit een hele goeie strategie. Voor de korte termijn!!

Hoe komt het dat liegen zo verleidelijk kan zijn?

Liegen is niet de waarheid zeggen, een smoes bedenken. Voor veel mensen is dit makkelijker dan eerlijk zijn. Waarom? Omdat als je eerlijk zegt hoe of wat en je bent dat niet gewend, je in eerste instantie met een aantal ‘ongemakken’ te maken krijgt. Er is immers een reden dat je niet eerlijk bent. Misschien ben je niet helemaal oké met het feit dat het niet uitkomt en heb je daar allemaal oordelen over naar jezelf. Mogelijk wil je de ander niet kwetsen. Of ben je bang om niet aardig gevonden te worden. Wie weet zit je dusdanig niet lekker in je vel dat je bang bent dat er, wanneer je eerlijk aangeeft hoe het echt zit, tranen komen. En tranen vallen vaak ook onder ongemak, dus is de verleiding groot om ook dat uit de weg te gaan.
Deze ‘ongemakken’ kosten energie. En we doen alles, maar dan ook alles, om continu zo zuinig mogelijk met onze energie om te gaan. En dus gaan we ongemakken uit de weg en denken we alleen maar aan nu; de korte termijn. De smoes zorgt er voor dat je er vanaf bent. Even. Voor de korte termijn dus.

De oplossing ligt altijd bij jezelf

Hoeveel zou het je opleveren aan je naar jezelf kijkt in plaats van die ander iets verwijt? Wat is jouw aandeel? Wat had jij anders kunnen doen?

Zo te lezen is één van de oorzaken vermoeidheid/behoefte aan rust (vakantie). Het kan sowieso interessant zijn om te kijken hoe het komt dat deze behoefte zo groot is. Had X misschien in de periode vóór de vakantie al beter op haar energie kunnen (moeten) letten?

Verder is X zelf degene die niet eerlijk aangeeft hoe of wat. Wanneer X eerlijk zou zijn en zou zeggen dat het niet uitkomt, is het voor Y vele malen duidelijker.
Als X meer bij zichzelf te raden zou gaan (Hoe komt het dat ik zo reageer? Wat ga ik uit de weg? Waar ben ik misschien wel bang voor?) vindt ze de oorsprong van haar reactie. En kan ze vervolgens kijken wat je in het vervolg anders zou kunnen doen.

Maar dat kost in eerste instantie energie…

Langere termijn

Open en eerlijk zijn is zo heerlijk! Het levert je zo ontzettend veel op! Al is het alleen al dat je altijd weet wat je gezegd hebt. Je hoeft immers alleen maar terug te gaan naar je herinnering. Je hoeft je niet suf te piekeren welke smoes je wanneer tegen wie hebt gezegd. En dat geeft energie. Voor de langere termijn. Het is een investering.

En nu?

Open en eerlijk zijn vraagt ook om tact. Want je snapt wel dat een antwoord als dit niet echt handig is:
‘Jemig hé, jij ook altijd met je bezoekjes op onmogelijke tijden!! Je moet ook altijd echt nét komen als het mij niet uit komt. Donder toch op!!’
Het is wel duidelijk, dat wel.

Maar hoe lekker zou het zijn als je én open en eerlijk bent én het dusdanig kan verwoorden zodat je zowel bij jezelf blijft, respectvol naar de ander blijft en de relatie behoudt?

Hoe dan?

Redenen waarom je doet wat je doet herkennen en je zinnen dusdanig formuleren dat je bij jezelf blijft, respectvol blijft en er voor zorgen dat het contact met die ander goed blijft, maken deel uit van mijn werk. Ik help je er ontzettend graag bij. Want ik weet uit ervaring hoe het is om mijn grenzen niet aan te geven, om me in allerlei bochten te wringen om ergens onderuit te komen. En ik weet ook hoe ongelooflijk veel energie dat kost.
Gelukkig weet ik ook wat het oplevert om altijd eerlijk te zijn, mezelf en mijn gevoelens serieus te nemen én zo meer energie over te houden. Dat is nou precies wat ik jou ook gun.

Wil je gratis en vrijblijvend een indruk krijgen van wat ik doe? Kom op 13 november naar de gratis Minitraining. Kost helemaal niets maar levert wel al ontzettend veel op.

Gratis tips

Wil je ook meer bij jezelf blijven? Meld je dan nu aan voor jouw half uur gratis tips via Skype.

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt. 

Deel deze tips gerust!

‘Meteen 3 nieuwe afspraken maken!’, beveelt mijn vriendin bijna. Ik zit op een datingsite, net een kleine maand en vind het drie keer niks. Dacht dat ik contact had met een leuke vent, zegt dat ie graag wil afspreken maar dat ie het druk heeft en zich binnenkort weer meldt. Het gaat richting einde maand en ik was van plan mijn abonnement op te zeggen maar zijn antwoord en dus mijn abonnement loopt over naar de volgende maand.
En dan mailt ie dat ie er toch vanaf ziet. Grrrrr…, ik ben er zo klaar mee!

Drie nieuwe afspraken dus

De reactie van mijn vriendin blijft rondgaan in mijn hoofd. Ik weet het niet, het past me niet. Vind één tegelijk meer dan zat. En ben er eigenlijk klaar mee. Dan geef ik mezelf een schop onder mijn kont en zoek de chat op. ‘Heb je nog interesse?’, vraag ik iemand die eerder op mij had gereageerd maar aan wie ik had aangegeven dat ik met iemand anders in contact was en dat het niet goed voelde om meerdere lijntjes te gelijk te hebben lopen. Dat heeft ie. We maken een afspraak voor zaterdag.

Wat een leukie!

Afspraak is nog niet gemaakt – zaterdag gaan we wandelen – of ik zit in de tuin en open uit verveling de datingsite app. Ik zie iemand anders langskomen. Wat een leukie!! O, hij heeft kinderen (telefoonapp kan dat niet uitfilteren, computer wel). ‘Dochter 18 jaar’, staat er. O, dat valt mee. 18. Nog een meid ook. Vroeg volwassen dus. Ik kijk weer naar zijn foto’s, lees zijn profiel nog een keer.
Zal ik… nee…, heb al afspraak…, of…
Ik wik en weeg er onrustig op los. Denkend aan het ‘bevel’ van mijn vriendin denk ik, ach, kan mij wat en ik reageer. Leukie reageert leuk terug, blijkt stage te hebben gelopen bij het bedrijf waar ik heb gewerkt en het contact is meteen goed. Voelt toch een beetje dubbel dat ik ook al in contact ben met iemand anders maar we spreken af. Voor zondag. Maar eerst de date van zaterdag. Ahum.

Zaterdag

Ik zie ‘m aan komen rijden want ik ben er al. Ik volg zijn auto, hij stapt uit en ik denk: o, nee!! Dit wordt ‘m niet. Ik zie en voel het meteen. Ondanks dat ie perfect op zijn foto’s lijkt dus dat is het niet. We zouden gaan wandelen. Wat nu? Ach, wie weet vergis ik me, denk ik. Dus niet. Aan het einde van de wandeling bedank ik hem voor zijn tijd en geef aan dat ik verder niet geïnteresseerd ben. Met een zucht stap ik de auto weer in.

Ik app vriendin. ‘Het was drie keer niks. Ben er eigenlijk klaar mee maar kijk toch ook wel uit naar morgen. Leukie lijkt me veel leuker!’ Vervolgens bekijk ik keer op keer zijn foto’s (heb foto’s gemaakt van zijn profiel, dan valt het niet zo op dat ik ‘m steeds zit te bekijken… ?). Wat een leukie! Zal ie in ’t echt…?

Zondag

In de verte zie ik iemand aan komen lopen en ik vraag me af of ’t ‘m is. Hij steekt zijn hand op. Laag. Wat grappig. Het is ‘m dus toch. Leuk! We stellen ons voor en gaan wandelen. We kletsen lekker weg en wat me opvalt is dat ie voor zich kijkt en niet zo zeer naar mij. Dat kan 1001 redenen hebben en ik neem me voor om daar verandering in te brengen. Alsof het de meest logische stap is die je maar kan zetten lopen we zonder dat we het benoemen naar het terras. Hij bestelt iets te drinken en we gaan zitten. Tegenover elkaar, daar zorg ik wel voor (goed gedaan As!) want dan kan ik ‘m in zijn ogen kijken. En hij mij.

We kletsen vrolijk verder maar dan zegt ie:
‘Eh…, ik zit lekker met je te kletsen…’
– o, shit, nee toch? –
‘…maar mijn dochter weet niet waar ik ben dus ik wil zo meteen wel naar huis…’
Meent ie het of is dit een soepele manier om van me af te komen…
‘…maar het lijkt me leuk om nog een keer af te spreken…’
Dat klinkt goed. Wil ik ook. Ik voel nog geen kriebels maar hij is zeker leuk! Dus wat niet is…

Mag ik je even vasthouden?

Als een echte heer loopt ie mee naar mijn fiets (bonuspunten!). We geven elkaar drie zoenen op de wang. Handen zijn ergens op schouders en heupen. Denk ik.
‘Eh…’, zeg ik, ‘mag ik je even vasthouden? Ik wil effe voelen hoe je voelt…’
Hij antwoordt door me stevig vast te pakken.
En dan… KNAL! BOEM! BANG! Cupido schiet in één keer al zijn opgespaarde pijlen op me leeg.

En ik maar denken dat ie was uitgestorven…

En nu ik

Wil je ook meer doen wat goed is voor jou en je hart volgen en kenbaar maken wat je wilt?

Op dinsdagavond 10 september aanstaande geef ik weer een gratis Workshop. En nu ík; doen wat goed is voor jóu.’. Ook jij bent van harte welkom.

Dinsdagavond 10 september – 19.30 uur – Het Behouden Huis – Dorpsstraat 850 – Oudkarspel

Laat je even weten dat je komt?

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt. 

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

Sta jij op de automatische piloot? Loop je achter de feiten aan en laat je je dag bepalen door alles wat er gebeurt of neem je het heft in eigen hand en bepaal je zelf wat je wel en wat je niet doet?

Druk, druk, druk

Valt je dat ook op wanneer je aan mensen vraagt hoe het met ze is, dat ze zeggen ‘druk!’? Maar dat is eigenlijk niet wat je vraagt toch? Ik betrap mezelf ook wel eens op deze reactie. Vreemd antwoord eigenlijk.

Eigenlijk wil ik niks meer doen vanavond, maar ik moet nog…

Je hebt hard gewerkt, een drukke dag gehad, er is veel van je gevraagd en je hebt veel van je laten vragen en bent daar ook nog eens naar gaan handelen. Je bent op en je snakt naar een avondje languit in de tuin, een strandwandeling of iets anders ontspannends. Even lekker niks! Maar ja… er is nog zoveel te doen! (zong Toontje Lager daar jaren geleden al niet over?).

Wat doe je dan?

Kan je eenvoudig de boel de boel laten en denken: ‘morgen weer een dag!’ of ga je toch eerst de was doen, de kamer opruimen, die-en-die nog even helpen en nog even wat betalingen doen?

Hoe is jouw verhouding?

Hoe vaak volg jij je neiging en handel je volgens je patroon? En hoe verhoudt zich dat tot je werkelijke behoefte? Tot hoe je je voelt en wat je voelt en wat je eigenlijk zou willen? Is het je neiging om huishoudelijke klusjes te doen (want het is zo lekker als het klaar is) maar put je jezelf uit omdat je niet luistert naar je hart die even snakt naar rust? En mopper je vervolgens dat je het zo druk hebt en moe bent? En dat niet alleen, ik weet niet hoe het bij jou is, maar als ik een lijstje klusjes helemaal heb afgevinkt (inderdaad, een heeeeeeerlijk gevoel), komt er uit het niets weer een nieuw lijstje met klusjes. Die er niet was geweest als ik dat andere lijstje niet had afgehandeld! Beetje krom niet?

Goed voor je zelf zorgen is zo ontzettend belangrijk

Je hebt wederom een drukke dag gehad (herkenbaar?) en je hebt een afspraak en je hebt he-le-maal geen zin. Ga je dan toch heen? Waarom dan? Omdat het van je wordt verwacht? Omdat het onbeleefd is om af te zeggen? Omdat je bang bent dat ze je niet aardig meer vinden en niet meer uitnodigen? Maar, even gesteld dat je dus toch naar die afspraak gaat, ben je er dan wel echt of ben je lijfelijk weliswaar aanwezig maar lig je geestelijk al lang in bed? Heeft het dan wel nut? Begrijp me goed, ik weet ook heel goed dat soms jezelf een schop onder je kont geven en gewoon gaan ook heel leuk kan zijn en dat je juist energie kan krijgen van de afspraak. Maar als je merkt dat het niet zo is, wat doe je dan? Voel je je vrij om weer op tijd weg te gaan of vind je dat je dat niet kan maken en móet blijven? Hoe lang blijf je dan? Totdat de eerste weggaat want dan durf jij ook? Maar wat nou als iedereen op de eerste zit te wachten?

Batterijtje opladen

Eén van de vragen die altijd terugkomt in mijn trainingen is: hoe laad jij je batterijtje op? Er komen altijd verschillende antwoorden: lezen, wandelen, sporten, bankhangen, koppie thee/koffie nemen, muziek luisteren, tv-kijken, slapen, afspreken met vrienden, uit eten, enz. Soms rolt het er zo uit, maar soms duurt het ook even en moet er eerst diep in het geheugen gegraven worden voordat de antwoorden komen. Zonder goed of fout, want daar gaat het niet om, maar is dit niet één van de belangrijkste dingen om te weten?

Nog even terug naar neiging en behoefte

Je neiging is misschien om te doen wat hoort en wat je denkt dat er van je wordt verwacht. Maar waar heb je behoefte aan? Wat kost het om daar niet naar te luisteren? Wat geeft je lijf aan? Wat zegt je hart? Wel zinnetje dat start met ‘Oh, ik zou vanavond zoooo graag lekker…’ is meerdere keren langsgekomen maar heb je de mond gesnoerd? Wat nou als je het niet de mond snoert maar uit laat spreken? Dan hoor je je werkelijke behoefte.

Bewustwording

Alles start met bewustwording, met de check: hoe doe ik het, hoe handel ik, is dat handig of is dat niet handig? Geeft het me energie of kost het energie? En ook met de bewustwording van de excuses om dat waar je behoefte aan hebt niet te doen. Want daar stikt het mogelijk van. Maar hou je dan jezelf niet voor de gek? Hoe kan je jezelf nog beter leren kennen en nog beter naar je zelf luisteren?
Ik help je graag met bewustworden en doen wat goed is voor jou. Op 25 september start de volgende NLP in een notendop 1. Er zijn op dit moment nog 2 plaatsen vrij. Ben je er bij? Of zegt je behoefte van wel maar is het je neiging om nog even uit te stellen (heb ik laatst ook een blog over geschreven)? Want je hebt het druk? Het komt niet uit? Wilt wel maar nu even niet? Hoopt dat het vanzelf beter wordt? Als dat het geval is, hoop ik in ieder geval dat je je daar bewust van bent. ?

Wat je ook doet, ik gun je dat je gehoor geeft aan je behoefte en lekker van het heerlijke weer geniet. Want wat worden we verwend zeg!

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt. 

Wil je de nieuwe blogs per e-mail ontvangen?

Bij mezelf blijven. Het gaat me vaak goed af. En soms duikt even de twijfel op. Omdat ik het gevoel heb dat mijn kijk op sommige dingen anders is dan die van de meeste mensen. Maar ik weet als ik mijn hart niet volg dat ik de voor mij belangrijkste persoon op aarde in de steek laat: mezelf.

Daklozenkrant

Ik zie de mensen die deze krant verkopen vaak staan; bij de ingang van de supermarkt, bij het winkelcentrum. Noem maar op. Ik groet ze altijd. Maar een krant kopen doe ik niet. Waarom niet? Ik heb geen idee waar dat geld naar toe gaat en of het wel goed terecht komt.

Kan ik iets voor je meenemen?

Als ik mijn fiets heb neergezet, zie ik weer iemand staan met een daklozenkrant. Ik groet hem en loop naar hem toe. ‘Ik ga zo boodschappen doen. Kan ik iets voor je meenemen?’ Ik zie maaltijdsalades voor me, lekker vers fruit of een heerlijke fruitsalade en ben benieuwd wat ie zegt. Hij lacht zijn gehavende tanden bloot, knikt van dankbaarheid, buigt een beetje en zegt: ‘Redbull alstublieft’. Ik ben een tikkeltje verbaasd maar weet ook dat we allemaal anders zijn, dus Redbull it is. Het is in de supermarkt even zoeken naar dat spul maar als ik het later buiten aan de man geef, word ik in gebrekkig Nederlands bedankt. Met een paar buigingen er achteraan. ‘Graag gedaan’, zeg ik en fiets tevreden weer naar huis.

Sponsoring

Dan een mailtje van een vriend van me. Hij gaat voor een goed doel fietsen tegen een bepaalde ziekte. Hij heeft lieverds verloren aan deze ziekte. Dat weet ik. Of ik hem wil sponsoren? Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik heb geen goed gevoel bij dit goede doel. Heb mijn twijfels of het geld goed terechtkomt. Zet me liever in vóór gezondheid dan tegen ziekte. Maar wil hem wel steunen en leef wel mee met zijn verdriet.

Hoe kan ik hem toch helpen?

Ik laat het bezinken en stuur hem later een mail:

Hoi ******,

Wat een gaaf initiatief! Wat top dat je 6 keer die berg op gaat fietsen. Het is je geraden dat het je gaat lukken want ik ga niet dat hele end met je meelopen om je aan te moedigen ?.

Even ter info voor dit blog: ik ben een aantal jaren mee geweest met de mannen toen ze in Frankrijk gingen fietsen. Ik reed met de auto vooruit en er achteraan voor de koek en zopie en de kleding enzo en vond het prachtig. Deze betreffende vriend had toen een keer moeite met de laatste kilometers van de Alpe d’Huez en wilde opgeven. Hij was gestopt bij een bushokje. Dit is wat ik tegen hem zei: ‘Kom op, ******! Hier heb je het hele jaar voor getraind. Ik weet dat het laatste stukje niet meevalt maar je bent er bijna. Dit is wat je wou toch? Dan ga je nu toch niet opgeven?’
Ik ben een stukje met hem mee gaan rennen. ‘
Goed zo, weer een paar meter verder. Zie je dat. Kom op, ik weet dat je het kan. Je bent er al bijna.’ Dit soort dingen tegen hem zeggend ben ik voor de finish voor hem uitgerend en heb hem geroepen. Kom op! Effies nog! Je bent er bijna!!!’ Toen ie over de finish kwam, helemaal ‘pan pizza’ zoals we dan zeggen, had ik de tranen in mijn ogen staan. Hij heeft het gered! Het ontroerde me tot in mijn tenen. Zelfs als ik dit typ, voel ik wat ik toen voelde. En moment van goud!

Oké, nu weer verder met de mail die ik aan hem stuurde:

Ik heb even gewacht met reageren op je mail omdat ik over bepaalde zaken wat anders denk dan jij . Ik deel absoluut je bezorgdheid over gezondheid en gun iedereen een gezond, fit en vitaal lijf. Sterker nog; volgens mij is dat ons geboorterecht. Zelf ben ik alleen niet zo van de reguliere geneeskunde maar wel van de ‘alternatieve’. En, laat dat maar even bij mij, ik heb mijn twijfels over de intenties van sommige goede doelen. Maar dat staat volledig los van jouw inzet en het verlies van jouw lieverds! Ik ben van mening dat we alleen aan ouderdom zouden mogen overlijden, en aan niets anders. Dus dat we allemaal gezond en wel een jaartje of negentig worden, of honderd.
Net als jij gun ik anderen dat ziektes, leed, noem maar op kunnen worden voorkomen. Hoe kan ik daar bij helpen en toch trouw aan mezelf blijven? Dat was de vraag die door mijn koppie ging en daarom had ik nog niet gereageerd. Maar ik heb een oplossing! ? Mocht iemand in jouw omgeving (wie dan ook) ziek worden (wat voor klacht dan ook) en net als ik liever niet voor de reguliere gezondheidszorg kiest maar voor de ‘alternatieve’, dan wil ik diegene helpen door 100,– te betalen voor een consult bij iemand in het alternatieve circuit van wie ik weet dat die ontzettend veel goeds doet voor mensen met allerlei ziektes en gezondheidsklachten. Zo weet ik dat het geld in mijn ogen goed terechtkomt en ben ik er zelf het beste van overtuigd dat diegene voor een weg kiest die hem of haar verder gaat helpen. En nogmaals, als je er anders over denkt, laat dat maar lekker bij mij.

Ik wens jou giga veel plezier en ben er 100 % van overtuigd dat je broer en je vader trots op je zijn en samen vanaf een wolk meegenieten met jou. Ik krijg er kippenvel van als ik dit opschrijf.

Go for it ******!
Knuffel, Astrid

Vraag ik me toch af hoe ie er op zal reageren

Over het algemeen maakt het me niet uit hoe iemand over mij of dat wat ik doe denkt. En, ik merk dat dat hiermee toch een tikkeltje anders is. Hoe komt dat? Ik spreek hem weinig, als we elkaar spreken is het op een verjaardag of iets en is het vaak koetjes en kalfjes-niveau. Ook gezellig, daar niet van. Maar om nou te zeggen dat we elkaar echt kennen… Niet echt. Blijkbaar speelt dat mee. Bovendien weet ik niet goed wat nou mijn plek is in die groep en ben ik ergens toch een tikkeltje bang dat hij tegen anderen gaat zeggen: ‘Jezus hé, die Astrid, wat een zeur! Wat een raar mens!’ Zoiets is het. Bang om een aantal contacten kwijt te raken. Maar ik weet ook, dat als ik er in mee ga, ik mezelf kwijt raak. En die prijs is te allen tijde te hoog.

Zijn antwoord

Een paar dagen later komt er een mail van hem:

Dankjewel lieverd, ik respecteer jouw keuze en ik bewonder je voor jouw oprechtheid!

Reken maar dat ik je weet te vinden als ik die 100,00 euro nodig heb voor iemand ? en wie weet denk ik nog effe aan je als ik een bushokje voorbij rij….

Ik lees het met een glimlach en ben wederom blij dat ik bij mezelf ben gebleven.

Heeft u iets over voor de kindjes in Afrika?

Ze zit aan een tafel bij het fietsenrek van de supermarkt. Voor haar allemaal mappen met foto’s. Ik laad mijn fietstassen vol terwijl ik haar steeds dezelfde vraag hoor stellen aan de mensen die komen en gaan. En denk heel even: jeetje, word ik niet lastig gevallen per mail, telefoon of post, staat er in mijn vrije weekend op straat die ook weer wat van me wil. Ik heb boodschappen gehaald voor de cursisten: fruit, snoep, koek, noem maar op. En hoor haar tegen anderen mensen nogmaals dezelfde vraag stellen: ‘Heeft u iets over voor de kindjes in Afrika?’ Stuk voor stuk krijgt ze nee op het rekest. Mensen lopen snel door. Ik aanschouw het vanuit mijn ooghoek terwijl ik de boodschappen in de fietstassen doe. Allemaal lekkere dingen voor mensen die het niet per se nodig hebben en thuis ook genoeg te eten hebben schat ik zo in. ‘Heeft u nog iets over voor de kindjes in Afrika?’ hoor ik haar weer zeggen.

Wat een passie

Ik zet mijn kar weg en ook dan stelt ze dezelfde vraag aan mij. Ik loop naar haar toe. Beleefdheid en contact voor alles. ‘Hallo’, zeg ik. ‘Ja, ik heb zeker wat over voor de kindjes maar ik twijfel zo enorm of het wel goed terecht komt.’ ‘Dat snap ik’, zegt ze en pakt een fotoboek. Even heb ik het gevoel alsof ik op het punt sta ergens in te tuinen.

Ze laat foto’s zien maar ik zie ze eigenlijk niet. In plaats daarvan vraag ik haar: ‘Wat maakt dat u hier nu bent en zich hier voor inzet?’ Ze vertelt over hoe ze in 2005 Afrika is geweest. Hoe ze zich het welzijn van de kinderen aantrekt. Wat ze er sindsdien aan doet. Ze straalt. Ik voel de bezieling, de betrokkenheid. ‘Ik ga er zelf heen, ik breng het geld er zelf heen, ik zorg er zelf voor dat het goed terechtkomt.’
Ze raakt me in mijn hart. Dan bekijk ik de foto’s en zie ik nu wel wat er op staat. Ik zie haar. Met Afrikanen, jong en oud. Ze vertelt verder. Van hart tot hart. Ik ben overtuigd. ‘Hier doe ik graag aan mee’, zeg ik en doe een grote donatie. Ik groet haar en stap op mijn overvolle fiets. Ik hoop dat mijn donatie groot genoeg is om alle ‘nee’s’ van andere mensen en mensen die zonder iets te zeggen doorlopen te vervagen.

Gaat u maar door met uw mooie werk mooie, lieve mevrouw. Als u het mij vraagt heeft u een groot hart.

Hoe blijf jij trouw aan jezelf?

Drie voorvallen: de daklozenkrant-verkoper, de vriend en de dame. Bij de dame weet ik niet of het geld goed terechtkomt. Maar waar het mij omgaat is dat ik het gevoel heb van wel. En dat ik trouw ben gebleven aan mezelf en toch mensen steun. Op mijn manier.

Hoe doe jij dat? Ik ben heel nieuwsgierig wat je hierover op gaat schrijven bij Plaats een reactie. Enne…, als je je naam niet wilt noemen kan je die achterwege laten (of een andere naam invullen).

Waardevol als je – hieronder bij ‘Plaats een reactie’ – laat weten wat je er van vindt.