Wat? 45? Heb ik iets gemist? Hoe kan dat nou? Mensen die ruim 20 jaar ouder zijn dan ik zijn 45, ík toch niet?
En toch klopt het: 2015-1970=45. Het staat er echt. En is onomkeerbaar. Nou ja, het is wel om te keren maar dan wordt het 54 en dat komt vanzelf wel.

Tjonge, wat vliegt de tijd zeg! Enorm. En toch zijn er echt wel signalen geweest die mijn leeftijd bevestigen.

Mijn computerman zei laatst tegen me dat ik zeker nog op een typemachine heb leren typen (hoezo: ‘nóg’?).
‘Klopt’ zei ik en geheel ten overvloede voegde ik er aan toe ‘zo’n hamerslag machine’.
‘Dacht ik al.’
‘Hoezo?’
‘Zoals jij op je toetsenbord rammelt, je drukt veel te hard op de toetsen.’
O… Ik wilde er nog aan toevoegen dat ik ook nog met een telex heb gewerkt maar hield wijselijk mijn mond.

Laatst kwam ik op een bedrijf en grapte ik met een knik naar een jonge knul verderop ‘Nieuwe stagiair?’ ‘Ja, inderdaad.’ was het serieuze antwoord. Ik maar denken dat ik een grapje maakte en dat iemand bij gebrek aan oppas zoonlief maar mee had genomen naar kantoor.

Zo ook met de voetbal: Dat er mensen zijn die de WK van 1974 niet hebben meegemaakt of zich die niet meer kunnen herinneren snap ik wel, maar dat er mensen zijn die het EK van 1988 (al zo lang terug?) niet hebben meegemaakt vind ik maar raar.

Ook zo’n signaal is een klein plukje senior-blond haar op mijn hoofd dat steeds meer terrein aan het winnen is. Zoals ik er nu naar kijk laat ik het zo. Plukje is vastberaden zich uit te breiden, en ik heb het vermoeden dat ‘m dat gaat lukken. Mijn haar verven zie ik niet zitten. Elke vijf á zes weken een goedje met chemicaliën op mijn hoofd, dat weer wegspoelen in de wasbak en maar weer herhalen. Veel te veel gedoe, slecht voor mijn huid en lijf en het milieu is er ook niet blij mee. Maar goed, wie weet wint op den duur (met de leeftijd?) de ijdelheid het van gemak, gezondheid en milieu.

45 kaarsjes op de taart. Alhoewel, taart eet ik niet. Waarop dan? Een doorgesneden appel? Dat past niet meer. Een meloen dan? Dat wordt over nog eens 45 jaar dan een complete kaas. Ik heb het altijd een fijn idee gevonden dat ik meer jaren te gaan heb dan dat ik heb gehad maar ook dat begint te veranderen en dat geeft een beetje een ongemakkelijk gevoel. Ik vond 90 altijd wel een mooie leeftijd maar als ik dat word ben ik nu al op de helft.
Ik besluit minimaal 100 te worden.

Als ik in de spiegel kijk, weet ik ook wel dat ik geen 18 meer ben. Suiker, stress, zon en emoties hebben hun sporen nagelaten. De lijnen van het leven zijn duidelijk zichtbaar.

In die 45 jaar heb ik gelachen en ben uitgelachen, heb ik stappen vooruit en achteruit gezet, heb ik mezelf versteld doen staan en teleurgesteld, ben ik getrouwd en gescheiden, heb ik me naar de top en naar de bodem gewerkt, heb ik gekwetst en ben ik gekwetst, heb ik vriendschappen gesloten en afgesloten, heb ik mijn baan opgezegd en ben ik een eigen bedrijf gestart, ben gaan samenwonen en uit elkaar gegaan, ben ik bij mezelf weggegaan en mezelf trouw gebleven, neem ik besluiten die steeds beter passen bij wie ik ben en stoot ik af en toe mijn neus.

Ik ben gezond, heb elke dag biologische groente op de plank, een eigen huis, een eigen bedrijf met werk wat ik met veel passie doe en waar ik enorm van geniet. Wat wil ik nog meer.

Nou… een vrijstaand huis met een trainingsruimte en een ontzettend lieve partner die bij me past en die me liefdevol de spiegel voorhoudt. Maar niet vanwege dat senior-blonde plukje…

18 juli 2015

Het is een bende in mijn huis, een bende in mijn garage en een bende in mijn tuin. Zelfs van mijn werkspullen maak ik een rommeltje. Niets voor mij. Maar ik heb geen zin om er iets aan te doen. Terwijl dit natuurlijk niet werkt. Hoe kan dat nou? Ik hou toch zo van rust en overzicht?

Zo buiten, zo binnen, dus: hoe rommelig is het in mijn hoofd? Wat neemt er zo veel energie?

Er zijn verschillende zaken die me bezighouden, privé en zakelijk. Orde op zaken stellen in mijn hoofd lukt niet helemaal, en dus daarbuiten ook niet.

Ik ga met mezelf in gesprek, stel me allerlei vragen. Hoe komt dit? Waar heeft het mee te maken? Waar ben ik ontevreden over? Waar wordt het tijd voor? Met de antwoorden kom ik weliswaar een heel eind en omdat het over mezelf gaat kijk ik toch met andere ogen dan een ander. Hoog tijd dus voor een afspraak met mijn coach.

Nog geen anderhalf uur na het coachgesprek voel ik me opgeruimd en energiek. Ik heb helderheid, en hoe!

Dat wat onbewust al een tijdje bezig was in mijn bewuste door te dringen laat zich nu niet meer ontkennen.

Het is overduidelijk. Er niet naar handelen zou ontrouw aan mezelf betekenen en alleen maar meer energie kosten. Bovendien voelt het zo ontzettend goed, dat het tijd wordt voor een volgende stap.

Omdat ik vanuit Human Design weet (en dat wist ik eigenlijk ook al wel maar soms heeft het bewuste nog wat bevestiging nodig) dat het goed is voor mij om van elke beslissing even 3 dagen de plussen en de minnen te voelen voor ik definitief de knoop doorhak, geef ik mezelf die tijd nog even.

Ik krijg opeens de neiging om met meubels te gaan schuiven: tijd voor verandering en ruimte! Dat wil ik! De meubels in de keuken verplaats ik naar de kamer, die van voor in de kamer gaan naar achter en die van achter gaan naar de keuken. Tussen het meubels schuiven door breng ik orde in mijn werkspullen en ach, als ik dan toch e.e.a. bij het oud papier doe kan ik dat deel van de garage ook meteen wel opruimen.

Ondertussen vang ik een glimp van mezelf in de spiegel op; ook dat moet anders. Terwijl ik bel met de kapper – ‘Ik wil een afspraak maken om te knippen: er mag veel af!’ – zoek ik naar glasstiften. Met de gevonden glasstiften in allerlei vrolijke kleuren krabbel ik de spiegel vol met krachtige woorden. Het staat zo vol dat ik mezelf nauwelijks meer kan zien. Ach, ik weet intussen wel hoe ik er uitzie :-).

Ik loop van hot naar her, doe tig dingen tegelijk en toch loopt het allemaal soepel. Ik brul mee met AmycDonald, Anouk en Jan Dulles, met een overgave en enthousiasme alsof ik veel beter zing dan zij.

Mijn ‘Derde-positie-zelf’ kijkt vanuit de helikopterview hoofdschuddend toe, met een big smile op haar gezicht, dat wel.

Dit was dag 1, voelt goed!

Dag 2 versterkt het goede gevoel in veelvoud én die dag spreek ik een vriendin die ook training geeft en vertelt over een model wat mij enorm inspireert. Dit past perfect in mijn nieuwe training!

Op dag 3 kan ik de hele wereld aan. Het is tijd, de hoogste tijd. Als klap op de vuurpijl krijg ik deze dag – ogenschijnlijk ‘opeens’ maar ik weet wel beter – een aanvraag en een opdracht. Helemaal geweldig; het stroomt weer!

Wachten tot dag 3 om is wil ik niet. Mijn besluit staat vast. Openheid is een belangrijke waarde voor me en dus wil ik nú daad bij het woord voegen want ik móet mijn beslissing gewoon kenbaar maken aan de persoon in kwestie. Navraag leert echter dat hij niet bereikbaar is vandaag. Mijn geduld wordt dus nog even op de proef gesteld en ik wacht tot maandag. Maandag lukt ook niet en het schuift door naar dinsdag. Vreemd, denk ik, maar dan besef ik wat voor dag het is dinsdag: Bevrijdingsdag! Klopt precies!

Op deze Dag Van Bevrijding maak ik mijn beslissing kenbaar en we besluiten het nog even tussen ons te houden i.v.m. wat lopende zaken, da’s beter.

Als ik heb opgehangen voel ik me even licht droevig; ik doe toch een deur dicht. Maar dan maakt dat gevoel weer plaats voor enorme ruimte. En als ik denk aan de recent ontvangen opdracht en aanvraag en de ideeën voor mijn nieuwste training voel ik me vol vertrouwen en blij. Ik moest dit gewoon doen.

Als er ergens een deur dicht gaat gaat er ergens anders eentje open. Wat zeg ik? Één deur? Meerdere deuren! Maar het tocht niet, verre van dat zelfs; er waait een frisse wind!

Mei 2015

‘Wát? Nee!!!!!’ roep ik verontwaardigd tegen mijn computer. Mijn maag draait zich om en mijn hart zit in mijn keel. Ik mopper. Iets wat ik niet zo vaak doe. Toch?

Wat is er aan de hand? Eens in de twee weken bekijk ik digitaal de bouwaanvragen en verleende vergunningen in mijn omgeving. Zo zag ik een aanvraag voor de bouw van een kantine met werkruimte bij mij achter. Ach, hoe groot kan dat worden? dacht ik in eerste instantie. Toch maar voor mijn eigen geruststelling een mail gestuurd naar de gemeente met het verzoek om de afmetingen van het pand. En hier zit ik, achter mijn computer, met schrik te staren naar het antwoord: ‘De bouwhoogte wordt voor de verwerkingsruimte 11,78 meter en een gedeelte van de koelcellen 12,60 meter hoog. Het kantoorgebouw wordt 6,60 meter hoog.’ Het is alsof ‘12,60 meter’ naar me toe geschreeuwd wordt en dat is dan ook het enige wat ik zie. Ik staar verbluft naar de computer.

Het beeld dat ik heb is een vierkant pad met allemaal ramen richting mijn tuin die dreigend mijn kant op kijken. Alsof het pand met gefronste wenkbrauwen en armen in zijn zij angstaanjagend over mijn erf helt, omringt door donkere donderwolken.

Daar gaat mijn privacy, mijn rust, mijn ruimtelijke uitzicht, mijn avondzon. Ik kijk naar de plek waar het gaat komen. Zie de boomtoppen boven de te slopen kassen (van slechts 3 meter hoog!) uitkomen. Boomtoppen die ik straks niet meer zie. Ik voel mijn ogen prikken. Ben gek op groen, en kijk vaak naar die boomtoppen als tijdens het thuiswerk mijn ogen even afdwalen. Er gaat dus veel veranderen. Ik moet naar de buren toe, denk ik en loop direct naar buiten want ik wil weten wat het precies inhoudt. Ik tref niemand thuis. Ik informeer bij de gemeente hoe bezwaar indienen in zijn werk gaat, maar terwijl ik daar mee bezig ben besef ik me dat dat niet is wat ik wil. Ik heb daar bezwaar tegen want een goede buurrelatie is me veel waard. Ik blaas stoom af tijdens een telefoongesprek met een goede vriend en stap vervolgens op de racefiets naar mijn ouders. De straffe tegenwind is meer dan welkom. Ik beuk er tegen in. Om me af te reageren. Om mijn boosheid het hoofd te bieden. Of de teleurstelling, verdriet, of wat het ook is. Het gekke is dat ik als ondernemer de nieuwbouwplannen wel kan waarderen. Stoer van de ondernemers om in deze tijd te gaan bouwen. Normaal gesproken juich ik agrarische nieuwbouwplannen juist toe en gaat de figuurlijke vlag in de stok. Agrariërs moeten blijven. Maar niet in ‘mijn achtertuin’ blijkbaar. En dus is de huiseigenaar in mij van slag; behoorlijk van slag.

Thuis bij mijn ouders doe ik mijn verhaal en leg ik de plattegrond op tafel. En dan komen de tranen.

Tot mijn eigen verbazing eerlijk gezegd want, oké, dit is een tegenvaller maar zo erg is het nou toch ook weer niet? Er speelt waarschijnlijk meer, en dit is even de druppel. Mijn vader pakt direct een centimeter en terwijl de piepers koud staan te worden meet hij de afstand. ‘Het komt zo’n 30 meter van je af…’ zegt ie met een gezicht alsof ie echt niet snapt waar ik me zo druk om maak. O, bedenk ik me, dat is veel verder weg dan het op de tekening lijkt.

De volgende dag bel ik mijn twee-onder-één-kap-buur en breng hem op de hoogte van de bouwplannen in ‘onze achtertuin’ – nee, hij weet nog van niets. Hij stelt voor om samen naar de gemeente te gaan. Mijn voorstel is om met de buren om tafel te gaan. Lijkt me de kortste klap. En zo geschiede.

Ik bel de ondernemende achterbuur. ‘Ik hoor dat jullie mooie bouwplannen hebben.’

‘Dat klopt ja’ klinkt het enthousiast aan de andere kant van de lijn.

‘Nou, dat getuigt van gezond ondernemerschap’ hoor ik mezelf zeggen. En ik meen het, vanuit die bril bekeken. Hier is duidelijk de ondernemer in mij aan het woord, en niet de huiseigenaar.

De volgende dag komt de ondernemende achterbuur langs met de tekeningen.

‘Stoer hoor, die plannen in deze tijd van voorzichtigheid en niet zo’n goeie economie. Het getuigt van vertrouwen in jullie bedrijf en dat vind ik gaaf’ zeg ik. En elk woord is waar. ‘Neemt niet weg dat ik erg geschrokken ben van jullie plannen’ komt ook de huiseigenaar in mij in beeld. ‘Zullen we eens naar de tekeningen kijken?’ Dat doen we en er blijken verschillende meevallers:

1. Het pand heeft een schuin dak, dus de nok is weliswaar 12-komma-nog-wat meter hoog maar de rest is dus lager.
2. Er komen geen ramen in die uitkijken op mijn tuin
3. Het pand komt inderdaad zo’n 30 meter van mijn erf af
4. Onlangs is bekend geworden dat het hele zaakje 5 meter naar rechts schuift waardoor alles verder begint en
5. Het helt niet met zijn armen in zijn zij fronsend omringd door donkeren donderwolken over naar mijn erf…

‘Wanneer gaan jullie van start?’ vraag ik.’ ‘We beginnen volgende week met slopen van de kassen.’ Wow! Ze laten er geen gras over groeien zeg.

Inmiddels zijn de kassen gesloopt. En wat zie ik verschijnen op het stuk waar ik uitzicht op blijf houden? Grote, groene boomtoppen. Meer, hoger en groener dan de toppen die ik straks niet meer kan zien. Stonden die er voorheen ook…?

Februari 2015